Vikan - 04.11.1965, Blaðsíða 10

Hann greip slökkvitæki
á veggnum og hóf það
á loft með báðum
höndum. Svo sló hann
hiklaust í höfuðið á
maninum, sem sat
kiofvega á Spencer.
Vitfirringurinn stundi,
féll til hliðar og lá svo
hreyfingarlaus.
FRAMHALDS-
SAGAN
7. HLUTI
EFTIR
JOHN CASTLER
- ARTHUR HAILEY
MYNDSKREYTING:
THORD NYGREN
Flug 714 beindi nefinu niður á
við. Mótorarnir hertu á sér, þegar
loftmótstaðan minnkaði. Janetfann,
að vélin hnykktist til vinstri. Fyrir
aftan hana veltust George og vit-
firringurinn um á gólfinu. Hún flýtti
sér upp úr sætinu og renndi sér nið-
ur á flugstjórasætið. Rödd Turners
glumdi í hátalaranum.
— Hvað er nú að gerast? Hvað
eruð þið að gera? Halló 714! Gerið
svo vel að svara!
En Janet hafði annað að gera.
Hún minnkaði bensíngjöfina, en
vélarnefið hélt áfram að sveiflast
upp og niður. Þetta var eins og að
aka í „rutschebahn". Örvæntingin
greip hana og lamaði. Hún starði
niður fyrir sig og jörðin lá á hlið-
inni. Svo beygði hún sig fram og
greip með örvæntingu í sjálfstýring-
una og togaði í. Það heyrðist dauf-
ur smellur, þegar sjálfstýritækin
skullu í samband. Og næstum (
sömu andrá hætti flug 714 að ausa
og prjóna eins og fælinn hestur og
flaug beint og þægilega áfram.
Allt þetta gerðist á nokkrum sek-
úndum. Nú var dyrunum aftur svipt
upp og Fellman stóð í dyrunum.
Hann sá undir eins, hvað var að
gerast. Hann greip slökkvitæki á
veggnum og hóf það á loft með
báðum höndum. Svo sló hann hik-
laust í höfuðið á manninum, sem
sat klofvega á Spencer. Vitfirring-
urinn stundi, féll til hliðar og lá
svo hreyfingarlaus.
Marinn og aumur reis George
upp á hnén. Hann horfðist í augu
við Fellman.
— Eru fléiri svona þarna frammi?
muldraði hann.
Fellman hjálpaði honum á fætur.
— Ég held ekki, Spencer! Mér
þykir fyrir þessu! Þetta er mér að
kenna. Ég hefði átt að gefa þessum
náunga deyfandi sprautu fyrir
löngu. Nú á ég ekkert róandi eftir.
Hann er verri en þeir, sem raun-
verulega eru veikir . . . A sinn hátt.
Hann hefur fengið taugaáfall.
— Ég líka, muldraði George og
nuddaði á sér ennið. Hann sneri
sér við: — Hvernig ferðu að þessu,
Janet? Flugvélin gengur eins og
eftir spori.
— Sjálfstýringin, svaraði Janet
stuttaralega.
Hún sat grafkyrr og horfði beint
framfyrir sig.
Enginn þeirra þriggja skeytti hót
um rödd Turners í hátalaranum.
— Eg skal sjá um, að þið slepp-
ið við óþægindi af þessum hérna
hér eftir, sagði Fellman og benti
með fætinum á manninn sem lá á
gólfinu.
— Þakka yður fyrir. Óþægindi er
afskaplega hógvært orð, svaraði
George. Hann leit fast á lækninn:
— Takið þér alltaf svona vægt til
orða, læknir?
Hinn hló og hristi höfuðið.
— Nei, 'ekki alltaf.
— Mér þætti gaman að vita,
hvað þarf til að koma yður úr jafn-
vægi. Ég er viss um, að þegar við
hröpum . . . einmitt þegar við stefn-
um be'int niður.. . takið þér upp
vindil og kveikið í honum. Hef ég
ekki rétt fyrir mér?
— Nei. Við hröpum ekki, Spenc-
erl
JQ VIKAN 44. tW.