Vikan - 04.11.1965, Page 31

Husqvarna
LÉTTIR HEIMILISSTÖFRIN
RAFMAGNSPANNA
m/hitastilli
Gleðjiö
HÚSMÖÐURINA
VOFFLUJARN
GefiS
HUSQVARNA
GUNNAR ÁSGEIRSSON H. F.
Suðurlandsbraut 16 — Sími 35200
— Þakka yður hjartanlega fyrir,
það vildi ég gjarnan, svaraði Jean.
Gegnum kjötkvörnina upp á tind-
inn.
Á næstu vikum datt henni oft í
hug það sem Jack Harrison hafði
sagt við hana, að Hollywood mundi
renna henni í gegnum kjötkvörn.
Hún varð að læra stepp-dans hjó
kennara, sem var þrælslegasta ei-
Kfðarvél, sem nokkur manneskja
gat verið svo óheppin að rekast
ó. Hana verkjaði í bakið, leggirnir
voru eins og kvika, ef komið var
við þá, og fæturnir voru ekki leng-
ur hluti af henni sjálfri. Maginn á
henni var kreistur og kraminn,
meira en mögulegt var, til að þrýsta
henni inn [ níðþröngt lífstykki. Hár-
ið var þvegið, litað og lagað, og
svo sett aftur í sitt upprunalega
lag. Og í ofanálag fékk hún ekki
nóg að borða.
En hún hélt þetta út. Starfsfólk-
ið í kvikmyndaverinu sagði henni,
að það væri vel þess virði að þræla
svona, árengurinn yrði eftir því,
og þegar hún sá nafnið sitt glitra
á skínandi Ijósaskiltum, fannst
henni það jafnvel sjálfri. Brátt voru
myndir hennar sýndar í hverri ein-
ustu borg, um þvera og endilanga
Ameríku.
En jafn fljótt og Jean mokaði
peningum inn, gat stjúpfaðirinn,
Marino Bello, ausið þeim út. Hann
keypti fín föt, glæsilegan bíl og
skrautlegt heimili fyrir sjálfan sig,
Jean og móður hennar.
Jean kvartaði undan þessu, en
Bello tók fram í fyrir henni:
— Nú getur þú gefið mér tæki-
færi, Jean. Ég hefi verið óheppinn,
það viðurkenni ég, en ég hefi bæði
smekk og dómgreind. Ég hefi gert
móður þfna hamingjusama, máske
getum við öll orðið hamingjusöm.
Heimurinn tilbiður Jean Harlow.
Það leið ekki á löngu þar til
Jean hafði haslað sér völl sem
„sex"-drottning Hollywoodborgar.
Það var upphaf nýrrar stefnu —
Harlow-dýrkunarinnar. Ungar stúlk-
ur í Ameríku eru ávallt æstar í að
apa allt eftir Hollywood, og þær
fóru nú að lita hár sitt og greiða
í Harlow stíl, nú var það það eina
rétta að vera með gulhvítt hár eins
og Jean Harlow.
Jack Harrison og Paul Bern urðu
fastir fylgisveinar hennar, tveir
gjörólíkir menn.
Harrison fór með hana á skemmti-
staði, í veizlur, kenndi henni golf
og reiðmennsku, og klukkutímum
saman gat hann skvampað með
henni [ sundlaugum.
En það var líka gaman að vera
með Paul Bern. Það veitti henni
alvarlegri og dýpri gleði, en hún
hafði nokkru sinni fundið fyrr. Hann
fór með henni á listsýningar, skýrði
myndirnar fyrir henni, fann bækur
á bókasöfnum, sem hann ráðlagði
henni að lesa, og á rólegum göngu-
ferðum út í sveit, benti Bern henni
á ýmsa hluti, sem Jean hafði aldrei
vitað að væru til.
Slúðurdálka-rithöfundar skrifuðu
fleiri metra um þríhyrninginn Harri-
son-Harlow-Bern. Á hverjum ein-
asta morgi fékk þjóðin að vita með
hverjum Jean hefði verið kvöldið
áður. Og fólk gruflaði mikið út í
það, hvenær og hvorn þeirra hún
myndi að lokum velja.
Everett Redman var einn af þeim
sem hugsaði mikið um þetta. Ekki
af umhyggju fyrir hamingju þeirra,
heldur hvernig hægt væri að nota
þetta sem bezt í auglýsingaskyni og
græða sem mest á þvf. Hann gekk
hreint ti! verks og kallaði Harrison
inn til sín.
— Þú ert ógiftur, sagði hann. —
Hún er ógift. Þú ert stjarna. Hún
er stjarna. Þið eruð eins og sköpuð
hvort fyrir annað. Ég gef þér leyfi
til að giftast henni . . .
— Það var og, þetta var það
eina sem á stóð, — ég var ekki viss
um að þú myndir samþykkja ráða-
haginn, sagði Harrison glettnislega.
— Er nokkur sérstök ástæða fyrir
því, að þú sýnir þetta göfuglyndi?
Redman stökk upp, og sló hnef-
anum í borðið. — Auðvitað! Það
er alltaf ástæða fyrir öllu. Það er
Paul Bern. Hann hefir hreinlega
glatað glórunni hennar vegna.
Hann getur ekki unnið, hann get-
ur ekki hugsað. Hann situr og star-
ir á myndina af henni, eða rjátlar
um, eins og húsbóndalaus hundur.
Ég hefi ekkert gagn af honum eins
og er.
— Hversvegna gefurðu honum
þá ekki leyfi til að giftast henni?
spurði Harrison.
— Vegna þess, vinur minn, að
hér er um að ræða kvikmynda-
stjörnu sem hefir Kkama eins og
Venus, barnssál, og eitthvað á-
strfðufullt í tali og framkomu, sem
hefir áhrif á umhverfið. Þú ert
miklu frekar manngerð við hennar
hæfi. . .
— Þú ert óvenjulega notalegur,
hvæsti Harrison.
Redman klippti endann af digr-
um havanavindli, og í gegnum
þykk reykskýin horfði hann á Harri-
son, og skýrði nánar fyrir honum
hversvegna hann áliti að Harrison
væri upplagður eiginmaður fyrir
Harlow.
— Við höfum víst nóg þras með
þessar stelpur, þó Paul Bern fari
ekki að ala þær upp, sagði hann.
— Hann er meira að segja farinn
að fá hana til að lesa bækur.
— Þvílík frekja, sagði Harrison.
— Já, hún les Ijóð upphátt! Hlu?t-
ar á strokkvartetta! Bráðum fer hún
líklega að leggja sér til Harvard-
framburð og verður of ffn til að
fara úr sloppnum, áður en hún
stekkur upp í baðkerið og kyssir
pípulagningamanninn . . .
Harrison skellihló. Hann gat ekki
verið alvarlegur lengur. Redman
starði á hann og hristi ákaft ösk-
una af vindlinum. Já, hlæðu bara,
sagði hann. — En það skal ég segja
þér, að þann dag sem Jean Harlow
verður lady Harlow, er hún einskis
virði fyrir okkur, við töpum allir.
— Þú ert þó að minnsta kosti
opinskár, sagði Harrison.
— Þess utan veit ég að þú ert
ekkert hrifinn af börnum. Það gæti
sparað okkur sex mánuði, annað
hvert ár. . . Redman reis upp. —
Ég vil gjarnan vera svaramaður
við brúðkaupið, sagði hann.
— Þú hefir sannarlega unnið til
þess, svaraði Harrison. — En nú er
eftir að vita, hvort Jean er sam-
mála þér.
— Þú nærð alltaf í þá einu réttu
í kvikmyndunum þínum. Ef þú þarft
á hjálp að halda, geturðu fengið
hana hjá einhverjum af handrita-
höfundunum.
Hjónaband og sorgarleikur.
En Jack Harrison fékk ekki þá
einu réttu í þetta sinn. Þrátt fyrir
aðgerðir Redmans, makt hans og
veldi og aðstoð rithöfunda hans,
giftist Jean Harlow Paul Bern.
Redman var ekki ánægður með
þennan framgang málanna. Hann
var óvanur að láta í minni pok-
ann.
Harrison var heldur ekki hrifinn
af þessu. Þetta var ekki hollt fyrir
heiður hans sem kvikmyndaelsk-
huga, og svo var hann líka ást-
fanginn af Jean Harlow.
En Ameríka var ánægð. Amerí-
kanar voru hrifnir af sKkum sam-
VIKAN 44. tbl. 31