Vikan - 17.03.1966, Blaðsíða 43

ÞORBJÖRG: Það held ég að ég
mundi gera.
ALDÍS: Börnin yrðu að finna að þau
hefðu brotið eitthvað af sér.
HULDA: Auðvitað verða þau að
finna það.
RAGNHEIÐUR: Það yrði að sýna
þeim, að mann langaði ekki til að
fara að gefa þeim eftir þetta.
G: Þið munduð þó lóta það koma
fram ó peningunum, en þetta væri
e.t.v. dólítið vandamál, ef börnin
hefðu vasapeninga, þá . . .
ALDÍS: . . . þá hefur barnið allt á
þurru.
G: Það mætti kannski reyna að
draga af vasapeningunum?
HULDA: Það verður bara oft þann-
ig með þessa vasapeninga, að bú-
ið er að eyða þeim, þegar til á
að taka.
G: Á hvaða hátt finnst ykkur, að
foreldrarnir ættu að láta börnin
njóta þess, ef þau eru í góðum
efnum?
HALLA: Á nokkuð að láta þau njóta
þess?
G: Það er ekki óeðlilegt að allir
á heimilinu njóti góðs af því og að
foreldrarnir vildu kannski gera eitt-
hvað meira fyrir börnin sín, t.d.
eitthvað þroskandi.
HALLA: Kemur það ekki bara metn-
aði upp í krökkunum?
ALDÍS: Þau njóta þess á margan
hátt, þótt þau séu ekki látin hafa
meiri eyðslupeninga en aðrir. Þau
eiga góð heimili og geta boðið
kunningjunum heim og allur að-
búnaður er þægilegri. Það er líka
öryggi fyrir börnin að vita, að
ýmislegt sé hægt að gera, ef á
þyrfti að halda.
G: Ættu þau að fá meira af fötum
en aðrir jafnaldrar þeirra? Ungl-
ingarnir eru nú ekki nema einu
sinni ungir og hafa gaman af að
klæða sig.
ALDÍS: Mér finnst að efnuð stúlka
ætti ekki að hafa of mikið . . .
HALLA: . . . bara það sem hún þarf
og ekkert fram yfir það.
ALDÍS: Mér finnst öll börn vel klædd
nú á tímum og ekki hægt að sjá
mikinn mun eftir efnahag. Klæðn-
aðurinn er svo hentugur og einfald-
ur núna, mikið síðbuxur og peys-
ur. Haldið þið ekki að flestir for-
eldrar hafi efni á að klæða börn-
in sín, meðan þau eru í skóla?
RAGNHEIÐUR: Það er nú svona upp
og niður.
HULDA: Nei, ekki hefðum við efni
á því.
RAGNHEIÐUR: Ekki við heldur, ekki
eins og þau vilja vera.
HULDA: Það er nú þess vegna, sem
við verðum að taka sumarkaupið
þeirra upp í fatakostnað, þetta næg-
ir ekki öðru vísi. Það væri auðvitað
æskilegt að geta látið þau geyma
það . ..
ALDÍS: Eru það þá unglingarnir,
sem gera þessar kröfur?
HULDA: Nei, nei, þetta er bara
nauðsynlegt, þau verða að ganga
I fötum börnin og fylgjast eitthvað
með. En það er ekki betri afkoma
en þetta hjá fólki, ekki hjá opin-
berum starfsmönnum.
RAGNHEIÐUR: Það kostar nú tölu-
vert að klæða t.d. sex manna fjöl-
skyldu.
ÞORBJÖRG: Venjulegt kaup nægir
alls ekki til þess, það er útilokað.
G: Halla sagðist hafa keypt sér
föt, þegar hún fór til Þýzkalands.
Er ekki þannig ferð eitt af því,
sem foreldrar í góðum efnum
mundu leyfa börnum sínum? Hún
kostar auðvitað töluvert, þótt ungl-
ingurinn vinni úti fyrir vasapen-
ingum, bæði ferðir og fatakaup —
sem oftast borga sig sjálfsagt — og
svo missa þau af sumarkaupinu,
sem þau ella mundu hafa hér
heima. En foreldrarnir álíta sjálf-
sagt, að ferðin sé þroskandi og að
unglingurinn hafi gott af að læra
málið.
HALLA: Ég held að það reyni sem
flestir að hafa efni á því. Það eru
alveg ótrúlega margir unglingar,
sem fara út.
ÞORBJÖRG: Er þetta svo ákaflega
lærdómsríkt, líka þó að þau fari
ekki í skóla?
HALLA: Ég álít það. Það er alveg
ótrúlega þroskandi. Ég vann þarna
á gististað og þetta kennir manni
að standa á eigin fótum og láta
peningana endast og þvílikt. Mér
fannst ég hafa afskaplega gott af
því.
ALDÍS: Börn hafa gott af því að
fara eitthvað í burtu, hvort sem
það er til útlanda eða innanlands,
en það er ákaflega mikill fjöldi,
sem siglir, og mjög mikið sem þess-
ir unglingar geta keypt af fötum
úti, jafnvel þótt ætla mætti að þeir
væru ekki frá sérlega efnuðum
heimilum.
HALLA: Fólk virðist reyna eins og
það getur að koma krökkunum út.
ÞORBJÖRG: Þótt heimilin séu ef til
vill ekki sérlega efnuð, reyna allir
foreldrar að gera það fyrir barn-
ið sitt, sem þau álíta að sé því til
þroska og fyrir beztu.
G: En þau geta nú kannski tekið
það of nærri sér?
ÞORBJÖRG: Einhver takmörk verða
að vera fyrir því, það er ekki rétt
að foreldrar slíti sér alveg út.
ALDÍS: Ef unglingarnir eru rétt
gerðir, sjá þeir það nú sjálfir.
RAGNHEIÐUR: Það held ég nú Itka.
HALLA: Ef foreldrarnir ala þau
þannig upp, að þau fá allt sem þau
vilja og allt, sem er f tízku í það
og það skiptið, hugsa þau bara
ekkert út f þáð.
G: Hvað finnst ykkur um notkun
skólabarna á bíl heimilisins?
ALDÍS: Mér finnst alveg ástæðu-
laust, að láta þau hafa bfl. Þau
geta haft bíl, þegar þau hafa keypt
hann sjálf.
G: Hvernig skiptið þið systkinin
með ykkur bílnum, Halla?
HALLA: Við höfum ekkert yfir hon-
um að segja, það er pabbi, sem
hefur bflinn. Við erum bara tvö
heima, auk pabba, með bílpróf. Við
fáum hann auðvitað aldrei f skól-
ann, það kemur ekki til. Ekki nema
pabbi og mamma hafi farið f ferða-
lag, eins og t.d. í haust, en þá fór ég
einu sinni eða tvisvar á honum f
Eignist
nýja víni!
Pennavinir frá 100 löndum óska
eftir bréfaskriftum við yður. Upp-
lýsingar ásamt 150 myndum
verða send til yðar án endur-
gjalds.
HERMES
Berlín 11, Box 17/1 Germany.
skólann. Þetta er auðvitað ægileg-
ur lúxus og afskaplega þægilegt,
en það er ekki nokkur ástæða til
þess.
ÞORBJÖRG: Þetta er ungt og hraust
fólk, það ætti ekki að þurfa að
vorkenna því að fara í strætisvagni
eða ganga spöl. Þar að auki er
nauðsynlegt fyrir skólafólk að
hreyfa sig eitthvað.
G: En finnst ykkur ekki að ungl-
ingarnir eigi að fá bílinn öðru
hverju, stundum á kvöldin?
ÞORBJÖRG: Ekki nema í einstaka
tilfellum.
LILíJU
LILUU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búð
HALLA: Mér finnst ekki nema sjólf-
sagt að pabbi láni mér bílinn, ef
hann situr heima og enginn annar
þarf að nota hann. Ef ég fer t.d.
í Háskólabíó eða annað, sem er
langt að fara, sé ég enga
ástæðu til annars. Ég þekki hvergi
til þess, að bíllinn sé látinn standa
ónotaður heima, bara vegna þess,
að það sé eitthvert prinsipatriði.
ÞORBJÖRG: Það er auðvitað annað
í stöku tilfelli heldur en þegar ungl-
ingarnir eru látnir valsa með bíl-
inn í skólann á hverjum degi.
G: Hvernig gengur þetta hjá ykk-
ur, Aldís, sem alltaf eruð með
nokkur á bílaaldri?
ALDÍS: Ég verð að segja, að mér
fannst það ákaflega þægilegt, þeg-
ar þau voru búin að fá bílpróf,
það sparaði mér marga snúninga.
Mér fannst gott að láta þau fara
í sendiferðir fyrir mig, svo þá fannst
mér sanngjarnt að lána þeim ein-
stöku sinnum bílinn.
G: Vill það þá ekki rekast á?
ALDÍS: Nei, ekki svo oft. Við búum
á þægilegum stað, þar sem auð-
velt er að ná í strætisvagna, en
þeir sem eiga forgangsrétt að bíln-
um, eru auðvitað foreldrarnir. Mér
finnst sjálfsagt að láta unglingana
njóta þess, að til er faratæki á
heimilinu, og ef enginn annar er
að nota bílinn, leyfum við þeim að
skreppa eitthvað á honum.
G: Ég veit um unglinga, sem ekki
finnst að þeir geti farið neitt, ef
þeir hafa ekki fjölskyldubílinn.
HALLA: Þetta fer eftur því, hvað
foreldrarnir hafa vanið þá á.
RAGNHEIÐUR: Sumir unglingar eru
öll kvöld með bílinn og þá er nú
stundum misjafn akstur. .
HALLA: Foreldrarnir verða auðvitað
að geta treyst krökkunum fyrir bíln-
um og vita hvernig ökumenn þeir
eru.
RAGNHEIÐUR: Þótt þeir aki vel,
þegar þeir eru með pabba, geta
þeir æst sig upp í ógætilegan akst-
ur, þegar þeir eru með kunningj-
unum.
ALDÍS: Það má segja að það taki
mann nokkur ár að venjast hverju
barni ( bílnum. Maður situr með
öndina í hálsinum f fyrstu.
RAGNHEIÐUR: Svo lána þeir stund-
um öðrum strákum bílinn, ég veit
dæmi þess.
HALLA: Það finnst mér nú alls ekki
geta gengið, þeir eru ábyrgir fyrir
bílnum hans pabba síns.
ALDÍS: Þetta fer eins og annað eft-
ir innræti hvers barns.
RAGNHEIÐUR: Það getur verið gjör-
ólíkt, þótt um systkini sé að ræða.
ALDÍS: Svo þurfa þau líka aðhlaupa
af sér hornin á vissum árum.
ÞORBJÖRG: Það er nú erfiðasti ald-
urinn, svona frá fimmtán upp ( sex-
tán ára.
ALDÍS: Við erum að minnsta kosti
órólegastar mömmurnar þá. En það
er mikilvægt, að láta þau finna,
að maður treystir þeim.
HULDA: Það er alveg áreiðanlegt.
ALDÍS: Og ekki hneykslast, þótt þau
segi manni eitthvað frá Kfinu, held-
VIKAN 11. tbl.