Vikan - 03.08.1967, Qupperneq 45

Afríkumaðurinn hugsaði sig um
stundarkorn og horfði ó einmana
manninn á miðju sviðinu. Að lok-
um sagði hann: — Hvað gerist, ef
hann vinnur?
— Ja . . . . Carter horfði á glóð-
ina í sígarettunni sinni og oflék
kæruleysið. — Hann er seigur, Vall-
manya. Viltu veðja á hann? Ég hef
ekkert á móti aukaspenningi.
— Aukaspenningi? Afríkumaður-
inn glotti fyrirlitlega. — Og þú
hefur séð þetta sjö sinnum. Ég er
ekkert fífl, væni minn. En ef ná-
unginn ynni?
Carter dró fingurinn yfir kverkar
sér og bjó til sérkennilegt hljóð
með því að þrýsta lofti milli tung-
unnar og efri tanngarðsins vinstra
megin.
Afríkumaðurinn kinkaði kolli og
svo gretti hann sig. — Hversvegna
láta þeir hann berjast, ef hann er
dæmdur hvort sem er?
Hann þarf ekki að berjast, sagði
Carter. — Ef hann þorir ekki, er
hann settur upp í næstu flugvél,
sem fer.
— Fer hvert?
Carter benti óákveðið í hálfhring
norður og austur. — Þangað, sem
allt gerist. — Þar sem stóru hjólin
eru. Ég veit það ekki — og þetta
er slæm spurning. Ég myndi ekki
spyrja aftur.
— Allt í lagi. Sleppum því. Hann
er settur upp í næstu flugvél. Til
hvers?
— Tilraunadýr, sagði Carter og
tók tóbakstutlu af tungunni. — Þú
veizt hvernig þessir andskotans
læknar eru. Allsstaðar eins. Alltaf
að reyna alla skapaða hluti.
— Eins og hvað?
— Eins og allt. Taugagas,
kannski. Þeir þurfa að gá hvað þú
getur lifað lengi, eftir að hafa
skipt á lifrinni í þér og hundslifur.
Svona rannsóknir. Aðeins einn kaus
að verða tilraunadýr. Það spurðist
frá Liebmann seinna, að þeir hefðu
skorið ofan af hausnum á honum
og stungið rafmagnsnálum í mis-
munandi hluta heilans.
— Til hvers?
— Bara til að prófa, sagði Carter
pirraður. — Það var eitthvað f sam-
bandi við . . . þú veizt, svona heila-
dót .... eins og gefa honum straum
gegnum eina nál og láta hann
hlæja og aðra til að láta hann
gráta, eða kannski til að láta hann
verða svangan. Eða gera hann
brjálaðan f kvenmann, óðan eins
og tarf.
-- Ég þarf ekki neinar andskot-
ans nálar til þess maður! sagði Af-
ríkumaðurinn og hló. — Það er
gott, að þeir skuli hafa þessar
stelpur í kvennabúrinu. Hvað kalla
þeir þær?
— Seraglio. Carter lokaðí aug-
unum með munaðarsvip. — Heyrðu,
ég skal veðja grænum miða á móti
hvítum, heil nótt móti smátfma.
Móti Vallmanya. Þorirðu?
— Ekki .ögra mér, ræfíllinn þinn,
sagði hinn áhugalaust. — Ég veðja
ekki út f loftið.
Sarrat kom upp hæðina. Hann
var með byssusting úr hernum, með
blaði sem var tæpir sextán þuml-
ungar. Hann kastaði því til Valla-
manya um leið og'hann gekk hjá.
Spánverjinn greip það fimlega, dró
vopnið úr og kastaði skeiðinni til
hliðar. Hann prófaði eggina og
oddinn, kinkaði kolli ánægður og
tók þéttig taki um hjöltun, svo beið
hann.
Hann bar nú ekki lengur það
kæruleysisfas, sem kom upp um
innri spennu, heldur var hann kald-
ur, taugalaus striðsmaður, sigurveg-
ari í hundruðum slagsmála og
tuga orrusta, þjálfaður, hættulegur.
Kliðurinn dó út meðal áhorfenda.
Karz leit á tvíburana og kinkaði
kolli. Lok og Chu hreyfðu sig hægt.
Hvor um sig tók hanzka upp úr
treyjuvasa sínum. Hanzkarnir voru
úr fíngerðri keðju úr bláu stáli, svo
haglega gerðir, að hanzkarnir voru
mjúkir eins og þykkt flauel .
Liebmann virti tvíburana fyrir
sér. Nú hreyfðu þeir sig eins og
einn maður, með fullkomnu sam-
ræmi. Þetta andartak heillaði hann
alltaf, andartakið, þegar Lok og
Chu hættu að vera tvær haturs-
verur og urðu ein skepna með
fjórar hendur og fjóra fætur, en
einn huga.
Tvíburarnir gengu fram á svið-
ið, léttum skrefum, í svo fullkomnu
jafnvægi, að ráin, sem hélt þeim
saman, varð ekki fyrir neinni á-
reynslu. Þeir námu staðar, fjögur
skref frá Vallmanya, með gul and-
litin róleg og vökul, hanzkaklædd-
ar hendurnar útglenntar í þindar-
hæð og ofurlitið útá við.
Með brugnum byssusting fikraði
Vallmanya sig til hliðar við þá,
herti síðan á sér með snöggri, dans-
andi hreyfingu. Lok fylgdi honum
eftir, sneri sér hægt og fimlega,
þangað til bræðurnir sneru bökum
saman. Þá stóð hann kyrr. Ráin á
öxlinni leyfði ekki meiri snúning,
Chu sneri ekki einu sinni höfðinu.
Vallmanya tók eitt skref enn til
hliðar, eins og hann ætlaði að
koma þá leiðina, hentist síðan til
baka og sló eins og skylmingamað-
ur í áttina að hálsi Loks. Stálklædd
hönd skall á blaðinu og ýtti þvt
fimlega til hliðar og það urgaði f
stáli, þegar Vallmanya reif byssu-
stinginn hörkulega úr höndum hans.
Uppi í hallanum muldraði Afríku-
maðurinn með aðdáun. — Þeir eru
snöggir .... snöggir eins og svipa,
maður.
— Þeir geta gripið flugur úr
lausu lofti, sagði Carter.
Spánverjinn dansaði til hægri og
gerði harða árás að þeim. Tvíbur-
arnir sneru báðir höfðunum í átt-
ina til hans. Þegar hann hjó, skut-
ust tvær hanzka klæddar hendur
fram eins og svartar drekaflugur.
Lok bar lagið af þeim, en Chu greip
blaðið, broti úr sekúndu seinna.
Að þessu sinni reyndi Vallmanya
að keyra blaðið í þá áfram, þrátt
fyrir tak Chus, sneri upp á það og
reyndi að reka það í framhandlegg-
inn á honum.
Chu kippti í sverðið, þegar lag-
ið kom, og Lok sló með handar-
jaðrinum á handlegg Vallmanya.
Hann rumdi af sársauka, áður en
hann stökk undan, tómhentur. Chu
hélt á byssustingnum. Lok sneri sér
við, mjög snögglega, svo tvfbur-
arnir voru aftur öxl við öxl og
vissu móti Vallmanya. [ einu stökki
hentist hann þannig til, að bakið f
honum vissi ekki lengur að kletta-
brúninni og tviburarnir sneru sér
eins og hann.
Með kæruleysislegri hreyfingu
kastaði Chu byssustingnum yfir öxl-
ina á honum og Lok greip hann,
um leið og hann kom niður fyrir
aftan bökin á þeim. Hann brá
sverðinu framfyrir, þar sem Chu
greip það, og þannig þeyttu þeir
þvf í kringum sig með sívaxandi
hraða, eins og einn hugur stýrði
hverri taug og sin í báðum líköm-
unum. Allt í einu og óvænt kastaði
Lok byssustingnum harkalega, þeg-
ar Vallmanya átti sízt von á.
Þung hjöltun skullu á viðbeini
hans með feikna afli, þegar hann
beygði sig til að bjarga sér undan
högginu. Eitt andartak riðaði hann,
þegar hann glataði jafnvæginu, svo
beygði hann sig og gréip upp
byssustinginn, um leið og hann
skauzt undan. Tvíburarnir brostu.
— Þeir gera sér góðan mat úr
þessu, sagði Carter ánægður. Hann
hafði gefið upp alla von um að
Afríkumaðurinn myndi veðja við
hann núna. Hinn ók sér. — Ég myndi
ekki draga bardaga á langinn að-
eins til að skemmta mér. Ekki móti
manni sem hefur engu að tapa.
— Það er þeirra meðal, sagði
Carter, og horfði með viðurkenn-
ingu á Vallmanya, þegar hann
beygði sig í varnarstöðu og neyddi
þannig tvíburana til að hefja árás-
ina. Þeir létu ekki á sér standa,
fæturnir fjórir voru jafn samræmdir
og fætur á ketti. Stálhendurnar ógn-
andi.
Vallmanya kastaði sér fram og
miðaði á lend Chus og aftur heyrð-
ist blaðið skella á stálhanzkanum.
í sömu andrá setti Lok aðra hönd-
ina á öxl bróður síns og stökk með
báða fæturna fram undan sér. Ann-
an stfgvélið lenti á utanverðu höfði
Vallmanya, hitt á rifjum hans. Hann
skall til jarðar og velti sér undan,
til að forðast að þeir gætu kastað
sér á eftir honum, tómhentur á ný.
Það var Chu, sem hélt á byssu-
stingnum núna. Bræðurnir komu
nær. Um leið og Vallamanya vatt
sér upp á fæturnar voru þeir komn-
ir yfir hann, þrjár glófaklæddar
hendur, sem slógu af takmörkuðu
afli.
— Þeir eru að mýkja hann, segir
Carter og drap í sfgarettunni sinni.
— Þeir gætu brotið á honum háls-
inn með einu höggi, ef þeim þókn-
aðist.
Vallmanya hörfaði aftur á bak
um sviðið, eins og hnefaleikamað-
ur, sem kominn er að niðurlotum,
reyndi [ blindni að vinda sér undan
snöggum og sársaukafullum högg-
unum, sem kerfisbundið lömuðu
hendur hans og axlir, andardrátt
og afl.
Allt f einu varð allt kyrrt og
mennirnir tveir stóðu eins og þeir
hefðu skyndilega frosið, nema hvað
Vallmanya rambaði Ktið eitt, þar
sem hann stóð andspænis tvíbur-
unum. Hann hefði sennilega fallið,
ef þeir hefðu ekki haldið honum.
Með vinstri höndunum höfðu þeir
gripið um úlnliði hans og snúið
upp á, svo hann gæti ekki hreyft
handleggina. Innri fótunum höfðu
þeir krækt aftur fyrir fætur Vall-
manya og héldu þeim föstum. Nú
var hann gersamlega hjálparvana.
Framhald f næsta blaði.
31. tbi. VIKAN 45
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá NÓA.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
ÞaS er alltaf sami lcikurinn í hcnni Ynd-
isfrið okkar. Hún hefur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í blaðinu op heitir
góðum verðlaunum handa þeim, som Retur
fundið örklna. Verðlaunin eru stór-'kon-
fektkassi, fullur af bezta konfekti, og
framleiðandinn cr auðvitað Sælgætisgerð-
ln Nói.
Síðast er dreglð var hlaut verðlaunin:
Mogens L. Markússon,
Hjallaveg 17.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar* 31«