Vikan - 17.03.1966, Blaðsíða 28

diiirux
Framhaldssagan
Eftír Sergeanne Golon - 5. hiluti
Þegar hún kom aftur heim í krána, var hún rök af svita og hjarta
hennar barðist ákaft.
— Það er óráðlegt að leggja svona mikið á sig, sagði veitingakonan.
— Þið hessar Parísarfrúr haldið að þið hurfið sífellt að vera á þönum.
Komið þessa leið, ég hef búið til handa yður góða máltíð úr eggja-
hræru og tómötum, með ofurlitlu af pimintu og olívu, og svo getið
þér sagt mér fréttirnar.
Hin móðurlega umhyggja veitingakonunnar stóð örugglega í nánu
sambandi við úttroðna peningapyngju Angelique. Og henni var mjög
áfram um að vita, hvað var á seyði, þvi henni var vel ljóst, að krá
hennar var ekki fyrsta flokks hótel, og hafði undir eins gert sér grein
fyrir, að Angelique var af háum stigum og vön að hafa um sig þjóna-
her, en vildi af einhverjum ástæðum ekki vekja á sér athygli hér. Ah,
ástin, ástin....
— Komið þessa leið, sagði hún við Angelique. — Hér er rólegt horn
yfir hjá glugganum. Þér getið verið alein við þetta litla borð. Hinir
gestirnir mínir geta ekki gefið yður gætur svona langt í burtu. Hvað
má bjóða yður að drekka?
Angelique leit upp, og tók eftir Flipot, þar sem hann stóð i dyrunum
og gaf henni merki i ákafa. Hún sagði veitingakonunni í skyndi hvað
hún vildi, og um leið og hún hafði snúið við henni baki, kom Flipot
hlaupandi og hvíslaði: — Hann er að koma.... Vondi maðurinn....
Sá slóttugasti af þeim öllum.
Hún leit út um gluggann og sá hvar maður kom neðan götuna. Hann
var klæddur í skikkju úr skærrauðu silki með silfurbúinn göngustaf,
sem hann hélt fyrir aftan bak — þetta var enginn annar en Francois
Desgrez, lögregluforingi, og stefndi til krárinnar.
5. KAFLI
Angelique varð fyrst fyrir að hendast á fætur og stökkva upp þrep-
in tvö, sem skildu litla hornið frá aðalveitingasalnum, þvert gegnum
hann og upp stigann upp á aðra hæð.
— Komdu, sagði hún við Flipot.
Veitingakonan fórnaði höndum: — Madame, hvað er að? Hvað um
matinn, sem ég bjó til handa yður?
— Komið, skipaði Angelique. — Komið með mér, fljót. Það er
svolítið, sem ég þarf að segja yður.
Fas hennar var svo valdsmannlegt, að veitingakonan þaut með
henni, án þess að krefjast frekari skýringa.
Angelique dró hana inn í herbergið sitt, hélt um úlnliði hennar og
gróf neglurnar inn í hörundið, án þess að taka eftir því.
— Það er maður í þann veginn að koma inn í krána, í rauðri skikkju
með silfurbúinn göngustaf.
— Er það sá, sem sendi skilaboðin til yðar í morgun?
— Hvað áttu við?
Veitingakonan fór ofan í fyrirferðarmikinn barm sinn og kom upp
með skilaboð á pergamentssnepli.
— Það kom drengur með þetta og skildi þetta eftir, rétt áður en
þér komuð til baka.
Angelique greip seðilinn og braut hann sundur. Þetta var frá föður
Antoine, þar sem hann sagði henni af heimsókn Desgrez, lögfræðings,
sem hann hafði haft þann heiður að hitta í París árið 1666. Honum
hafði ekki þótt ráðlegt að dylja þá staðreynd, að Madame du Plessis
væri f Marseilles, né heldur hvar hún héldi til.
Angelique bögglaði saman bréfið. — Það skiptir mig engu máli
núna, sagði hún við veitingakonuna. — Ef umræddur maður spyr um
mig, vitið þér ekki hver ég er, og hafið aldrei séð mig. Strax og hann
fer, komið þá og segið mér það. Hérna, þetta er handa yður.
Hún rétti henni þrjá gullmola, sem veitingakonan tók svo fegins
hendi, að hún gerði enga athugasemd, dró aðeins skilningsrik annað
augað í pung og renndi sér út eins og samsærismaður.
Angelique æddi fram og aftur um gólfið og nagaði neglur sínar I
óþolinmæði. — Taktu saman allt mitt dót, sagði hún við Flipot, sem
horfði spenntur á hana. — Settu allt ofan í töskurnar. Vertu viðbúinn.
Desgrez hafði verið fljótur að átta sig, en henni var sízt í hug að
láta hann ná henni, og þaðan af síður að draga hana aftur fyrir kon-
unginn í hlekkjum eins og þræl. Nú var hafið eina undankomuleiðin
fyrir hana.
Nóttin var að skella á, og eins og kvöldið áður var tekið að slá
á gítara, og mansöngvar hljómuðu úr dimmum, þröngum götum milli
húsanna, niðri við sjávarbakkann.
Angelique ætlaði að sleppa frá Desgrez og kónginum. Sjórinn átti
að bera hana burt. Hún fór út að glugganum og stóð þar þögul, meðan
hún hlustaði á það, sem gerðist í kránni.
Einhver barði léttilega á dyrnar.
— Þér hafið ekkert ljós, hvislaði hin feita veitingakona, þegar hún
kom inn í herbergið. Hún kveikti á lampanum. — Hann er hérna enn-
þá, hélt hún áfram. — Þetta er myndarlegur maður og mjög kurteis,
en hann horfir skringilega á mann. Það skiptir mig svosem engu! —
Eins og ég viti ekki, hverjir dvelja hér í kránni minni, sagði ég við
hann. — Ég hefði svo sannarlega tekið eftir konu eins og þér lýsið
ef hún væri í mínu húsi. En ég segi yður það satt að ég hef aldrei
séð hana. Að lokum trúði hann mér, eða að minnsta kosti lét hann
sem svo. Hann vildi fá kvöldmat og láta bera hann fram í sama litla
afherberginu, sem ég hafði lagt á borð fyrir yður. Hann hnusaði út
í loftið, eins og hann væri að þefa eitthvað uppi, með sínu langa nefi.
—• Ilmvatnið mitt, sagði Angelique við sjálfa sig.
Desgrez hafði örugglega þekkt það, þvi það var sérstaklega blandað
handa henni hjá frægum ilmvatnsbruggara í Faubourg Saint-Honoré.
Hann hafði oft andað að sér þeim ilmi.
— Og allt í einu, hélt veitingakonan áfram, — rákust þessi sting-
andi augu hans á gullmolana, sem þér gáfuð mér. Eg var ennþá með
þá í höndunum.
— Þér hafið örláta gesti, móðir, sagði hann. Ég varð svolítið ó-
styrk. Er þessi maður eiginmaður yðar, Madame?
— Nei! sagði Angelique með áherzlu.
Konan hristi höfuðið nokkrum sinnum. — Ég skil, sagði hún. Svo
brá hún annarri hendinni upp að eyranu.
— Hver er að koma upp? Bnginn minna gesta hefur svona göngu-
lag. Ég þekki fótatak þeirra allra. Hún opnaði dyrnar lítið eitt og
flýtti sér síðan að loka þeim. — Hann er frammi I ganginum og opnar
dyrnar á öllum herbergjunum. Hún brá höndum á lendar og sagði
hneyksluð: — Ég skal sýna þessum frekjuvargi, við hverja er hér að
eiga! Svo breytti hún um raddblæ: — Nei, það gæti eyðilagt allt. Ég
þekki þessa menn, sem líta út eins og leynilögreglumenn. Ef maður
byrjar að segja þeim til syndanna, þá endar maður með þvi að kjökra
og snýta sér í vasaklútinn sinn!
Angelique greip pyngju sína: — Ég verð að komast héðan út....
bókstaflega verð. Ég hef ekkert gert af mér. Hún rétti fram hand-
fylli af gulli.
— Komið þessa leið, hvíslaði veitingakonan. Hún dró Angelique
út á litlar svalir og tók hluta af handriðinu burtu. — Stökkvið! Svona,
2g VIKAN 11. tbl.