Vikan - 17.03.1966, Blaðsíða 30

BLÓMABÚÐIN
DÖGG
ÁLFHEIMAR 6
SÍMI 33978
REYKJAV ÍK
ANGELIQUE OG SOLDANINN Framhald af bls. 29.
— Monsieur de Vivonne.... ég er í öngum mínum, muldraði Ange-
lique og kreisti fram örlítið bros.
Nú, þegar hún talaði, virtist hann að lokum gera sér grein fyrir,
að þetta var vera af holdi og blóði, en ekki andi.
—• Svo það er rétt, sem Carroulet sagði. í>ér eruð i Marseilles og
undir mínu Þaki. Hvernig hefði ég átt að láta mér detta Það í hug?
Af hverju kynntuð þér yður ekki?
— Ég vildi ekki láta taka eftir mér. Ég hef hvað eftir annað bjargað
mér með naumindum frá því að verða handtekin.
Ungi maðurinn lagði hönd á ennið, gekk yfir að svartviðarskrif-
borðinu og tók þar upp koníaksflösku og glas.
— Svo Madame du Plessis-Belliére hefur alla lögreglu konungdæm-
isins á hælunum! Hvern hafið þér myrt?
— Engan. Verra en það! Ég neitaði að ganga í eina sæng með kóng-
inum.
Augabrúnir hirðmannsins lyftust í undrun. — Hversvegna?
— Af tryggð við yðar kæru systur, Madame de Montespan.
Vivonne stóð orðlaus og hélt á flöskunni í hendinni Svo birti yfir
honum og hann rak upp skellihlátur. Hann hellti í koníaksglas og
settist við hlið hennar.
— Ég hefði haldið, að það myndi kosta yður lifið.
— Ef til vill. En ekki eins fljótt og þér haldið.
Hún brosti við honum með hálffeimnislegu brosi. Augnalok hennar
voru ennþá þung af svefni, og skyggðu til hálfs á græn augu hennar,
og köstuðu löngum skuggum á mjúkar kinnarnar.
— Ég var svo þreytt, andvarpaði hún. — Ég hef gengið svo klukku-
stundum skiptir um þessa borg. Ég var orðin villt. Ég leitaði skjóls
hér. Fyrirgefið mér, ég veit að það var óviðurkvæmilegt, ég laugaði
mig í kerinu yðar og tók svo þennan náttkjól í skápnum hjá yður.
Hún strauk yfir gagnsætt hvitt efnið. Hún var ekki í öðrum fötum.
Undir því glóði á mjúkar bogalinur líkama hennar. Vivonne leit snöggt
á hana, en síðan i aðra átt. Hann tæmdi úr glasinu í einum sopa.
— Þetta er vandræðaástand! muldraði hann. — Konungurinn kemst
að því, að þér voruð hér, og sakar mig um að vera í ráðum með yður.
— Monsieur de Vivonne, sagði Angelique og reis á fætur. — Engan
barnaskap. Ég hélt að yður væri annarra um hamingju systur yðar
.... Þar sem yðar hamingja er að vissu leyti komin undir hennar.
UhfGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkla
konfekt firá.NÖ A.
HVAR ER ÖRKIN HANS NOAJ
Mf n aUtaf saml leUradon 1 hinni Yn4«
litrUt Okkar. Hún hefnr tsdlS Srjdna hans
Hóa etohvers eteskr f fcUSton'og helttr
t68nm verSUnnnm handa þelm, eem tetur
fundiS Srktoju VerSUnnln eru stór kon-
fektkud, fuUnr aí heste konfektl, og.
_ t «r auívlUS BœffœttagerB-

OMn w á Ub <
Bfltast »r flregW w hUut verSUnnlns
HARALDUR FRIÐRIKSSON
Þinghólébrout 36, K&pœvogi
Vinnlnganna má vltja I skrifstofu
Vikuunar. 11. tbL
Mynduð þér raunverulega fremur kjósa, að sjá mig í örmum kon-
ungsins, en Athénais I ónáð?
— Nei, stamaði Vivonne og vissi ekki hvaðan á hann stóð veðrið.
Þetta var einna líkast leikriti eftir Corneille. — En ég vil ekki móðga
hans hágöfgi. Þér getið afneitað honum, ef þér viljið. En hversvegna
eruð þér i Marseilles? Og I mínu húsi?
Hún lagði hönd sína blíðlega yfir hans: — Vegna þess, að ég þarf
að komast til Krítar.
— Há? Hann kipptist við, eins og býfluga hefði stungið hann.
— Þér leggið af stað á morgun, er ekki svo? hélt Angelique áfram.
— Takið mig með yður.
— Frekja og ósvífni! Þér getið ekki verið með réttu ráði! Ætlið
þér í raun og veru að fara til Krítar? Vitið þér, hvað það er?
— Hvað um yður? Vitið þér, að ég er konsúll á Krít? Ég á þar
mikilvægum störfum að gegna og hagsmuna að gæta, og ég held að
þetta sé réttur timi fyrir mig að líta eftir þeim, og láta ástríður
konungsins kólna lítið eitt. Haldið þér ekki, að það sé góð hugmynd?
— Þetta er brjálæði.... Krít! Hann ranghvolfdi í sér augunum,
eins og fáránleiki uppástungunnar slægi öll vopn úr hendi hans.
— Já, ég veit, sagði Angelique. — Kvennabúr Stór-Tyrkjans og
barbariskir sjóræningjar og svo framvegis og svo framvegis. En sjáið
þér til: Ef ég fer með yöur, hef ég ekkert að óttast. Hvað myndi geta
komið fyrir mig, ef ég færi með hinum konunglega franska flota?
—• Kæra Madame, sagði Vivonne hátíðlega. — Ég hef alltaf borið
mikla virðingu fyrir yður....
— Ef til vill of mikla, stakk hún upp á með glettnislegu brosi.
Þessi athugasemd hennar kom honum svo úr jafnvægi, að hann tók
að stama og varð að leita að orðunum, áður en han gat haldið áfram
með það, sem hann ætlaði að segja.
— Hverju máli skiptir það? Hm! Jæja, þrátt fyrir það, hef ég
alltaf áiitið yður skynsama konu með gott höfuð á herðunum. Nú
neyðist ég til að viðurkenna, mér til sárra vonbrigða, að þér hafið
ekki meiri vitglóru en hver önnur skrautbrúða, sem talar, áður en
hún framkvæmir, og framkvæmir, áður en hún hugsar.
— Eins og þessi fallega, dökkhærða stúlka, sem yfirgaf okkur fyrir
fáeinum mínútum? Ég hefði gjarna viljað fá tækifæri til að útskýra
návist mína fyrir hinni heillandi ástmær yðar. Nú er hún svo reið,
að hún dreifir út þeim fréttum, að ég sé hér.
—• Hún veit ekki, hver þér eruð.
— Hún á áreiðanlega mjög auðvelt með að lýsa mér, og fólkið, sem
ég vil ekki, að viti að ég er hér, mun þekkja mig. Takið mig með til
Krítar.
Vivonne hertoga fannst eitthvað þrengja að hálsi hans. Hann var
eins og ölvaður af augum Angelique. Hann gekk aftur að skrifborðinu
og fékk sér annað koniaksglas.
—. Aldrei, sagði hann að lokum. — Til Þess er ég of skynsamur. Með
þvi að gerast samsekur í flótta yðar — sem myndi komast upp fyrr
eða síðar — myndi ég baka mér reiði konungsins.
— Og þakklæti systur yðar.
— Ég myndi falla I ónáð.
— Þér vanmetið vald Athénais, kæri vinur! En þér þekkið hana
betur en ég. Nú er hún sú eina„ sem nýtur náðar konungsins, og
hann er mjög hrifinn af henni. Hún hefur ekki gleymt þeim brellum,
sem dugðu henni til sigurs i upphafi. Ég er sannfærð um, að hún er
nógu sterk og nógu snjöll, til að nota sér fjarvist mína og lagfæra þau
litlu spjöll, sem ég hef ef til vill unnið.
Vivonne hleypti brúnum djúpt hugsi. — Ah! sagði hann. Það var
eins og hann sæi fyrir sér hina íðilfögru Athénais, heyrði bergmálið
af fyrirlitlegum hlátri hennar og hæðnislegri röddu, því hann varð
rólegur aftur: — Bah! sagði hann aftur. — Við getum reitt okkur á
hana. Hann hristi höfuðið nokkrum sinnum. — En þér, Madame,
hvað um yður? Hann leit á hana út undan sér.
1 hvert skipti, sem hann leit á hana, varð honum ljóst, að hann
varð stöðugt fyrir meiri og meiri áhrifum af þvi að hafa hana hér I
herbergi sínu, á þessum tima sólarhringsins — konu, sem hafði verið
einn af gimsteinum hirðarinnar, og konungurinn hafði gengið á eftir
með grasið í skónum. Hann virti fyrir sér fullkomna fegurð hennar
með sams konar undrun og hann væri að sjá hana í fyrsta sinni. Það
var ekkert, sem spillti fyrir. Hörund hennar var gallalaust, gullnara
en algengast var hjá ljóshærðu kvenfólki, og skær, græn augun höfðu
tinnusvört sjáöldur. Þegar hann var í Versölum, hafði hann litið á
hana eins og guðamynd, þrátt fyrir að Athénais varð frávita af reiði,
þegar hún komst að því. Nú, í þessum þunna, gagnsæja kjól, var hún
aðeins ólgandi kvenleikinn. I fyrsta sinni á ævinni vorkenndi hann
konunginum, og muldraði við sjálfan sig: — Vesalings maðurinn! Ef
það er satt, að hún hafi neitað honum....
Angelique rauf ekki áhrifaríka þögnina á milli þeirra. Hún hafðl
gaman af því að halda Mortemart í spennu; það var nokkuð sem fáir
gátu hælt sér af. Vivonne hafði beztu kosti og verstu galla systur
sinnar, óútreiknanlegur, makráður, flöktandi milli ruddaskapar og
blíðu, heimsku og snilligáfu. Á sama hátt og einskonar vináttukennd
hafði tengt hana við Athénais, hafði hún aUtaf litið á de Vivonne
hertoga með hálf alvarlegum áhuga. Hann virtist gerður úr betra
efni en flestir aðalsmannanna, sem fylgdu eins og hundar i fótspor
húsbónda síns, og liföu á því, sem til féll af borði hans.
Hún brosti enn einu sinni, slnu litla, hógværlega brosi, og gerði sér
Ijóst, að þegar til kastanna kom, líkaði hennl mætavel við þetta gráð-
uga, grunnhyggna og glæsilega Mortemartfólk. Hún lyfti annarri
hendinni hægt og studdl henni við kinn sér, og leit stríðnislega á unga
manninn.
— Já, hvað um mig? spurði hún.
— Þér eruð undarleg kona, Madame. Hafið þér gleymt þvl, að
þér leituðust við að steypa systur minni af stóli? Og þó eruð þér hér,
hafið tekið alveg gagnstæða stefnu og reynið að styðja við bakið á
henni. Hvað viljið þér? Hvað eruð þér að reyna að öðlast með allri
þessari hræsni?
— Ekkert, nema meiri áhyggjur.
— Nú?
— Hef ég ekki sama rétt og allar aðrar konur til að hafa mina
duttlunga?
— Að sjálfsögðu! En reynið að velja fómarlömb yðar betur! Þar
3Q VIKAN 11. tbl.