Vikan - 04.11.1965, Blaðsíða 27

á að prýða skrúðgarð bæjarins,
þegar fram líða stundir.
Trétröppur liggja niður í stór-
grýtta fjöruna.
— Eruð þið ekki hrædd um börn-
in svona nálægt hafinu?
— Aldrei. Þau eru alin upp við
þetta og þekkja, hvað þeim ber að
varast. Og það er stórkostlegt að
hafa sjóinn við gluggann og sofna
við nið hans. Brimhljóðið brýnir
mann.
Birgitte, fædd Spur, prestsdóttir
frá Fjóni, ber fram kaffi og kökur.
Ljósmyndarinn vill fá að taka mynd
af þeim Sigurjóni, þar sem hann
sitji og horfi á konu sína hella upp
kaffinu.
— Það væri ekki eðlilegt, segir
Birgitte, hann sezt aldrei að kaffi-
borði, gengur með bollann um gólf
og hellir jafn miklu niður og upp
í sig.
— Og borða aldrei kökur, bætir
Sigurjón við, og við getum ekki
annað en vorkennt honum, þegar
við brögðum á kökunum.
Börnin renna á kökulyktina, Dag-
ur, 6 ára, Freyr, 8 ára og Hlíf, 11
ára. Ólafur, sem er 12 ára, er í
Laugunum. Heimili þessarar fjöl-
skyldu er eins og hún sjálf, nota-
legt, hlýlegt, laust við íburð, en
fallegt. Þar kennir margra grasa,
sem ekki sjást á öðrum heimilum,
og ber flest vitni um hagleik hús-
bóndans. Þar er m.a. hinn furðu-
legasti stóll, sem ber þess greini-
leg merki, að börnin hafa kunnað
að meta hann, Sigurjón smíðaði
hann eitt sinn úr rekaviði. Á gólf-
inu og veggjum eru listaverk, á
Börn Birgitte og Sigurjóns hafa við
nóg aS una í kringum heimili sitt,
f.v. Ólafur, Freyr, Dagur og Hlíf.
einum veggnum eru galdrastafir og
á milli þeirra lítil mynd, sem Sigur-
jón málaði á 14. ári, Reykjanesfjall-
garður, séður frá Eyrarbakka.
— Eiga galdrastafirnir að halda
burtu draugum?
— Við verðum aldrei vör við
drauga, enda á ég ekki von á
þeim. Þó hef ég víst einu sinni séð
draug. Ég hefði betur munað eftir
því, þegar Þórbergur vildi láta okk-
ur skrifa um fyrirburði í Iðnskólan-
um. En ég mundi ekkert þá og varð
bara að skálda.
Sigurjón stekkur út á mitt gólf og
hlær. Hann færist í frásagnarham,
og börnin raða sér í kringum hann.
— Það var vani minn, þegar ég
var strákur, að ganga á fjöru eftir
flóð, og áskotnaðist mér ýmislegt
skemmtilegt ( þeim ferðum. Þá var
um að gera að vera sá fyrsti á
vettvang. Eitt sinn — ég var víst
11 ára — varð ég samferða öðrum
strák, aðeins eldri, Kristinn hét
hann. Þá komum við að bát, sem
var að leggja af stað í veiðiferð,
en það vantaði einn mann á bát-
inn, sá svaf víst yfir sig þann dag-
inn.
— Nú, við Kristinn kepptumst
um að komast ( ferðina ( stað þess,
sem heima svaf, en formaðurinn
var fjarska tregur, hélt, að foreldr-
ar okkar yrðu ekki ánægðir. En á
endanum leyfði hann eldri strákn-
um að fara með. Ég hljóp heim al-
veg öskuvondur og grét og skamm-
aði mömmu, því mér fannst þetta
allt henni að kenna, að hún skyldi
ekki hafa látið mig fæðast fyrr.
Ég grét alveg geysimikið, þegar
ég var strákur, einu sinni m.a. í
heilan dag, svo að ég var búin
að gleyma um kvöldið hvers vegna
ég hafði farið að skæla. Enda var
ég kallaður skælubárður.
— Og þú sem sagðir okkur, að
þú hefðir aldrei grátið, þegar þú
varst lítill, segir Freyr hneykslaður.
Sigurjón lætur ekkert trufla sig.
— En ég mátti þakka mínum
sæla síðar um daginn, þegar bátur-
inn fórst á leiðinni inn, og allir
bátsverjar drukknuðu í sundinu.
Við horfðum á það að heiman.
Svo var það ári síðar, að ég fór
í eina af mlnum fjöruferðum, vopn-
aður priki til að róta í þaranum.
Þá sá ég mann u.þ.b. 30 metra
á undan mér, sem ég var auðvit-
að ekki neitt ánægður með, því að
ég vildi verða fyrstur á fjöruna.
En í hvert skipti, sem ég ætlaði að
hlaupa hann uppi og skjótast fram
úr honum, greikkaði hann sporið
og hélt sífellt sama bilinu á milli
okkar. Að lokum hætti ég að gá að
manninum og fór bara að róta (
fjörunni, og þegar ég leit upp
skömmu síðar, var hann horfinn.
Ég varð ákaflega undrandi, því
að það var í rauninni ekki hægt að
hverfa þarna. Svo hélt ég áfram að
róta ( þaranum, og þá fann ég
rekið lík, hræðilega illa farið, enda
búið að velkjast í heilt ár í sjónum.
Þetta var bátsmaðurinn, sem ekki
vildi leyfa skælubárði með í veiði-
Framhald á bls. 48.
VIKAN 44. tbl. 27