Vikan - 17.03.1966, Blaðsíða 46

— Við fáum okkur stundum glas
af wiskýi, sagði Dick. — Og við fá-
um okkur líka stundum eitthvað
gott að borða og förum svo í App-
ollo.
Appollo ’ er stórt fjölleikahús (
Harlem, þar sem frægir listamenn
að negrakyni koma fram fyrir hæfi-
legt verð, til að gleðja kynbræður
sína.
— Við förum l(ka stundum í bíó,
segir Josephine, — og svo höfum
við sjónvarp.
— Hvað er þá erfiðasta vanda-
mál ykkar?
— Fyrir utan peningavandræði
og hvað allt tekur langtan tíma,
er það verst hve vegalengdirnar
eru miklar, segir Dick. — Josephine
verður að fara heim til sín á kvöld-
in og það tekur minnsta kosti
klukkutíma, stundum meir.
— Ef að þið væruð búsett í Sví-
þjóð myndi hún gista, sagði ég.
— Reyndar þá . . .
— Raunar finnst okkur það lika,
sagði Dick. — Við erum ekki hrein-
trúarfólk. Við erum ekkert sérstak-
lega guðhrædd. En samt sem áð-
ur. . .
— Samt sem áður?
— Okkur finnst það ekki rétt.
Kannske er það vegna þess ....
Hann þagnaði, en hélt svo áfram:
— Ef til vill er það vegna þess
sem við höfum orðið að horfa upp
á hér. Ég held að maður fái betri
hugmyndir um tryggð og annað
þvf líkt, þegar maður sér hverjar
afleiðingar öðruvísi lifnaðarhættir
geta haft. Það er kannske öðru-
vísi hjá ykkur, en það er svona
hjá okkur.
— Svo er það þetta, sagði Josep-
hine, — að það er raunverulega
hryllilegt að búa hér, en á sinn
hátt dregur það þá sem unnast
saman . . .
Svo skildum við og ég gekk
einn eftir götum Harlem og fór
að hugleiða með sjálfum mér hvort
kjör ástarinnar fari ekki eingöngu
eftir þvi að tvær mannverur elski
hvort annað nógu heitt, til að ytri
aðstæður hafi ekkert að segja.
★
Barbara
Framhald af bls. 23.
mannasæti aftur á hundraðasta
bekk nú til dags. En sumir af strák-
unum muna eftir mér, síðan á þeim
góðu gömlu dögum, þegar ég sá
um þessa hluti. . .
Dvergvaxinn maður, allt að því
hvítingur, sneri sér við f horninu
á hringsviðinu, kom auga á Alec
og veifaði til hans.
— Halló, Whitney! öskraði Alec
í gegnum reykinn. — Þetta er
Whitney Bimstein, liklega bezti um-
sjónarmaður hnefaleika sem til hef-
ur verið. Hann og Ray Arcel voru
þeir beztu . . .
— Þér þykir gaman að minnast
þessara daga?
— Ég býzt við því. Mér þykir
gaman að minnast kvöldsins þegar
Galento, barmafullur af bjór, kom
Louis á óvart með vinstra höggi,
sem næstum því kálaði honum. Og
ég man eftir kvöldinu í Washington
þegar Buddy Bear, sem ekki var
mikill baráttumaður hitti Joe á hök-
una, svo rækilega að hann fauk
út úr hringnum og ofan í kjötlu
mína.
Nú var farið að tilkynna kepp-
endurna.
Hvíti pilturinn, Tiger Taggert var
grannur, freknóttur og grimmdar-
legur á svipinn. Hann virtist hafa
mikið þrek. Negrinn, Bolo Bermu-
dez var þéttbyggður og holdugur,
á honum voru engar skarpar brún-
ir eða horn.
— Hann er frá Kúbu, sagði Alec.
— Þar er fólkið ennþó nógu hungr-
að til að framleiða góða baráttu-
menn. Þeir verða sterkir og liðug-
ir við að sveifla sykursveðjunni
fyrir tíu sent á dag. Ég veðja tveim-
ur á móti einum, tíu dölum á móti
fimm á Kúbumanninn.
— Hefurðu kynnt þér veðmálin?
— Það eru í raun og veru eng-
in veruleg veðmál ( leikjum sem
þessum. Ef þú vilt skal ég snúa
þessu við, ég býð þér tvo á móti
einum og tek þann hvíta.
— Ég veðja á Tiger, sagði Bar-
bara. — Hann litur út fyrir að vera
hittinn og það hlýtur að vera tölu-
verður kraftur í þessum löngu hand-
leggjum.
— Jæja, við sjáum til. Nú er
hringt.
Tiger leit út fyrir að vera við-
sjálsgripur. Hann gekk flötum fót-
um inn á mitt sviðið, hengdi hand-
leggina og um leið og Kúbumað-
urinn kom dansandi inn á sviðið,
rak hann fram annan hnefann og
hitti beint á nasir Kúbumannsins.
Þetta virtist ósköp saklaust högg,
en blóðið lagaði úr nösum Ber-
mudez. Tiger hreyfði sig, stöðugt
á flötum fótum, og óð beint á
maga Kúbumannsins svo hann
• heyktist saman, og um leið rak
Tiger þungt högg á kjálka Ber-
mudez.
— Þetta ætlar að verða enda-
sleppt kvöld, tautaði Alec. — A ég
að borga þér strax?
— Ekki í augnablikinu, sagði
Barbara. — Líttu á þetfa!
Bolo Bermudez beit í hálsinn á
Tiger um leið og hann lét hnef-
ana dynja á sterkum magavöðv-
um hans. Þegar dómarinn reyndi
að skilja þá að, gat hann komið
höggi á kjálka hvíta piltsins, svo
hann riðaði við og hann var löðr-
andi í blóði úr nösum Bermudez.
— Það getur verið að minn karl
sé seigari en við höldum, tautaði
Alec. — Sjáðu þettal
Bermudez ruddist inn, hitti Tig-
er hressilega á kjálkann og fylgdi
eftir- með öðru höggi á hökuna.
Tiger skyrpti út úr sér nokkrum
tönnum og þá réðist Bolo á hann,
kom honum út að kaðli og lét
höggin dynja á maga hans.
Tiger losaði sig frá kaolinum
og gat komið hægra höggi á Bolo,
svo hann féll á kné. Hann lét telja
upp að átta, svo var hann kominn
á fætur aftur þegar Hukkan hringdi.
— Minn tapar á þessu í stigum,
en við erum ekki búin að sjá
fyrir endan á því.
Önnur lota byrjaði með því að
keppendurnir hringsóluðu hvor um
annan. Alec leit á Barböru, sem
andaði ( gusum gegnum þandar
nasirnar. Varir hennar voru saman-
bitnar og brjóstið gekk upp og nið-
ur af ákafa, þegar höggin dundu
á sviðinu.
Það var ekkert merkilegt við
þessa keppni. Hægra auga Bc.los
var lokað og það blæddi úr stór-
um skurði á augnbrúninni. Þeir
kræktust meira og minna saman,
dómarinn gerði veikar tilraunir til '
að aðskilja þá, en það tókst ekki
vel.
Tiger var málaður rauður af blóði
Bolos. Hann var ekki særður sjálf-
ur, en augun voru svo bólgin að
það rifaði aðeins I þau og maginn
var blárauður eftir höggin. Áhorf-
endur stóðu upp og öskruðu og
Alec varð meira en litið undrandi
þegar hann heyrði hljóðin, sem
komu úr barka þessciar Ijóshærðu,
laglegu stúlku, við nliðina á hon-
um.
— Dreptu hann, Tiger! — Nú, —
nú, rétt, þetta var mátulegt á hannl
Það var Barbara Bayne sem hróp-
aði þetta og Alec varð litið í augu
hennar, sem voru engu Kkari en
augunum ( óðum hesti.
Bjallan hringdi, keppendurnir
runnu saman, þangað til dómarinn
aðskildi þá með valdi.
— Þetta voru mistök mín, sagði
Alec bliðlega við Barböru. — Mér
þykir það leiðinlegt að hafa dregið
þig hingað. Það lítur út fyrir að
við höfum lent á vígvelli.
Barbara heyrði ekki til hans. Hún
hallaði sér áfram, saup hveljur og
hafði ekki augun af horninu, þar
sem verið var að nudda líf ( hvfta
piltinn.
Þriðja lota byrjaði og mennirnir
réðust hvor að öðrum, beindu högg-
unum aðallega að kjálkum hvor
annars. Svo féllu báðir ( einu eins
og hálshöggnir uxar, sá hvíti á
magann en sá dökki á bakið.
Áhorfendur stóðu upp og villi-
dýrsleg öskur fylltu húsið. Alec varð
ennþá meira hissa á hljóðunum sem
Barbara gaf frá sér.
Dómarinn hafði sýnilega ekki
komizt í neitt slíkt áður. Hann stóð
á milli keppendanna og fór að
telja. Bolo Bermudez komst upp á
annað hnéð og svo á fætur, þegar
búið var að telja upp að níu. Þá
staulaðist hann út í hornið og dóm-
arinn lyfti handlegg hans. Þegar
hann sleppti valt Kúbumaðurinn
um og !á grafkyrr, eins og mót-
stöðumaður hans.
Þau olnboguðu sig gegnum þvög-
una á leiðinni út. — Fjandinn hafl
það, sagði Alec. — Ég hefi aldrei
á ævi minni séð annað eins. Að
þeir skildu slá hvor annan kald-
an á sama augnabliki. Jæja mað
ur lærir svo lengi sem lifir. Heyrðu.
hvað er annars að þér?
Barbara var náföl.
— Ég, — ég get ekki náð and-
anum. Ég þarf að fá loft og kannske
eitthvað að drekka. Var ég mjög
hávær?
— Já, alveg nógu hávær, sagði
Alec hlæjandi. — Ég var dauð-
hræddur um að þú myndir æða
inn í hringinn með skóna í hönd-
unum, til að hjálpa piltinum þín-
um. Hvernig stendur á þvt að þú
hefur aldrei séð reglulega hnefa-
leika fyrr?
— Það hefur enginn boðið mér,
sagði Barbara. — En þetta var stór-
kostlegt. Ég hefi aldrei á ævi minni
orðið svona æst.
— Það er eins gott að halda þér
frá nautaati, tautaði Alec, — ef þú
verður svona æst við að sjá blóð.
Nautabanareru vanir að segja, þeg-
ar konur verða æstar á nautaati:
„Que mantenga el taxi corriendo".
— Og það þýðir?
— Settu bilinn ( gang við síð-
asta nautið, svo þú komir konunni
fljótar heim, áður en hún kólnar
upp.
— Hefurðu leigubíl í gangi?
sagði Barbara Bayne og augu henn-
ar voru galopin og skær . . .
— Mér var sagt að þetta gæti
skeð, sagði Alec Barr, en ég trúði
því ekki að það gæti verið neitt
líkt þessu. Ég trúi því varla ennþá.
Þetta var einu sinni næstum skeð
í London, þá voru það líka kring-
umstæður sem buðu upp á æsing
og blóð. En ég frestaði því til
morguns, sem hefði átt að ske sam-
dægurs, þótt hvorugt okkar vissi
það.
Barbara Bayne var blygðunarlega
fáklædd, þegar hún fór til að ná
í sígarettur.
— Ég býzt við að þér finnist ég
léttúðug. En ég er ekkert léttúðug.
Það er alveg satt, ég er það alls
ekki, alls ekki . . .
— Þessi orð koma mér kunnug-
lega fyrir. Ég heyrði þau síðast í
London.
— Og hvað skeði f London?
Rödd Alecs var bitur.
— Ég varð þess ósjálfrátt vald-
andi að ung stúlka var drepin.
Stúlka, sem mér þótti mjög vænt
um, sem ég elskaði. En þetta er
löng saga og hún getur beðið. Við
hefðum átt að nota tækifærið, eins
og við höfum gert í kvöld. Hann
hristi höfuðið. — Ég vissi ekki þá
að maður á að grípa gæfuna á
þeirri stundu sem hún býðst. Ég
kom til baka næsta dag og fann
ekkert annað en rústir, Þjóðverjarn-
ir sáu um það. En nú skulum við
ekki tala meir um þetta.
— Mér þykir þetta ákaflega leið-
inlegt, sagði Barbara. — En ég er
ekki leið yfir þvf sem hefur skeð
núna. Og ég ætla ekki að setja
það á reikning hnefaleikanna. Ég
hefði hitt þig fyrr eða seinna. En
ég verð að segja að hugmyndin
rríeð leigubflinn er afskaplega snið-
ug. Nú, sagði hún hressiiega, —
legg ég til að við klæðum ókkur
og förum að skoða borgina. Það er
VIKAN 11. tbl.