Vikan - 30.10.1969, Qupperneq 15

Gabriel hljóp í áttina að bálinu. Æp-
andi karlar og konur hlupu fram og
aftur með vatnsfötur . . .
inum ætluðu að halda til Weath-
erbury um nóttina, það var
nokkrum mílum nær. Gabriel lá
hljóður í hálminum fyrir aftan
þá, og skipti brauðbita milli sín
og Georgs gamla, sem lá við
hlið hans.
Það er eiginlega furðulegt
að húsbóndinn skyldi arfleiða
kvenmann að búgarðinum, og
það svona ungan kvenmann,
sagði einn maðurinn, hugsandi.
— Þótt hún hafi verið eini ætt-
ingi hans.
Og svo er hún líka ógift,
sagði annar. — Þær segja að hún
snegli sig á hverju kvöldi, til að
vi^a hvort nátthúfan sé á rétt-
um stað, — hégómleg er hún,
eins oe allar stúlkur. En hún er
líka falleg.
Gabriel hlustaði ekki lengur á
skvaldrið í þeim, hann settist
upp í hálminum og starði á skin
af eldi hjá einum búgarðinum,
nokkur hundruðum metrum
framundan. Þetta var ekki skin
af kyndlum eða blysum, þetta
var rjúkandi bál, og þegar hann
kom nær, sá hann að þetta var
brennandi hálmstakkur. Hann
stökk af vagninum og hljóp í átt-
ina að bálinu. Æpandi karlar og
konur hlupu fram og aftur milli
brunnsins og eldsins, skvettu
vatni úr fötum, þar sem tilgangs-
laust var að skvetta vatni. Og
yfir allan þennan hávaða heyrð-
ist reiðileg karlmannsrödd sem
hrópaði:
Pennyways! Hvar er ráðs-
maðurinn? Hvar í fjandanum er
hann?
En enginn hafði séð ráðsmann-
inn, og þetta ráðleysislega
slökkvistarf var algerlega gagns-
laust. Gabriel tróð sér gegnum
hópinn. Hann sá strax að hálm-
stakknum yrði ekki bjargað. En
hveitistökkunum, sem voru
þarna allt í kring, var auðvelt
að bjarga, ef hægt væri að ná í
yfirbreiðslur. . . .
Allt í einu hrópaði hann með
þrumuraust: — Myndið þétta
röð! Fullar fötur fram, tómar
aftur! Og náið í yfirbreiðslur!
Nokkrir mannanna hlupu til
og náðu í þungar segldúksyfir-
breiðslur, störðu skelfingu lostn-
ir á Gabriel, en hlýddu skipun-
um hans. Vatnsföturnar gengu á
milli kvennanna, og það brast og
brakaði, þegar skvett var úr
þeim á segldúkinn. Þetta ætti að
heppnast. Það skyldi heppnast.
. . . En vindurinn bar logandi
hálmvisk að korninu, eins og
kyndil. Gabriel stökk fram og
skipaði mönnunum að koma með
stiga, en stiginn hafði staðið upp
að stakknum og var nú farinn að
loga. Gabriel kom sér undan hon-
um, á síðustu stundu, áður en
hann féll. En hirðisstafur hans
var langur og sterkur, og með
honum gat hann krafsað logandi
hálmviskina niður og slökkt í
henni með vatni.
Gabriel barðist gegn eldinum.
Hann fann hvernig svitinn rann
af sótugu andlitinu, og hann vissi
að skyrtan hans og jakkinn voru
í tætlum. Fólkið í kringum hann
starði. Hver var þessi maður?
Enginn vissi hver hann var —
en allir hlýddu honum. Svipur
hans bar það með sér að hann
þoldi ekki mótmæli.
— Hver er þetta eiginlega?
Veizt þú það, Liddy? Ein konan,
sem handlangaði vatnsfötur milli
elds og vatns, var athyglisverð-
ust. Hún var hávaxin og reisu-
leg, ljóshærð og bláeygð. —
Stúlkan sá aðeins einn, liðþjálfann
sjálfan, — Frank Troy . . .
Hvaða vald tekur hann sér?
Hver er hann?
— Ég veit það ekki, ungfrú,
sagði þjónustustúlkan, og starði
á sótugt andlitið á Gabriel. — En
hann hefur bjargað hveitinu, það
er öruggt.
Matmóðir hennar tók sig út úr
röðinni, og rétti stúlkunni föt-
una. Það var eitthvað við þenn-
an mann. Eldurinn var ekki orð-
inn svo mikill, það yrði auðvelt
að slökkva hann úr þessu. Hálm-
stakkurinn var brunninn niður,
en hveitinu var bjargað. Og það
var þessum ókunna manni að
þakka, en svo sannarlega ekki
ráðsmanninum, sem hefði átt að
vera viðstaddur, en lét ekki sjá
sig. Hún gekk nokkur skref í átt-
ina til mannsins, en nam svo
skvndilega staðar.
Ókunni maðurinn strauk sót-
ugu handarbakinu yfir andlitið,
til að reyna að þurrka af sér
svitann. Augu þeirra mættust.
Gabriel horfði beint framan í
Batshebu. Þetta var þá búgarð-
urinn hennar; það var uppsker-
an hennar, sem hann hafði bjarg-
að undan eldinum! Það var þá
hún sem var einkaerfingi Ever-
denes gamla. Hann hefði viljað
segja svo margt við hana, en það
eina sem honum datt í hug var
setningin, sem hafði verið á vör-
um hans allan daginn:
Vantar yður fjárhirði, ung-
frú?
Batsheba hneigði höfuðið til
samþykkis og horfði í augu hans.
Eitthvað hafði komið fyrir; það
hlaut að vera ástæða fyrir því
að hann var hér staddur, svo
langt frá sínu eigin býli og
skepnunum, sem honum þótti
svo vænt um. Það voru líka
drættir í andliti hans, drættir,
sem ekki voru þar áður.... Hún
var ekki viss um að hún hefði
gert rétt í því að ráða hann. En
hvað átti hún að gera, þegar
hann kom til að biðja hana um
vinnu?
Framhald á bls. 45