Vikan - 03.08.1967, Blaðsíða 23

klæðum, sem engu að síðui' stungu illilega í stúi' við refsleg, illa
rökuð andlitin. Það var eins og þeir væru í dulargervi.
Lögreglan, hugsaði hún og skynjaði hættu. Hún herti gönguna, en
um leið kom fótatakið nær og nær og annar mannanna kallaði:
— Hæ, fagra kona, hlauptu ekki burtu!
Hún jók enn skriðinn, en þeir höfðu nú náð henni og gengu nú sinn
hvoru megin við hana. Annar þeirra þreif í handlegg hennar.
— Herrar mínir, vilduð þið gera svo vel að láta mig í friði, sagði
hún og losaði sig.
— Hversvegna? Þú sýnist ekkert ánægð. Getum við ekki komið okk-
ur saman um hríð?
Lymskulegt bros þeirra kom henni til að óttast hið versta. Ef hún
ræki þessum dónalegu náungum utan undir, ætti hún á hættu að vekja
athygli á sjálfri sér. Ef þetta væru aðeins ungir slæpingjar frá ríkum
fjölskyldum, myndu þeir ef til vill kyngja þeirri staðreynd, að þeir
hefðu ekki haft heppnina með sér. en einhvernveginn, hún vissi ekki
hversvegna, óttaðist hún, að fínu fötin væru blæja yíir eitthvað enn
andstyggilegra.
Hún lét augun hvarfla yfir húsaraðirnar í kring í leit að hjálp.
Þetta var rét.t eftir hádegisbil og La Rochelle fylgdi þeirri suðrænu
reglu, að loka öllum gluggahlerum í klukkustund eftir matinn. Sólin
var ótrúlega heit þennan tíma árs og ólíklegt að nokkur kærði sig um
að missa af hádegisblundinum. Það var enginn sjáanlegur, hvorki
í gluggunum, né á dyraþrepunum. Sem betur fór sá Angelique, að hún
var ekki langt frá vöruhúsum Maitre Berne.
Fremur en reyna að ná til heimilis kaupmannsins, sem enn var
langa leið í burtu, og láta sér lynda fylgd þessara skuggalegu náunga,
ætlaði hún að ieita sér skjóls þar. Hún vissi, að Maitre Gabi-iel var þar,
og að kaupmaðui-inn yrði ekki i neinum vandræðum með að setja ofan
i við þessa vandræðagemlinga.
Þeir héldu áfram að slá henni gullhamra. Kannske voru Þetta, þegar
allt kom til alls, aðeins meinlausir ræflar, sem höfðu verið að drekka
og fengið sér einum of mikið.
Hún beygði niður eftir sundi, sem lá til hægri og sá við fjarri enda
þess iangan, sléttan vegg vöruhússins sem Maitre Gabriel hafði fyrst
numið staðar við, þegar þau komu til La Rochelle, til að losa sig
við farminn, sem þau höfðu komið með. Hún var aðeins fáein skref
frá húsinu, þegar sá stærri af mönnunum tveimur, sem sýndist hafa
krafta í kögglum undir blárri skikkjunni, þreif um handlegginn á
henni og renndi hinum um mitti hennar.
— Nú er nóg komið, sútlka mín! Ég er viss um að þú getur ekki haft
neitt á móti sætum strákum eins og okkur. Við biðjum bai-a um bros
og svolitinn gamanleik, ef þú getur gert Það almennilega. Okkur var
sagt, að stúlkurnar í La Rochelle væru heitar og lifandi, og tækju vel
á móti ókunnugum. Við skulum sjá, hvort það er rétt.
Að svo mæltu reyndi hann að kyssa hana á munninn.
Hún stökk aftur á bak og sló hann eins fast og hún gat, yfir andlitið.
Hann sleppti henni og greip um kinnina. Svo stökk hann að henni, en
hinn maðurinn hafði þegar þrifið hana, iligirnislegt sigurbros lék um
varir mannsins, sem hún hafði slegið.
Rétt, .Tohnny, — haltu henni. Við skulum vefja pilsin um eyrun á
henni, þessari fallegu villutrúarpiu! En sú heppni! Þetta er okkar
heilladagur ....
Þeir yfirbuguðu hana. Þeir spörkuðu hrottalega i hnésbæturnar
á henni og felldu hana aftur á bak. Hún æpti og Þeir slógu hana á
munninn; þeir rifu í liálsmál hennar; hún hélt að Það myndi líða yfir
sig; en hún hressti sig upp og barðist á móti þeim í örvæntingu, klóraði
og beit.
Henni heppnaðist að losna, komast á fætur og hljóp í áttina að hlið-
inu. Hún hrasaði um stein, féll á hnén, skreið svolitinn spotta á fjór-
um fótum og hrópaði:
— Hjálp! Hjálp! Maitre Gabriel! Hjálp!
Svo vörpuðu þeir sér yfir hana aftur. Átökin byrjuðu á ný, sama
martröðin og í átökunum á móti drekum Montadours, ásamt sömu
gagntakandi tilfinningu hjálparieysis og skelfingar.
Allt í einu var eins og spi-ottið hefðu vængir á árásarmenn hennar.
Annar þeirra þaut upp að veggnum. Augu hans urðu glerkennd. Hann
riðaði og iéll svo ofan á Angelique, máttvana eins og tuskubrúða.
Blóðið gusaðist í rauðum straumum úr gagnauga bans. 1 skelfingu
reyndi hún að velta þessu ógeði ofan af sér, og að lokum tókst henni
það. Frammi fyrir sér sá hún manninn i bláa frakkanum og Maitre
Gabriel auglitis til auglitis. Kaupmaðurinn var miklu stærri og sterkari
en andsfæðingur hans, og hvert högg hans hitti. Maðurinn var þegar
tekinn að biðja um miskunn; hann hafði þegar fallið tvisvar, föt
hans voru orðin rifin og þakin ryki, hann var orðinn fölur. Hárkollan
hafði dottið af honum og lá nú í rennusteininum, skítugt, fitukleprað
hárið lafði niður yfir augun á honum.
—• Hættið! Hættið! másaði hann.
Hann fékk þungt högg í magann og stundi. Hann hallaði sér upp
að veggnum og höfuðið dinglaði.
— Hættið, sagði ég! Látið mig vera!
Maitre Gabriel gekk að honum. Maðurinn hlaut að hafa séð eitt-
hvað hræðilegt i svip hans, því allt í einu galopnuðust augu hans.
— Nei, sagði hann hálfkæfðri röddu. Nei, miskunnið mér! Hann
fékk eitt högg enn og féll á hnén. Nei, þér getið það ekki.. . Néi,
miskunnið mér!
Kaupmaðurinn hallaði sé ógnþi'unginn yfir hann. Hann sló hann
aftur, og tók svo fyrir kverkar hans.
— Nei, korraði í manninum.
Hann reyndi að taka burt þessar tvær sterku hendur, sem héldu
honum föstum. Hann klóraði æðisgengið eftir þessum sterku hand-
leggjum, meðan honum entist máttur; óskiljanleg hljöð komu upp úr
galopnu gini hans.
Þumalfingur Maitre Gabriels sukku i óheilbrigðislegt hörundið eins
og leirklump. Freðin af skelfingu sá Angelique sinarnar á höndum
kaupmannsins stríkka, þegar hann herti takið hægt og sígandi. Ógn-
þrungið korr var það eina. sem heyrðist í martraðarþögn strætisins.
Angelique beit á vörina til þess að æpa ekki. Þetta varð að enda,
enda fljótt. Andlit mannsins varð djúprautt.
Að lokum þagnaði korrið, ræfillinn lá dauður með útstæð blóðhlaup-
in augu á gangstéttinni. Maitre Berne rannsakaði hann gaumgæfilega,
áður en hann sleppti honum ,og reis hægt á fætur.
Föl augu hans voru einkennilega gagnsæ í andlitinu, rjóðu aí á-
reynzlunni. Hann gekk að hinum, sneri honum við, hristi hann, lét
hann svo falla aftur ofan í blóðpollinn og tautaði um leið við sjálf-
an sig.
— Hann er dauður. Hann lamdi hausnum við þollinn í veggnum.
Jæja, það er bara betra. Þá þarf ég ekki að kála honum líka, Dame
Angelique ....
Hann rauk af stað í áttina til hennar, en allt í einu snarstanzaði
hann. Hann fann einkenniiega, óljósa þrá gagntaka sig. Þótt Angelique
gæti varla staðið i fæturna, hafði hún risið upp og hallaði sér nú upp
að veggnum, með sama vonleysislátbragðinu og maðurinn í bláu
skikkjunni rétt áður, þegar honum varð ljóst, að kaupmaðurinn ætlaði
að drepa hann. Hann þekkti hana ekki lengur...
Að minnsta kosti ekki alveg....
Angelique leit með skelfingu af öðrum andvana likamanum á hinn.
Andspænis þeirri sorgarsögu, sem nú hafði gerzt vegna hennar, greip
hana örvænting hins ofsótta dýrs og það þyrmdi yfir hana, andlits-
drættir hennar, sem venjulega voru svo hreinir og skarpir ger-
breytt.ust. Hún var einna likust dauðhræddu barni.
Svo gagntekin sem hún var af skelfingu, hafði hún ekki tekið eftir
því, hvernig hún var útleikinn eftir illmennin. Blússa hennar var I
henglum, skuplan liafði rifnað af henni og hárið flæddi niður yfir
axlirnar og hálfnakin brjóstin. Síðir, ljósir lokkarnir glitruðu í sólskin-
inu eins og dýrmætur málmur, og gullslitur þeirra var jafnvel enn á-
berandi móti ijósu hörundi hennar, flekkuðu blóði. Það var einnig
b!óð á bómullarpilsinu hennar, en nú var það farið að dökkna.
— Ert.u meidd?
Kaupmaðurinn talaði lágt, eins og hann væri annarshugar. Hann
sá ekki einungis blóðflekki á henni. Klúrir fingur höfðu skilið eftir
mark sitt á perluhvítu hörundinu, sem hann sá nú í fyrsta sinn. Ef til
vill höfðu þeir þrýst sínum fúlu vörum að henni. Við þessa tilhugsun
fann kaupmaðurinn nýja öldu af yfirþyrmandi ástríðu skella yfir sig
Líkaminn, sem hann beitti sig hörðu til að hugsa ekki um, þar sem
hún kom og fór í húsinu, þessi kona með liðugu og þokkafullu hreyf-
ingarnar, þessi líkami, sem hreyfðist undir fellingum pilsins, opinberun-
in. se.m duldist undir grófri blússunni, það var þetta, sem þessi svín
höfðu reynt. að saurga.
Óbokkarnir höfðu gert það, sem hann hafði nldrei vogað sér að
gera, jafnvel ekki í huganum. Þeir höfðu afklætt hana, þeir höfðu af-
hjúpað þessa fætur, svo fingerða og fallega, að þeir áttu hvergi fremur
heima en á styttu eða gyðju.
Aldrei myndi hann gleyma því, sem við augum blasti, þegar hann kom
úf. 1 einum svip hafði hann séð svið ofbeldis og losta: hann hafði
séð konu keyrða niður á bakið og tvo þorpara ofan á henni, og það
hafði verið hún!
— Ertu meidd?
Að bessu sinni var rödd hans svo hörkuleg, að Angelique kipptist
við. Stór. svört skuggamynd Maitre Bernes stóð milli hennar og sólar-
innar. milli þess, sem gerzt hafði!
Hún hlióp til hans og fól andlitið við öxl hans, í örvæntingarfullri
þörf tn að finna vernd og gleyma.
— Ó, Maitre Gabriel, þú hefur drepið tvo menn . .. mín vegna ....
Hvað nú? Hvað verður um okkur?
Harm lagði handlegginn utan um hana og þrýsti svo fast, að hún
fann til.
— E'kki gráta, Dame Angeliaue, ekki þú .. .
— - Ee er ekki að gráta .... Ég er of hrædd til að gráta ....
En tárin runnu úr augum hennar og vættu treyju kaupmannsins;
hún liélt krampakenndu taki svo neglurnar grófust í hann.
HSnn endurtók: — Þú svaraðir aldrei spurningu minni, þú svaraðir
þvi aldrei, hvort bú værir meidd ...
— Nei .... Það held ég ekki.
— En hvaðan kemur þetta blóð?
— Það er ekki úr mér . . . það er úr ... honum.
Kaunmaðurinn tók að st.rjúka hárið, sem sólin gerði eins og gull-
bronsað. ~ Svona! Svona! Róleg! Væna min...
Hann huggaði hana eins og barn, og hún greindi þolinmæðina í rödd
hars og skynjaði á ný hina gleymdu og ánægjulegu tilfinningu, sem
fy'gir karlmannsvernd.
Eínhver hafði komið og tekið sér stöðu milli hennar og hættunnar,
cinhver hafði varið hana. vegið fyrir hana. Hún hætti að halda aftur
af sér og grét upp við þennan trausta múr, sem minnti hana einhvern
veginn . . hún gat ekki gert sér grein fyrir hversvegna — á öxl Des-
grez lögreglumanns. Skelfingartilfinningin var nú tekin að mást, ógeð
hennar og ótti var nú ekki lengur að hún væri að kafna í sinum eigin
andardrætti. hann var að verða eðlilegur. Allt í einu flaug henni í hug:
hér er ég í örmum karlmanns og ég er ekki hrædd. Það var eins og að
læknast af einhverju, sem áður virtist vonlaust.
Um leið skammaðist hún sín, hún fann heitar hendur hvíla á hör-
undi sínu og gerði sér grein fyrir, hve illa var komið fyrir fötum hennar.
Hú'j leit flóttalega með társtokknum augum á Maitre Gabriel og
mætti augnaráði hans. Svipurinn á andliti hans kom henni til að roðna,
og hún hörfaði burt.
— Ó, fyrirgefið, hvíslaði hún. —- Ég er ekki með sjálfri mér. Hann
sleppti henni göðfúslega. Angelique reyndi af veikum mætti að hylja
brjóst sín og axlir, með því sem eftir var af blússunni. Hún var svo
vandræðaleg. að henni varð lítið ágengt, hann varð að hjálpa henni.
Hún roðnaði meir og meir.
— Reyndu nú að vera róleg. Þessir hrottar hafa farið illa með þig.
Það verður aldrei hægt að gera flik úr þessum tötrum aftur, svo það
er eins gott fyrir þig að fleygja blússunni. En nú verðum við að taka
til óspilltra málanna . . .
Hann snöggþagnaði og Angelique leit í sömu átt og hann. Þau sáu
hermanninn Anselm, vaktmanninn í ljósaturni, horfa á þau ofan af
borgarmúrunum.
Framhald á bls. 39.
3i. tbi. VIKAN 23