Vikan - 03.08.1967, Side 28

Winttier þríhjöl
fást f þrem stærðum
í fullri alvöru.
Framhald af bls. 2.
inn til að segja fyrir um halla
og hæð þess? Eða á að láta bíl-
ana ausa vatni í flóðbylgjum yf-
ir nærstadda vegfarendur og
verða hálf bremsulausa, í hvert
skipti sem dropi kemur úr lofti
í Reykjavík?
Er aldrei hægt að skipuleggja
verk til fulls áður en þau eru
unnin?
S.H.
Afkastamesti rithöf-
undur í heimi.
Framhald af bls. 25.
við bryggiu í litlum skipaskurði í
Hollandi. Ég hafði komið að landi
til þess að láta gera við bensfn-
dælu, en fór aldrei út aftur. í
staðinn hljóp ég beint heim á hót-
el og skrifaði fyrstu Maigret-bók-
ina mína. Þetta var árið 1928. —
Síðan hef ég skrifað 224 bækur
um Maigret.
— Peningar, segir Simenon, eru
til þess að eyða þeim. í fyrstu
eyddi ég þeim með vinum mínum.
Ég bjó þá í París, og við héldum
ævintýraleg samkvæmi. En þótt
gleðskapurinn stæði langt fram á
nótt, þá var ég alltaf setztur við
ritvélina mína klukkan hálf sjö að
morgni. Gestir mínir höfðu kannski
sofnað í stólunum eða jafnvel á
gólfinu, og ég varð oft að prlla
yfir þá til þess að komast að skrif-
borðinu. Ég hafði alltaf við hönd-
inda stóra skammta af asperíni og
slengdi þeim í þá, þega'r þeir
rumskuðu stynjandi og kvörtuðu
yfir hávaðanum í ritvélinni minni.
Ég var brátt orðinn sæmilega
stæður fjárhagslega og keypti mér
Rolis Royce og réði mér bílstjóra,
sem ók með handritin til forleggj-
aranna. Ég varð að hafa marga
útgefendur, af því að ég fram-
leiddi svo mikið, að enginn einn
þeirra aat haft undan að gefa
þau út. Á tíu árum frá 1923—1933
skrifaði ég til dæmis 1000 smá-
sögur og á árunum 1925—1934
samdi ég 180 skáldsögur. Núna lít
éq á þessar sögur sem eins konar
fingraæfingar, sem voru nauðsyn-
legar, meðan ég var að læra til
verks.
Foreldrar mlnir voru fátækir. —
Mamma hafði miklar mætur á mér
og vildi að ég fengist við kaup-
sýslu og yrði rlkur. Það urðu henni
því mikil vonbrigði, þegar ég gerð-
ist blaðamaður.
Maigret lögregluful Itrúi varð
strax vinsæll meðal lesenda. Sime-
non álítur að ástæðan til þess hafi
verið þessi:
— 1928 skrifuðu allir sögur, þar
sem persónurnar voru steindauðar
og til þess eins að leysa ákveðin
vandamál í sögunni. Maigret var
hins vegar lifandi manneskja, sem
lifði ósköp venjulegu hverdagslífi
í umhverfi, sem fólk þekkti. Lýs-
ingar mínar á umhverfl eru |afn-
an mjög nákvæmar og hárréttar.
Ég þekki fólk, sem hefur notað
Maigretbækur sem leiðarvísi í Par-
ísarborg.
Auk smásagna og skáldsagna
þefur Simenon skrifað reiðinnar
feikn af leikritum, kvikmyndahand-
ritum og þáttum fyrir útvarp og
sjónvarp. Tekjur hans eru svo æv-
intýralegar, að þær verða naumast
reiknaðar í milljónum. Tekjur af
einni einustu Maigret-bók nægja til
þess að standa straum af öllum
kostnaði við 40-herbergja húsið,
þar sem heimilisfólkið er alls 15,
og bílunum fimm að auki!
— Ég veit að ég á stórfé í Rúss-
landi, segir Simenon. Rússar eru
frægir fyrir að leika vestræna rit-
höfunda grátt: þeir stela og þýða
án þess að greiða svo mikið sem
grænan eyri í ritlaun. En þeir hafa
verið betri við mig en marga aðra.
Vissulega fæ ég ekki að yfirfæra
fé frá Rússlandi, en tekjur af bók-
um mínum eru reglulega settar inn
á bankareikning í Moskvu. Ég hef
komið oft til Rússlands, en aldrei
nennt að standa í að rífast út af
þessum aurum.
í húsi Simenons eru 30 símar,
7 sjónvarpstæki og 400 öskubakk-
ar. Sérstakt herbergi er fyrir samn-
ingagjörðir og bréfaskriftir. — Á
skrifborðinu liggja pípur, á veggj-
um hanga pípur og allt eru þetta
fyrsta flokks, rándýrar plpur, flest-
ar frá Dunhill. Pípur Simenons eru
metnar á tæplega hálfa milljón
krónur.
Á veggjum hanga málverk eft-
ir Bernhard Buffet, Vlaminck, Pi-
casso og ýmsa fleíri heimsfræga
listmálarn. Og hægindastólarnir,
þar sem gestum er boðið upp á
viskí, eru teiknaðir af sjálfum Le
Corbusier.
— Peningar eru til þess að eyða
þeim, segir Simenon. Og þó að
þeir hafi streymt anzi ört til mín
undanfarin ár, þá hef ég ekki enn
þá lent í neinum vandræðum með
að eyða þeim, Það er líka eins og
fólk sjái fyrir sér peningaseðla (
búntum um leið og það heyrir nafn
mitt nefnt. Það vilja allir selja
mér eitthvað. Þrjá af bllum m(n-
um kevpti ég á einu bretti á hálf-
tíma! Ég lenti á sölumanni, sem
var hreinn snillingur í sinni grein.
Simenon er kvæntur fyrrverandi
einkaritara sínum. Hún heitir Deni-
se og þau eiga fimm börn. Fyrstu
20 ár Maigrets var Denise stoð og
stytta Simenons, en vinna hennar
jókst með hverju ári, unz taugar
hennar þoldu ekki erfiðið lengur.
Denise tók þá að sér reikningshald-
ið fyrir mann sinn. Og þetta eru
engir venjulegir búreikningar hjá
henni, eins og gefur að skilja. —
Margir hafa gagnrýnt hana fyrir
að skipuleggja um of fyrirtækið
Georges Simenon og segja að heim-
ili þeirra hjóna sé eins og verk-
smiðja.
— Þetta er líka verksmiðja, segir
Denise og bætir síðan við: Verk-
smiðja, sem ber sig vel ...
☆
Eldspýtur
Framhald af bls. 12.
En hverskonar hugarfar er
þetta eiginlega? Herra minn trúr
— hundraðkall fyrir einn ein-
asta eldspýtustokk? Manneskja
sem varla á fyrir mat, hvað þá
sígarettum. Ekki nema það þó.
Allt í einu rennur upp fyrir
mér ljós. Auðvitað — hvað ann-
að. Auðvitað að stöðva næsta bíl
og biðja þá að selja mér eða
gefa stokk eða nokkrar spýtur
rétt til morguns — ég skal á
móti gefa þér eldspýtur upp á
lífstíð ef þú bara reddar mér
núna — ég skal kaupa handa
þér vindil — heilan pakka, ef
þú vilt og hvaða sort, sem þú
vilt, strax og Siggi í sjoppunni
vaknar í fyrramálið. Já, ef þú
vilt Havana, ef þeir bara fást —
hann Castro, þú veizt nú hvernig
hann er, ef þú lest Moggann.
Fyrsti bíllinn var rjómagulur
Sjévri. í honum voru tveir ung-
ir menn, sem greinilega töldu
konu í háleistum og lághæluðum
skóm langt neðan við sína virð-
ingu. Þeir spýttu heldur betur í
þegar ég gaf þeim merki.
Næsti var rauður vörubíll Vol-
vo ‘61 með karlmann við stýrið
og Ijóshærða stúlku við hlið sér.
Þau jóku hraðann ef hægt hefði
verið, þegar þau sáu mig veifa.
Nú leið góð stund, einar fimm
til átta mínútur.
Ég var mjög vongóð. Eins og
þeir stanzi ekki til að vita, hvern-
ig þeir geta hjálpað umkomu-
lausri konu? Það er þá alltaf
hægurinn hjá að segja nei og
skyrpa í.
Þriðji bíllinn var Ford ‘64 leigu-
bíll frá ónefndri stöð, sem var
nýbúinn að skila af sér farþega
örskammt frá.
Ég veifaði heldur en ekki tas-
víg, því hann hafði uppi ljósa-
skiltið „laus”. Hann stanzaði líka
strax, en þegar ég bar upp er-
indið varð hann vægast sagt mjög
undarlegur í andliti, þessi ungi,
Ég ók skólahíl, en svo varð ég
of taugaveiklaður til þess!
28 VIKAN 31-