Vikan - 17.03.1966, Blaðsíða 24

— Þetta er glœpamennska, sagði
hann. — Þetta er launmorð.
— Auðvitað, svaraði Craig.
— En reglurnar, hrópaði Nono.
— Hann hefur svívirt reglurnar.
— Ef hann hefði ekki gert það,
svaraði Craig, — hefði ég senni-
lega ekki drepið hann.
Larry sneri hér að Turner: —
Hann ætti að taka þig í tíma, Dan.
— Jó. Turner gekk fram, leit á
Duclos, sneri honum við með fæt-
inum.
að hnýsast ( einkamál annarra, son-
ur sæll, og vegna þess að ég vil
ekki láta þig Ijúga, ætla ég ekki
að spyrja, en ef þú verzlar með
skrúfur og botla, þá er ég Marilyn
Monroe.
— Mig langar líka að fá lánað-
an bíl, sagði Craig.
— Þú getur ekki ekið. Ekki með
svona fingur, sagði Turner. —
Taktu Kadilakkinn. Larry ekur þér.
— Þakka þér fyrir, sagði Craig.
— Og þetta með lögregluna. Ef ég
— Alltaf, þegar ég var að stríða
þér, var ég að segja sannleikann,
sagði Sophie. — En það var af því
að ég lét, sem ég væri að gera að
gamni mínu, sem ég gat verið svona
hreinskilin. Ég sé þig einhvern tíma
aftur, er það ekki?
Hann hikaði og hún hélt áfram:
— Þetta er ekki spurning, John. Ég
veit, að ég sé þig aftur. Þá brosti
hann og kyssti hana, og fór út í
Kadilakkinn sem beið. Eftir voru
Turner og hitt fólkið, og voru þeg-
Framhaldssagan - 14. hluti
eftlr James IVIunro
— Sástu, hvernig hann sló hann,
Larry? Hann gæti líka tekið þig í
tíma, en ekki núna, sonur sæll.
Nú erum við í vanda staddir.
— Ég hefði haldið, að vanda
okkar væri lokið fyrir milligöngu
Mr. Reynolds, sagði Nono. Hann
hellti víni í glas og tæmdi það.
— Það hefur verið hersýning,
sagði Turner. — Nú verðum við að
taka tii. Það er dauður maður (
garðinum mínum og þessir tveir
glæpamenn hér. Mér þykir fyrir þvf,
John, ég verð að kalla á lögregl-
una.
— Tveir menn dauðir, sagði
Craig. — Ashford líka. Ég sagði
ykkur — þeir drápu hann l!ka. Hann
elskaði La Valére fram f andlátið.
Hann reyndi að koma í veg fyrir,
að hann hefði rangt við — vegna
þess að hann elskaði hann og hann
vissi, að svik eru versti glæpur-
inn. Og La Valére drap hann.
— Mér þykir fyrir því, sagði
Turner. — En ég verð að hringja
á lögin.
— Gerðu svo vel, sagði Craig.
— Mig langar bara að komast burtu
fyrst.
— Sjálfsagt, sagði Turner. —
Hvert, sem þú vilt. Hann leit fast
á Craig. — Ég er ekki mikið fyrir
væri í þínum sporum, myndi ég
hringja í náunga sem heitir Ségur.
Hann var hér fyrr í kvöld. Afar
tillitssamur maður.
— Allt ( lagi. Hvað á ég að
segja honum?
— Segðu honum hvað gerðist.
Segðu honum, að þessir náungar
hafi brotizt inn, myrt Ashford og
neytt mig til að heyja einvlgi.
Segðu, að þú hafir hitt mig í Nissa
og boðið mér hingað. Einnig Ash-
ford. Ég vil ekki, að Sophie verði
blandað í þetta.
— Heldur ekki ég, sonur sæll.
Ég skal gera það, sem þú segir.
Viltu fara núna?
Craig kinkaði kolli.
— Hvar næ ég í þig? spurði
Turner.
— Þú nærð ekki ( mig, sagði
Craig. — Ég skal hringja í þig ef
ég get.
Hann tók skammbyssuna af borð-
inu og sneri sér aftur til Sophie.
Hún sá kveðjuna í augum hans og
grét. Hann hvíslaði blíðlega ( eyra
hennar, þegar hún þrýsti sér að
honum, og huggaði hana eins vel
og hann gat. En það var ekki mik-
ill tími. Þeirra vegna, og þá ekki
sízt hennar, varð hann að fara
burtu.
ar tekin að ræða væntanlegan fram-
burð sinn. Hann hafði eina klukku-
stund, áður en Turner hringdi á
lögregluna, og þeir yrðu að gera
það upp við sig, hvor segði sann-
leikann: Tveir launmorðingjar eða
vel þekktur milljóneri, sem dreifði
um sig dollurum eins og brjóst-
sykri. Það yrði skemmtileg barátta.
Craig þótti fyrir þv( að missa af
henni.
— Hvert förum við? spurði Larry.
Craig sagði honum það og hall-
aði sér afturábak I bláu sætinu,
þegar stóri bdlinn rann aftur til
Villefranche, gegnum borgina og
fram hjá húsi St. Briacs og Larry
lét móðan mása um Baseball og
Karate og Ijóð Ednu St. Vincent
Millay.
Átjándi kafli.
Hús St. Briacs var þögult, kyrr-
látt og yfirgefið og núna, þessa
klukkustund fyrir dögun, var ekkert
hljóð nema lágur niður sjávarins.
Craig sat í bílnum og horfði á há
an vegginn og rafmagnsvírinn. Það
heyrðist ekkert ( hundunum, og það
var ekkert Ijós í garðinum.
— Viltu, að ég komi með þér?
spurði Larry.
— Ég vil ekki, að þú gerir neitt
annað en hjálpa mér yfir þennan
vegg, sagði Craig. — Og farir svo.
Larry yppti öxlum: — Þú ræður,
sagði hann.
— Láttu nú ekki svona, sagði
Craig. — Það verður að gera þetta
svona. Það getur verið, að lög-
reglan sé þarna inni, og ég hef
valdið ykkur nógum vandræðum
eins og er.
— Þú hefur verið barinn til ó-
bóta, sagði Larry. — Þú hefur ver-
ið nærri drepinn. — Þér hefur ver-
ið veitt eftirför. Þér hefur verið
ógnað og þú hefur verið pyndaður.
Þú hlýtur að hafa mjög góða á-
stæðu til að koma hingað aftur.
— Ég hef hana, sagði Craig. —
Það er sama ástæða og liggur til
þess, að ég get ekki tekið þig
með.
Það var enginn straumur á vírn-
um, svo það var auðvelt fyrir Larry
að lyfta honum yfir vegginn, og
að þessu sinni lenti hann vel, án
þess að meiða fingurinn. Hann stóð
þarna í garðinum og riðaði, þreyt-
an og ofreynslan suðuðu í höfðinu
á honum, og svo þreifaði hann sig
hægt af stað í áttina að húsinu
og sagði sjálfum sér, þair sem
hann neyddi sig til að halda á-
fram, að það væri alltaf hægt að
taka eitt skref ( viðbót að vinna
eitt verk enn. Varðmaður með hr(ð-
skotariffil lá dauður á gangstfgn-
um. Varðhundarnir ýlfruðu ( hunda-
búrinu og hann fraus kyrr í sömu
sporum, svo hélt hann áfram. Allt
í einu kom lögreglumaður ( Ijós út-
undan húsveggnum og aftur stirn-
aði Craig ( sömu sporum. Hann
laumaðist aftur fyrir húsið, Pucelli
hafði sagt, að það myndi aðeins
vera einn lögreglumaður á verði,
og hann hafði ekki sagt ósatt.
Dauði St. Briacs þýddi of mikið fyr-
ir menn á borð við Ségur. Stórir,
24 VIKAN 11. tl>J,