Vikan - 03.08.1967, Page 16

hTTÐM
MOBESTY BLAISE
ÆVINTÝRI
Eftír
Peter OfDonnel
1. HLUTI
Telkning Ðaltasar
Hér hefst nýtt ævintýri um hina
gömlu vinkonu okkar, Modesty Blaise
og hægri hönd hennar, Willie Garwin.
Sagan hefst mcð lýsingu á óaldar-
flokki, sem hefur á prjónunum ofsa-
fengna áætlun, sem gengur undir
kenniheitinu og dulnefninu TÍGBIS-
TÖNN. Að sjálfsögðu verður það svo
hlutverk Modesty og Willies að koma
þeim flokki fyrir kattarnef, og það
tekst með glæsibrag, þótt það kosti
ótrúlegar fórnir og standi naumt. —
Sagan er æsispennandi eins og búast
má við og stendur síður en svo hinu
fyrra Modesty Blaise-ævintýri að baki.
I.
jandi, að það skyldi vera
þessi, sagði Liebmann. —
Skýrslan hans sýnir, að hann var
góður maður.
Sarrat yppti öxlum og strauk
nauðrakaða hökuna. — Hann er
enn góður maður. Tvíburarnir eiga
ekki auðvelda bróð t honum.
— Þeim mun betri skemmtun.
svaraði Liebmann. Hann var Ijós-
hærður, með þunnt meinlætamanns-
andlit og rödd fallins engils, full-
komlega mynduð orðin hrundu af
þunnum vörum hans eins og ís-
dropar.
Enska var ekki hans móðurmól,
né heldur Sarrats, né fleiri en eins
af hverjum fimm þeirra manna,
sem höfðust hér við í fjögurra
mílna löngum dal, sem ló milli
gnæfandi fjallshryggja og tinda (
stærsta fjallgarði heimsins. En það
var ströng regla, að ensku skyldi
tala undir öllum kringumstæðum og
ævinlega og amerískur hreimur
var ókjósanlegur, þótt ekki væri
hann skilyrði.
Fyrir aftan mennina tvo var
drungaleg, gul forhliðin á höll úr
sólþurrkuðum tígulsteini, sem reist
hafði verið af mönnum, sem dóu
meðan Múhameðstrúin var enn ný.
Hún stóð þarna milli tveggja kletta,
sem stóðu fram í dal.
Hún var þrjár hæðir og meira
en dagslátta að flatarmáli. Vegg-
irnir og innréttingin hafði staðizt
tönn aldanna furðu vel. Aðeins
þakið hafði hrunið, plata milli fjög-
urra hvolfturna, og nú hafði skað-
inn verið bættur með léttri viðar-
grind og þykku plastefni.
Maður kom út um litlar boga-
dyrnar og gekk í áttina til Lieb-
manns og Sarrats. Hann var, eins
og þeir, klæddur í grófa treyju úr
gráu efni, hneppta upp í háls, og
dökkar gallabuxur. Á annarri öxl-
inni bar hann sjálfvirkan riffil, M-
16, og skotfæraskjóðu á bringunni.
— Hamid, sagði Liebmann og
leit á armbandsúrið. — Við erum
að fara.
Hamid kinkaði kolli. Hann hafði
skarpleitt, fölt andlit, greinilega af
stofni Berba, með köld, svört augu.
Sarratt glotti og leit á riffilinn.
— Þú þarft ekki á þessu að halda,
vinur minn. Þú getur skilið hann
eftir núna. Eg skal passa þig.
— Hann er hluti af honum, sagði
Liebmann annars hugar og starði
niður eftir dalnum. — Stofnaðu
ekki til vandræða, Sarrat.
— Einhvern tima, sagði Hamid
og horfði á stóra Frakkann. —
Einhvern tíma, Sarrat, þegar þessu
öllu er lokið, ættum við að fara
saman upp í fjöllin. Þú með þína
stóru, háværu vélbyssu. Eg með
aðeins þessa. Hann klappaði með
löngum fingrum á riffilinn. — Eg
skyldi kála öllum f deildinni þinni,
án þess að þeir kæmu einu sinni
auga á mig.
Sarrat glotti aftur. Hann var
þrekinn, en það voru allt vöðvar.
— Ef ég á nokkurn tíma eftir að
16 VIKAN 31- tbl-