Vikan - 03.08.1967, Side 8

Gói stiórn
á hitakerfi yöar
er skilyrði fyrir
vellíðan fjöl-
skyldunna
Hitastiliitæki fyrir hitaveifu.
Mótorloki.
Sjólfvirk hitastillitæki eru ómet-
anleg þægindi, sparar hitakostn-
aS og borgar stofnkostnaS ó
sfuttum tíma.

ͧPPP||f|| iiipw

, /

„Ástarmiðstöðvamar“ nýju eiga þessa hafa mikið til stundað at-
að losa þýzku karlmennina við vinnu sína á götum úti.
áleitni vændiskvenna, sem til
LÉTTUFNAÐURINN
F0-YTUR INN
í ágúst nú í sumar bætist því fræga Reeperbahn-svæði í Hamborg
ný beita til að draga að ferðamenn — ástarmiðstöð eða Eros-Center,
eins og svoleiðis stofnanir munu yfirleitt kallaðar á útlendum málum.
Hér er um að ræða hórulifnað í samræmi við kröfur tímans um
vinnuhægræðingu, sentralíseringu og rationaliseringu, svo nefnd
séu einhver af þeim orðum, sem nú eru algengust í munni hagfræð-
innga og annarra þeirra, sem mest gera að því að endurskipuleggja
þjóðlíf og mannlíf.
Þetta toppmóderna Erosarhof verður það fínasta sinnar tegundar
í Vestur-Þýzkalandi, en áður hefur slíkum musterum þegar verið
komið upp í Dússeldorf og Stuttgart. Búa tvö hundruð tuttugu og
átta mellur í því fyrrnefnda, en aðeins sjötíu og ein í því, sem í
Stuttgart er. Yfirvöld þessara borga leggja blessun sína á þetta,
og sagt er að forráðamenn Hansaborgarinnar við Saxelfi fagni mjög
sinni ástarmiðstöð, því þeir telja að hún geri að verkum að pæj-
urnar hætti að praktísera úti um allar götur en haldi sig þess í
stað innanhúss og allar á sama stað.
Sá sem kom Erosafhofi Hamborgar á fót er Wilheim nokkur
Bartels, rúmlega fimmtugur stórlax í veitingahúsabransa staðar-
ins. Hann á hálfa tylft skemmtistaða á Reeperbahn, en býr sjálfur
í lúxusvillu í útborginni Blankenese. Bartels byrjaði á þessum at-
vinnurekstri eftir stríðið með því að láta holdamikla kvenmenn
glíma niðri í gryfju, og efnaðist fljótlega. Þrátt fyrir allt telja yfir-
völdin hann virðingarverðan mann, svo að þau leyfðu honum að
byggja ástarmiðstöðina.
Miðstöðin er í háhýsi, sem kostar um fimmtíu milljónir króna. í
því eru hundrað þrjátíu og sex „vinnuherbergi“, og eru húsgögnin
eins í þeim öllum. Hver leigjandi greiðir um átta þúsund og fimm
hundruð krónur á mánuði, en á móti sér húseigandinn þeim fyrir
„lífvörðum", rafmagni og hreinum rekkjuvoðum dag hvern, auk
húsnæðisins. Viðskiptavinirnir koma sér í samband við leigjendurna
á þar til ætluðum stað í húsinu miðju.
Samkvæmt lögregluskýrslum starfa nú í Vestur-Þýzkalandi um
fimmtíu þúsund vændiskonur, og eru þá aðeins taldar þær, er
stunda ekkert annað starf. Veltan hjá þeim nemur um átján millj-
öðrum króna á ári. Þýzku lögin eru mjög teygjanleg hvað þessari
atvinnugrein viðvíkur. Yfirleitt er ekkert amast við vændiskonum,
nema hvað yfirvöldin í Bonn barma sér stundum yfir því að þær
séu slæmar með að svíkja undan skatti.
8 YIKAN 31-tbl'
V