Vikan - 29.05.1969, Síða 29

PIRA-SYSTEM
HIN FRÁBÆRA NÝJA
HSLLUSAMSTÆÐA ER í SENN
HAGKVÆM OG ÖDÝR
I’að er ekki margt, sem hefur lækkað
í verði að undanförnu. Það hafa PIRA
hillusamstæðurnar gert sökum hagræð-
ingar og verðlækkunar í innkaupi. Nefn-
ið til hvers þér þurfið hillur og PIRA
er svarið. Odýrustu bókahillur, sem völ
er á, hillur og borð í barnaherbergi, í
vinnuherbergi, í húsbóndaherbergið.
Öjáið myndina; hér þar er skipt á milli
borðstofu og stofu með PIRA-vegg.
Borðstofuskenkurinn sparast. PIRA
hillusamstaeður geta staðið upp við vegg,
eða frístandandi á gólfi. Engar skrúf-
ur eða naglar til að skemma veggina.
Notið veggrýmið og aukið notagildi
íbúðarinnar. PIRA hillusamstæðurnar
eru lausn nútímans.
HÚS OG SKBP hff.
Ármúla 5 — Sími 84415 — 84410
Hlýr andblær
að norðan
Framhald af bls. 13
ferð sem hann fór upp í óbyggð-
irnar.
Sandra las bréfið aftur og aft-
ur. Brúnu augun fylltust tárum.
Út um gluggann sá hún ekkert
annað en þúsundir óhreinna og
ljótra húsþaka. Þetta var sannar-
lega mannleg mauraþúfa.
Heimþráin, sakleysisleg tál-
beita Neals, og tárin, sem alltaf
komu fram í augu hennar urðu
yfirsterkari. Viku síðar sagði hún
upp stöðu sinni, og tók fyrstu
flugvél heim.
Þegar hún sagði Benjamín frá
ákvörðun sinni, varð hann alveg
mállaus, það er að segja næstum
mállaus.
— Já, en ég ætla að kvænast
þér, Sandra, sagði hann. — Er
það þér e:nskis virði? Er það
ekki meira virði fyrir þig, held-
ur en þessi einmanalegi bær,
þarna í eyðimörkinni?
Hann tók hana í faðm sinn og
þrýsti henni að sér, eins og til
að halda henni fastri og fá hana
á sitt mál.
— Elskarðu mig ekki?
Auðvitað elskaði hún hann.
Hún var búin að vaka margar
næturnar og hugsa um það,
reyna að komast að niðurstöðu
og taka endanlega ákvörðun.
Hvernig var líka hægt að kom-
ast hjá því að elska þennan lífs-
glaða mann? En að lokum komst
hún að þeirri niðurstöðu að auð-
veldast væri að fara. Ástin ein
var ekki nóg. Hún fann sig knúða
til að fara heim, — heim til
foreldra, heim til allra stað-
anna sem hún gat ekki gleymt
og hafði svo miklar mætur á.
Og hún skar á öll bönd. kvaddi
Benjamín og alla nýju vinina.
Ferðin hafði verið líkust martröð.
Nú var hún komin í sitt gamla
starf, kenndi börnum gegnum út-
varp. Eftir mánuð var hún orð-
in sjálfri sér lík, að einu und-
ansk:ldu, minningunni um
Benjamín.
Það var Neal sem fékk hana
til að ranka við sér, fékk hana
niður á jörðina.
— Nú verðurðu að hrista þetta
af þér, Sandra. Benjamín er að
koma hingað í sumarfrí, en ekki
til jarðarfarar.
— Hann kemur til að vita
vissu sína.
— Ég hélt að hann gengi þess
ekki dulinn, sagði Neal, alvar-
legur á svipinn. — Var ekki
öllu lokið ykkar á milli?
Sandra svaraði ekki. Hún vissi
ekki hverju hún átti að svara.
Hún fór því að virða fyrir sér
lendingu flugvélarinnar, sá hana
lækka flugið og að lokum renna
eftir brautinni að flughafnar-
byggingunni.
Benjamín kom út úr vélinni.
Hún gekk út í sólskinið og veif-
aði til hans. Hann veifaði á móti
og flýtti sér niður tröppurnar.
Þá hljóp hún til móts við hann
og beint í faðrn hans.
Gilles-hjónin buðu gestinn
velkominn og sýndu honum inni-
lega gestrisni. Benjamín aðlag-
aðist fljótt heimilisvenjum, og
varð mjög vinsæll fyrir hjálp-
semi við heimilisstörfin.
Sandra gat ekki tekið frí frá
störfum. Hún varð að undirbúa
kennslustundirnar og kenna á
föstum tímum. Gilles, sem var
bankastarfsmaður og Neal, sem
rak bókaverziun með föður sín-
um, gerðu allt sem á þeirra valdi
stóð til að skemmta gestinum.
Neal og Benjamín virtust kunna
mjög vel hvor við annan, og
það fannst Söndru gott, sérstak-
lega fannst henni mikilvægt að
Neal kynni vel við Benjamín.
Á fjórða degi fór Gilles með
Benjamín til Palm Valley, og
við hádegisverðarborðið sagði
móðir Söndru:
—• Jæja, hvernig finnst þér
að hafa unga manninn í heim-
sókn?
Sandra andvarpaði. Móðir
hennar var alltof athugul.
— Auðvitað þykir mér það
ánægíulegt. Og hann er heldur
ekki neitt til trafala.
— Hefir hann beðið þín?
— Heldurðu að hann hafi kom-
ið hingað til þess?
Frú Gilles horfði á hana, at-
hugulum augum. — Hann gerði
það í Sydney, heldur of oft, skilst
mér.
— Það var allt. annað.
— Vitleysa, sagði móðir henn-
ar. — Hann er ekki hingað kom-
inn til að skoða náttúrune.
Það var ekki gott að andmæla
hsnni. Sandra hristi höfuðið. -—•
Þetta er allt svo flókið.
— lífið getur verið nokkuð
flókið, vina mín.
— Það eiria sem mér er fylli-
lega ljóst er það að ég get aldr-
ei hugsað til að fara héðan.
Eftir hádegið fór Sandra nið-
ur i bæinn, á leið til skólans.
Hún hitti Neal í geymslu bak v:ð
búðina, þar sem hann var að
taka upp nýkomnar bækur. Hann
benti á þær. — Ég hef pantað
þessar bækur með sérstöku t;lliti
til þíri. Það er ekkert eins og
góð bók í brúðkaupsferðinni.
Hann brosti. þessu glaða brosi
sínu, sem alltaf hafði komið
henni í aott skaD. Svo sneri hann
sér að henni. Hversveena ertu
svona súr á svipinn? Var þessi
glettni of nærgöngul?
Hún hristi höfuðið.
—• Eða hefir þú ekki heyrt bað
að Benmmin er að reyna að fá
atvinnu hér í Alice Springs?
Hiartað í Söndru tólc stökk.
Hún starði á Neal og varð ná-
föl. Neal rétti fram höndina og
lagði hana á öxl hennar.
— Hva — hverskonar starf?
— Hann fór til Mason Motors
og spurðist fyrir um sölumögu-
leika og framtíðarhorfur í hérað-
inu.
— O, það er aðeins forvitni.
Hún leit undan og reyndi að
átta sig.
— Ég hélt hann hefði sagt þér
það, sagði Neal og hélt henni
fastri. — Ertu ekki ánægð? Þú
vildir að hann kynni vel við sig
hér.
Augu Söndru fylltust tárum.
— Ég er svo heimsk, sagði hún og
hallaði sér að öxl hans. — Ég
á svo bágt með að hugsa rök-
rétt.
— Er þá ekki kominn tími til
þess fyrir þig að byrja á því,
sagði Neal, og röddin var ákveð-
in, svo að hún hörfaði aftur á
bak. —• Mér finnst vera kominn
tími til þess að þú hættir þess-
arri hermsku og hugsir um eitt-
hvað annað en sjálfa þig.
— Neal!
Hann hafði aldrei talað til
hennar á þennan hátt fyrr.
— Ég meina það sem ég segi.
Svipurinn var jafn alvarlegur
og röddin. — Þetta er allt ósköp
einfalt. Ef Benjamín ákveður að
setjast hér að, og ef hann bið-
ur þín, ætlar þú þá að giftast
honum?
—- Hann hefir hvorki ákveðið
sig eða beðið mín, sagði Sandra
kuldalega.
En ef hann gerir það, endur-
tók Neal. — Hvað þá.
Sandra varð svo reið að það
munaði minnstu að hún gæfi
honum utan undir. Hvernig vog-
aði Neal Crawford sér að tala
til hennar á þennan hátt? — Það
kemur þér ekki við, sagði hún.
Neal starði á hana; beygði sig
yfir bókakassann. Re ði hans var
óskiljanleg, og svo ólík honum.
— Farðu í skólann, ég hefi ann-
að að gera og mín eigin vanda-
mál að stríða við.
Sandra fór til útvarpsstöðvar-
innar og hún var svo taugaóstyrk
að hún gat varla lokið við út-
sendinguna.
Neal hafði auðvitað á réttu að
standa, hugsaði hún móti vilja
sínum. En hún vildi ekki særa
22. tbi. VIKAN 29