Vikan


Vikan - 03.08.1967, Side 31

Vikan - 03.08.1967, Side 31
AVON getur fullnægt öllum yðar óskum Veljið undirlag úr vökva, kremi eða púðurblöndu. — Hinir silki- fínu púðurlitir passa við undirlagið. — Bjartir, gIitrandi varalitir og naglalökk í stfl. Og þá er það augnasnyrtingin: Augn-skuggar í freistandi litum sem gerir augu yðar undurfögur. Hugsið vel um útlit yðar, notið Avon snyrtivörur. Make-up á nýtízku hátt frá Avon — Avon make-up er eins nýtízku- legt og tímarnir sem við lifum á. Avon make-up litir eru nýjasta tízkan — fjölbreytni þeirra er margvísleg. COSmETICS LTD NEWYORK • LONDON • PARIS hefði aldrei fundið svo mikið sem lykt af áfengi hvað þá dott- ið innbrot í hug. Ef þeir sæju mig nú í gegn! Það er eiginlega ekki verst að vera skvísað „niður“ heldur hitt, að þurfa að standa í þessu til- gangslausa þrefi um frelsi ein- staklingsins og það í lýðfrjálsu landi, við menn, sem varla eru talandi. Það er fyrirkvíðanlegur andskoti. En guði sé óendanlegar þakkir, lof og dýrð seculus seculorum. Þarna spönuðu þeir sem leið ligg- ur upp Kársnesbraut án þess að virða mig frekar viðlits en síma- staurinn sem ég stóð við. — Þeir eru farnir sagði ég upp- hátt við sjálfa mig fagnandi þegar eiturgul þaklukt löggudós- arinnar hvarf í þelsvart myrkur beygjunnar hjá nýbyggingu Vals. Annan eins hörkuakstur hafði ég ekki séð um nóttina og lá þó mörgum á. Klukkan var nú orðin þrjú og ég skildi sízt hvað þeim lægi svona á. Varla væri Þórður í Blómaskálanum að selja fógeta- rósir og Sigurgeirstúlípana um þetta leyti sólarhringsins. Og þó. Hver veit svo sem upp á hverju Þórður getur fundið? Nú var farið að elda af degi í norðri. Rauð birtan mettaði þokuna eisurauðri glóð og sjórinn var eins og mjólk. Húsin reistu burstir upp úr móðunni og virtust af ótrúlegri stærð, næstum tröll- aukin háfjallabjörg þar sem búa finngálkn en ekki mennskir menn. Lognið var svo djúpt að það var ljósbært úti. Ef maður hefði nú hálfan kertisstubb! Mér var orðið skítkalt og lang- aði óseigjanlega í reyk. Ég strauk sígarettupakkanum í vasa mínum en það var auðvitað þýðingar- laust, — jafnvita gagnlaust og að reyna að beygja sögnina eld- spýtnó á latínu. Hversvegna gat ekki einhver af vinum mínum á Hreyfli slysast framhjá? Ekki einn einasti. Ekk- ert nema þessir djöfuls einka- bílar. í því bili kom enn einn einka- bíllinn, — svartur og rauður De Soto með dömu við stýrið. Ég bar hendina upp að enninu kurt- eislega og benti svo niður á möl- ina með hringsveiflu eins og indíáni. Daman stanzaði strax og ég fylltist undrun að sjá hve fríð hún var og glæsilega klædd. — Loksins, hugsaði ég. Loksins, loksins! Daman opnaði bíldyrnar upp á gátt. — Hvað get ég gert fyrir eður? spurði hún með sér- kennilegum vonarhreim í rödd- inni. Hún var dálítið flámælt og hljóðvillt að auki. Ég virti fyrir mér kanarígula flauelsdragtina og snjóhvíta hanzkana, sem hvíldu á dökk- rauðu leðurklæddu stýrinu. í þreytt og sár augu mín bar glampa frá skartgripum í eyrum hennar og gylltu hári. Var þetta einhver íslandssólin? Eða var það kannski sjálf Fjallkonan? Það fannst mér einna líklegast, þó að hún væri undarlega blest í máli og æki í De Soto. Ég dirfðist naumlega að bera upp erindið — hún var svo tíguleg. — Mig vantar svo mikið eld- spýtur, sagði ég. — Ég hélt ég ætti þær í skúffunni en það voru þá eingöngu kolbrunnir kratar í stokknum. Ég reyndi að gera mig eins einlægnislega og auðmjúka í röddini svo að daman fyrtist síður. — Það er svo slæmt að geta ekki kveikt sér í, þegar maður reykir á annað borð, bætti ég við afsakandi. — Var það ekkert annað? spurði daman. Ég sá nú bæði og heyrði að hún var undir ein- hverjum annarlegum áhrifum. — Nei það var nú ekki annað, svaraði ég vandræðalega. — Ertu vess um að það sé ekki annað? spurði hún og hallaði sér út um opnar bíldyrnar. — Veltu ekki koma með mér — komdu með mér heim. — Gerðu það. Hún var svo æst og áfjáð að ég sá að hún myndi vera vel þétt í dópinu. — Því miður get ég það ekki, sagði ég. — Ekki núna. Barnið sefur heima. Og ekki nema einn sofandi stigamannaforingi til að passa það. Ég hallaði mér að tjörguðum símastaurnum og dirfðist ekki að koma nær. En nú kom hún út úr bílnum í áttina til mín og tók af sér hanzkana. Hún hvæsti á mig. — Ég sé í gegnum ykkur allar og það þó þeð þekist vera lesbisk- ar Líka þeg með þín dádýrsaugu. — Ekké núna. Seinna, segir þú. Hún stóð á öndinni af ofsa. Frítt andlitið var afmyndað. Þetta var ekki lengur neinn ey- kyndill eða fjallkona, — heldur norn — hreinræktuð Andramóð- ir. Hún argaði á mig svo röddin brast og gnísti kolgeitartönnun- um milli eldrauðra varanna. — Þeð veljeð allar það sama — eitthvað langleitt með hnúð á endanum. Eldspýtur ekke nema það þó. Þið veljeð karlmann! Þeð skeljeð ekke sanna ást. Bara gernd. Ekkert nema gernd! Hér hefur þú þínar eldspýtur. — Hún gaf mér glóandi löðrung sinn undir hvert áður en ég gat áttað mig. Ég sá óljóst leiftur af blálökkuðum nöglum eins og hrævareldi. Ég riðaði og studdi mig við tjöruborinri staurinn. — Hafðu þetta, sagði hún hás. — Eldspýtur! — What will it be next? Hún hvarf inn í Sotoinn og hurðin skall í lás. Ég horfði á hann geysast út í rauðglæra Framhald á bls. 34. 31. tbi. VIICAN 31

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.