Vikan - 04.11.1965, Blaðsíða 23

Flipot hafði aldrei náð taki á hinni göfugu reiðlist. Hann snaraðist
ýmist út á þessa hliðina eða hina og átti fullt í fangi með að halda
jafnvæginu, meðan félagar hans gerðu grín að honum.
— Sjáið þið! Hvað er að gerast þarna? sagði Flipot allt í einu.
Þau höfðu fylgt þjóðveginum, sem lá út úr París í vesturátt, og voru
komin að krossgötum. I fjarska hafði hópur fólks safnazt saman utan
um vopnaða lögreglumenn á hestum.
—• Það er líklega aftaka, sagði Flipot, sem var mjög skarpskyggn. —
Þeir ætla sjálfsagt að strekkja einhvern vesaling á hjóli núna.
Angelique gretti sig þegar hún kom auga á hjólið. Prestur í svartri
skikkju og böðullinn og aðstoðarmenn hans rauðklæddir, stóðu um-
hverfis. Aftökur áttu sér oft stað í úthverfum Parísar til þess að forðast
mannfjöldann, sem safnaðist saman til að horfa á aftökurnar á Place de
Gréve. En það kom ekki í veg fyrir, að íbúar úthverfanna og þorp-
anna í kring þyrptust hópum saman að aftökunum.
Þessi aftökuaðferð, hjólið, hafði verið flutt inn frá Þýzkalandi á
öldinni áður. Sá dæmdi var festur á höndum og fótum á hjólið og likami
hans látinn hvíia á krosslaga rimlum. Djúpar skorur voru skornar í
tré þa rsem hendur og fætur fórnarlambsins lágu yfir það. Á þessum
stöðum sló böðullinn hvað eftir annað til fangans með klaufjárni.
— Við komum ekki of seint, sagði Flipot glaðlega. — Þeir eru nú
aðeins að mölva á honum lappirnar núna.
Húsmóðir hans ávítaði hann. Hún ákvað að ríða frekar yfir akurinn
framhjá þessu heldur en að þurfa að horfa á hina ólánssömu mann-
veru brotna í mola meðan lýðurinn horfði á með dýrslegri áfergju. Hún
beindi hestinum út af veginum og yfir skurð sem var fullur af snjó
og þjónarnir á eftir henni. En þau höfðu ekki farið langt, þegar þau
heyrðu einn lögregluforingjann hrópa til þeirra:
— Nemið staðar! Enginn má fara framhjá fyrr en hópurinn hefur
dreift sér!
Ungur lögregluforingi nálgaðist og hneigði sig. Hún þekkti, að þetta
var de Miremont, sem hún hafði séð í Versölum.
— Gjörið svo vel að lileypa mér framhjá, Monsieur, sagði Angelique.
— Ég er á leið til fundar við hans hágöfgi, ambassador Persíukeisara.
— Sé sú raunin, leyfið mér þá að fylgja yður í eigin persónu, sagði
lögregluforinginn og hneigði sig um leið og hann reið af stað í áttina
að aftökustaðnum.
Angelique varð að fylgja honum. Hann ruddi henni braut fram I
fremstu röð upp við pallinn, þar sem fórnarlambið stundi átakanlega,
meðan böðullinn sló hvað eftir annað á handleggi þess og mjaðmagrind.
Hún horfði niður fyrir sig til að þurfa ekki að sjá hvað fram fór.
Síðan heyrði hún lotningarfulla rödd de Miremonts segja: — Yðar
hágöfgi, leyfið mér að kynna Madame du Plessis-Belliére, sem óskar
að hitta yður.
Henni dauðbrá, þegar hún leit upp, og sá að hún stóð augliti til
auglitis við persneska ambassadorinn, sem reið apalrauðum fák.
Mohammed Baktiari Bey var með gríðarstór, svört augu undir mikl-
um augnabrúnum og bráhárum, og gljásvart, hrokkið skegg, myndaði
umgerð um fölgult andlit hans. Silfurdamaskskikkjan hans, sem var með
löngum ermum og belti, var brydduð með hreysikattarskinni og opnað-
ist niður í mittið, svo sæist í brjóstverju hans, sem var skreytt með
silfurviravirki. Frá öxlum hans hvildi síð skikkja úr fölbleiku brókaði,
ísaumuðum perlum sem mynduðu laufskurð og blómamynztur. Á höfði
hans gnæfði túrban úr hvitu silki en I honum miðjum blakti fingerð,
rauð skrautfjöður yfir rósrauðum demanti. Við hlið hans, og einnig
á hestbaki, var lítill hirðsveinn, eins og skroppinn beint út ur þúsund
og einni nótt, klæddur í skærlit silkiföt með lítinn gullbryddaðan rýt-
ing með eðalsteini við hjöltun í belti sinu. Hann hélt á einhverskonar
málmvasa en úr honum lá langt rör, sem endaði i pipu. Þrír eða fjórir
ríðandi Persar fullgerðu lið ambassadorsins.
Ambassadorinn sneri ekki einu sinni höfði, þótt lögregluforinginn
kynntu ungu konuna fyrir honum, en starði stöðugt á pallinn meðan
hann beið eftir hámarki pyndingarinnar og tottaði tyrkneslcu pipuna
sína i ákafa. Reykurinn streymdi út milli þykkra, nautnalegra vara,
í ilmandi bláleitum skýjum, sem héldu lögun sinni lengi í tæru, svölu
loftinu.
Miremont endurtók kynningu sína varlega, en gaf siðan Angelique
til kynna, að hans hágöfgi skildi greinilega ekki frönsku. Rétt i þessu
Ttom vera, sem Angelique hafði ekki tekið eftir áður, þeim til hjálpar.
Þetta var prestur, sem bar svartan kufl, breitt belti og krossmark
Jesúítanna. Hann beindi hesti sínum að hlið Mohammed Baktiari Beys
og talaði til hans á persnesku.
Ambassadorinn leit á Angelique með tómlátu augnaráði, sem mýktist
smám saman. Hann sté af baki eins og þegar höggormur leggst til
jarðar.
Angelique hugsaði sig snöggt um, hvort hún ætti að bjóða honum
hönd sína til að kyssa á, en þá sá hún að hann var ekki að hugsa um
hana, heldur strauk um makka Ceresar og talaði til hennar með
kjassandi rödd. Svo sagði hann allt í einu fáein orð með valdsmann-
legu bragði.
Jesúítinn kynnti: — Madame, hans hágöfgi biður um leyfi yðar til
að skoða upp í hrossið. Hann segir, að það sé eina leiðin til að komast
að þvi, hvort Það sé hreinræktað.
Angelique sárnaði, án þess að hún sæi nokkra raunverulega ástæðu
til Þess og lét þess getið, að skepnan væri viðkvæm og kynni ekki að
taka atlotum ókunnugra. Presturinn þýddi og Persinn brosti. Hann
staðnæmdist beint fyrir framan hryssuna og sagði eitthvað við hana
lágum rómi. Svo þrýsti hann höndum sínum á kjálka hennar. Það fór
skjálfti um hryssuna, en hún leyfði honum að opna á sér munninn
og rannsaka tennurnar, án þess að hún beitti nokkrum mótmælaaðgerð-
um. Hún sleikti jafnvel gimsteinum prýdda hönd hans, þegar hann
klappaði henni á eftir. Angelique fannst eins og vinur hefði brugðizt
henni; hún gleymdi pyndingatækinu og vesalingnum, sem veinaði
á pallinum; það var hún sem var viðkvæm. Hún skammaðist sín fyrir
þetta, þegar Persinn krosslagði hendur á gullna rýtinginn sinn og
hneigði sig fyrir henni nokkrum sinnum með dýpstu lotningu.
— Hans hágöfgi segir, að þetta sé fyrsti hesturinn, sem verðskuldi
að bera það nafn, sem hann hefur séð síðan hann kom til Marseille.
Hann langar að vita, hvort konungur Frakklands á jafngóðan hest.
— Heilt hesthús, laug Angelique blyigðunarlaust.
Baktiare Bey hnyklaði brúnir.
— Hans hágöfgi finnst skrýtið, að konungurinn, ef þetta er rétt,
sem þér segið, hefur ekki viljað senda honum gjöf, sem sæmir stöðu
hans. De Tercy markgreifi heimsótti hann, illa þrifinn, og hvarf aftur
með hesta sína á Þeim forsendum, að hans hágöfgi, ambassador Persiu-
keisara, óskaði ekki að fylgja honum.... Siðan .... til Parisar....
og hann segir....
Orðaflaumur Persans jókst. Túlkurinn átti fullt i fangi með að
fylgja eftir.
— .... Og hann segist enn ekki hafa séð konu, sem sæmi stöðu
hans.... að enginn hafi gefið honum neinar gjafir.... sent neinn I
heimsókn til hans allan þann mánuð, sem hann hefur verið í Frakk-
landi.... og konurnar, sem honum hafa verið færðar, séu ekki færar
um að vera skækjur í hafnarhverfunum og þar að auki gerspilltar af
vondum sjúkdómum.... Hann langar til að vita, hvort heimsókn yðar
sé einhver vísbending þess, að hans hágöfgi.... konungur Frakklands
.... hafi ákveðið að sýna honum þá virðingu, sem honum ber....?
Munnur Angelique opnaðist i undrun.
— Faðir, þetta eru mjög annarlegar spurningar sem þér leggið fyrir
mig!
Örlitið bros færðist yfir andlit prestsins. Þrátt fyrir alvarlegt yfir-
bragðið var hann mjög ungur. Gulleitt hörund hans benti til langrar
dvalar i Austurlöndum.
— Madame, ég get auðveldlega skilið, að slíkt orðbragð af mínum
vörum komi yður á óvart, en ég hef verið túlkur við hirð Persíukeisara
í fimmtán ár, og ég verð að biðja yður að trúa mér, þegar ég segi yður,
að ég túlka mjög nákvæmlega það, sem hans hágöfgi segir. Hann bætti
f —
V___________________________________________________________________
»-íNfy. •*..« ; .... i • .• ..
*írrf*’f© •> s fv,—•
við, ekki án kimni: —Á þessum fimmtán árum hef ég oft orðið að
hlusta á og segja verra en þetta. En viljið þér nú ekki gera svo vel að
gefa mér eitthvert svar, sem ég get fært ambassadornum.
— Segið honum.... segið honum, að ég sé mjög undrandi. Ég kom
ekki sem fulltrúi stjórnar minnar, né heldur samkvæmt beiðni konungs
míns, sem virðist ekki láta sig miklu varða um þennan ambassador
frá Persíu.
Andlit Jesúítans harðnaði og gulleit augu hans dökknuðu. — Það er
skammarlegt, muldraði hann.
Hann veigraði sér greinilega við að þýða svar hennar. Til allrar ham-
ingju urðu vein fórnarlambsins nú hvað æðisgengnust, og þau dreifðu
athygli Mohammeds Baktiari Bays frá Angelique. Meðan þau töluðu
saman, hafði böðlinum heppnast að brjóta hendur, mjaðmagrind og
fætur fórnarlambsins. Nú hnýtti hann saman hendur og fætur og stakk
teini í gegn til að festa það við vagnöxul, þar sem þessi ógæfusEima
mannvera átti eftir að þjást svo klukkustundum skipti, í Iskulda, undir
árásum krákanna, sem þegar voru teknar að safnast að úr nærliggjandi
skógum.
Persinn lét frá sér reiðihljóð og fylgdi því eftir með langri, þjóstugri
ræðu.
— Hans hágöfgi kvartar yfir þvi, að hann skyldi missa af síðasta
hluta pyndingarinnar, sagði Jesúítinn við de Miremont.
— Mér þykir það leitt. Hans hágöfgi var að tala við Madame.
— Þið hefðuð átt að biða, þar til hans hágöfgi gat fylgzt af óskertrl
athygli með aftökunni.
— Berið honum afsakanir minar, faðir. Segið honum að slíkt sé ekki
venja í Frakklandi.
— Slæm afsökun! andvarpaði presturinn.
Eigi að siður tók hann að reyna að lægja reiðiðldur hfns göfuga
embættismanns, eins og það væri skylda hans. Ambassadorinn róaðist
lítið eitt og það birti yfir honum, þegar hann stakk upp á lausn, sem
greinilega virtist fullnægjandi, að hans áliti. Presturinn sagði ekkert,
þar til hann fékk bein fyrirmæli um að þýða og Þá gerði hann það
mjög nauðugur. Framhald á bls. 34.
VIKAN 44. tbl. 23