Vikan - 29.05.1969, Page 14

Úrdráttur úr skáldsögu Johns Galsworthys
8. HLUTI
- Þið hafið svo ríka skyldutilfinningu, Ðinny, sagði Fleur. —
Ég er laus við hana, - það getur verið vegna þess að ég er að
hálfu frönsk. Ég dáist að þessu,en mér finnst það hundleiðin-
legt.....
Tveim dögum síðar kom Fleur í bílnum. Þær komu börnunum og
farangrinum fyrir, án þess að nokkuð skeði.
Þetta varð nokkuð æsandi ferð hjá þeim, því börnin voru óvön
að aka í bíl, en Dinny naut þess, hvíldist eftir taugaspennuna,
sem hún hafði verið í undanfarið. Henni varð ljóst hve mikil áhrif
þessi sorgarsaga í Oakley Street hafði haft á hana. Haustlitirnir voru
farnir að sjást, djúpir og mildir, í glóandi októbersóhnni.
Þær stóðu ekki lengi við, lögðu af stað eftir að hafa drukkið te.
— Ég verð að segja, sagði Fleur, — að Condaford er einhver frið-
sælasti staður sem ég hef kynnzt. Sveitasælan á Lippinghall er ekk-
ert á við þetta.
— Þér finnst það auðvitað gamalt og hrörlegt?
— Ja, ég hef oft sagt við Michael að ykkar hliðar af ættinni eru
einhverjar sérkennilegustu leifar gamallar menningar í Bretlandi.
Þið eruð svo algerlega í ykkar heimi, langt í burtu frá sviðsljósum
heimsins. Þið eruð þarna, og verðið þarna áfram til enda veraldar,
gerið og hugsið hluti, sem enginn utanaðkomandi skilur eða hefur
áhuga á. En sumir af þessari kynslóð eiga ekkert Condaford, til þess
að koma heim til að deyja, en hafa þó rætur og skyldutilfinningu.
Ég hef hvorugt, ef til vill er það vegna þess að ég er að hálfu frönsk.
Fjölskylda föður mins, — Forsytearnir — eiga sér rætur, en þeir
hafa ekki þessa sterku skyldutilfinningu, ekki á sama hátt. Ég dáist
að þessu, Dinny, en mér finnst það samt hundleiðinlegt. Þú gengur
fram af þér, út af þessu Fersemáli, mér finnst það kjánalegt, en ég
dáist samt að þér.
— Hvað finnst þér að ég ætti að gera í þessu sambandi?
— Reyna að losna við þessa eðlishvöt, ég get ekki hugsað mér
nokkurn hlut eins seigdrepandi. Sama er að segja um Diönu, hún er
af sama sauðahúsi; Montjoy fjölskyldan á sitt Condaford, einhvers
staðar í Dumfriesshire. Ég virði hana fyrir að yfirgefa ekki Ferse, en
mér finnst það frámunalega heimskulegt. Það endar aðeins á einn
veg, og verður verra eftir því sem lengra líður.
— Já, ég veit að hún reynir að bjóða örlögunum byrginn; ég held
að ég myndi gera það sama.
— Ég veit, en ég myndi aldrei gera það, sagði Fleur glaðlega.
— Ég hugsa að enginn ráði sínum gerðum, fyrr en á hólminn er
komið.
— Þá er nauðsynlegt að fyrirbyggja slíkar hólmgöngur.
— Þú hefur ekki séð Ferse, sagði Dinny, — svo þú veizt ekki hve
aumkunarverður hann er.
— Þetta er viðkvæmni, vina mín, ég er ekki viðkvæm.
— É'g er viss um það, Fleur, að þú átt þína fortíð, svo þú hlýtur
að hafa átt viðkvæm augnablik.
Fleur leit snöggt á hana, svo steig hún á bensíngjöfina.
— Það er víst kominn ljósatími, sagði hún.
Það sem eftir var leiðarinnar töluðu þær um listir og bókmenntir.
Klukkan var orðin átta, þegar þær komu að Oakley Street.
Diana var heima og búin að hafa fataskipti fyrir kvöldverðinn.
— Dinny, sagði hún, — hann er farinn út.
— Það boðar ábyggilega vandræði.
— Eftir að þið fóruð í morgun, var hann í hræðilegu ástandi.
Hann sagði að allir hefðu myndað samsæri gagnvart sér.
— Það er raunar satt, tautaði Dinny.
— Þegar hann sá að kennslukonan var farin, varð hann æstur, og
nokkru síðar heyrði ég hurðaskell. Hann hefur ekki komið heim
síðan. Ég sagði þér ekki frá hve hræðileg nóttin sem leið var. Ef
hann skyldi nú ekki koma aftur.
— Ó, Diana, ég vildi óska að hann kæmi aftur.
— En, hvert hefur hann farið? Hvað getur hann gert? Ó, guð,
þetta er hræðilegt.
Dinny horfði á hana, þögul og vandræðaleg.
— Fyrirgefðu, Dinny! þú hlýtur að vera bæði þreytt og svöng.
Við skulum fá okkur að borða.
Þær settust að borðum, við notalega búið borð, og sögðu ekki neitt
markvert, fyrr en stúlkan var farin.
— Hefur hann lykil? spurði Dinny.
— Já.
— Á ég að hringja til Adrians?
—- Hvað getur hann gert? Ef Ronald kemur, verður hann ennþá
hættulegri, ef Adrian er hér.
— Alan Tasburgh sagðist geta komið, ef við þyrftum á því að
halda.
— Nei, við skulum sjá til í kvöld, og vita hvað skeður á morgnn.
Dinny kinkaði kolli. Hún var hrædd, og ennþá hræddari við að
koma upp um sig, því að hún var þarna til að koma Diönu til hjálp>ar.
— Komdu þá upp og spilaðu fyrir mig, sagði hún að lokum.
Diana spilaði og söng, svo Dinny féll í draumkennt mók, en allt í
einu hrökk hún við.
— Ég heyrði í útidyrunum. Dinny stökk á fætur og flýtti sér að
hlið Diönu við hljóðfærið.
— Haltu áfram, láttu eins og ekkert sé.
Diana hélt áfram að spila og syngja. Dinny sá að dyrnar opnuðust
og hún sá Ferse í spegli í hinum enda stofunnar. Hann nam staðair
og hlustaði. Hann var mjög þreytulegur og virtist drukkinn, hárið
úfið og varirnar voru eins og strengdar yfir tennurnar. Það var auð-
séð að hann reyndi að láta ekki bera á sér. Diana hætti að syngja
og Dinny, sem hafði lagt höndina á öxl hennar, fann að hún titraði,
þegar hún reyndi að hafa vald á röddinni.
14 VIKAN 22 tw-