Vikan - 17.03.1966, Blaðsíða 13

Þorbjörg:
. . . það er nauðsynlegt að þau læri að taka til-
lit til aðstæðna foreldranna.
ALDÍS: Mér finnst það virðingarvert að geta
staðið við það, að láta börnin bara hafa visst
á mánuði og fara aldrei fram yfir það. En það
gæti verið að þau veigri sér kannski við að
biðja of oft ef þau þurfa alltaf að koma til
okkar. Mér finnst þau vera ósköp ánægð, þótt
þau séu ekki alltaf með peninga í vösunum.
G: En var ekki Halla að segja, að hún keypti
sér mat í skólanum, þá þurfa þau að hafa með
sér peninga daglega.
HALLA: Jú, og það tekur drjúgan skerf af vasa-
peningunum, þótt það sé ekki selt dýrt þarna.
G: Tíðkast það ekki, að hafa með sér í skól-
ann?
HALLA: Ekki ( Menntaskólanum.
G: En hvernig er þetta heima hjá ykkur, Þor-
björg?
ÞORBJÖRG: Þau hafa nú ekki fasta vasapen-
inga og nota sumarkaupið sitt meðan það end-
ist. Annars þekki ég það ekki, að börnin þurfi
að kaupa sér mat í skólunum. Þegar mínir eldri
drengir voru í Menntaskólanum var siður að
hafa með sér mjólk og brauð og sama gerir
stúlkan í Kvennaskólanum. í gagnfræða- og
barnaskólum er nemendum víða bannað að
hafa með sér peninga til að kaupa utan skól-
ans.
ALDÍS: Ég tel það ekki vera vasapeninga, ef
unglingur þarf að kaupa sér eitthvað að borða
í skólanum. Það eru bara fæðispeningar, sem
foreldrarnir ættu að láta börnin hafa.
G: Finnst ykkur að börn í barnaskólum ættu að
fá vasapeninga?
Ragnheiður:
. . . ég held að þau hljóti að læra að fara með
peninga, ef þau eru látin hafa ráðstöfunarrétt Halla:
og verða þá að vega og meta hvað hægt er að . . . um leið og ég byrjaði að fá vasapeninga,
gera við peningana. fékk ég skyldustörf á heimilinu.
ÞORBJÖRG: Það finnst mér afskaplega misráð-
ið. Þau hafa ekkert að gera við peninga. Reynd-
ar heldur ekki þrettán og fjórtán ára börn. Það
á bara að gefa þeim fyrir dansæfingu og þv(-
l(ku.
G: En þegar þau eru orðin fimmtán og sextán?
ALDÍS: í fyrsta lagi seytján ára.
RAGNHEIDUR: Það breytist margt á þv( aldur-
stigi.
G: En þið, sem látið börnin ekki hafa fasta
vasapeninga, hvað getið þið ímyndað ykkur
að þau fengju yfirleitt mikið? Halla veit al-
veg hvar hún stendur.
HALLA: Ég held nefnilega að margir foreldrar,
sem vilja láta börnin biðja um peninga, geri
sér ekki grein fyrir hve mikið þau fá, og að
það verði kannski meira en ef þau hefðu fasta
vasapeninga.
ALDÍS: Það fer eftir þv(, hvaða meining er lögð
í orðið vasapeningar. Eins og ég hef áður sagt
álít ég að peningar, sem notaðir eru til kaupa
á mat í skóla, ritfanga eða bóka og jafnvel
nauðsynlegra snyrtivara séu ekki vasapeningar.
Vasapeninga tel ég þá peninga, sem varið er
í skemmtanir, þó ekki skólasýningar, og notað-
ir eru til sælgætis- og sigarettukaupa, og þá
peninga verður að skammta, ekki eftir þörfum
barnanna, heldur eftir getu foreldranna og þó
aldrei fram úr vissu marki.
RAGNHEIÐUR: Þetta getur vel verið rétt hjá
Höllu að þau fái meira. Foreldrarnir halda ekki
reikning yfir það og þótt það sé kannski ekki
mikið ( hvert skipti, safnast þegar saman kem-
ur.
ÞORBJÖRG: Það ætti að vera hægt að skrifa
það niður.
G: Ég held að það kæmist aldrei í verk. Áður
en ég byrjaði að skammta vasapeninga, fannst
mér ég alltaf vera að afhenda peninga. Börn-
unum fannst þau þurfa svo margt og það var
kannski rétt og aldrei um neinn sérlegan ó-
þarfa að ræða, en ef þau höfðu peningana sjálf,
vissu þau alveg hvað þau þurftu og gátu eytt
(. Svo er maður e.t.v. líka ósanngjarn, þegar
illa stendur á og finnst þá kannski að börnin
hafi fengið meira en þau í raun hafa fengið,
bara vegna þess, að erfitt er að láta pening-
ana á þeirri stundu, sem börnin þurfa á þeim
að halda.
HALLA: Já, það getur staðið illa á fyrir foreldr-
unum, einmitt þegar okkur liggur mest á pen-
ingunum.
RAGNHEIÐUR: Það getur verið erfitt að vega
það og meta á stundinni, hvort þetta eða hitt
sé nauðsynlegt — og neita þá stundum, þegar
lítið er til, hvort sem það er sanngjarnt
eða ekki. En okkur hefur fundizt að það yrði
tilfinnanlegt að leggja þessa peninga út ( byrj-
un mánaðarins, kannski þrjú þúsund krónur.
Þetta verður stundum að ráðast hjá okkur, hvern-
ig fjárhagurinn verður á hverjum mánuði. Börn-
in verða þá helzt að sætta sig við það, að geta
ekki farið hitt eða þetta, ef þannig stendur á.
ALDÍS: En þá finnst mér, að þau muni fylgjast
betur með þv(, hvað pabbi og mamma geta
Framhald á bls. 39.
VIKAN 11. tbl. Jg