Vikan - 05.02.1970, Blaðsíða 13

Hann var sannarlega gæddur persónulegu
aðdráttarafli, þessi einkennilegi, litli maSur..
færir mönnum óhamingju.
Þess vegna er hann kallaður
Feigðarsteinninn. Álelrunin
þýðir. Örlög manna eru mót-
læti. Ef maður er ríkur, ger-
ir hann mann fátækan. Ef
hann er hraustur, gerir hann
mann auman. Ef maður er
lifandi, verður hann manni
von bráðar að bana. Sjáið
þér? Hann var skorinn af
töframanni. arabískum löfra-
manni, afar slæmum manni,
þótt hann liafi verið arabísk-
ur fursti á döguin Saladins.
Töframaðurinn gæddi hann
miklum töfrum, hræðilegum
töfrum. Það er áreiðanlegt,
að þessi hringur færir mönn-
um óhamingju. Ekki ham-
ingju — óliamingju. Ég full-
vissa yður um það persónu-
lega. Kostakjör, tuttugu og
fimm pund.“
„Og þér ætlizt til, að ég
horgi tuttugu og fimm pund
fvrir þetta,“ sagði ég. „Og
reyndar virðist hann ekki
liafa orðið yður að meini.
Ekkert þvaður, Ziska!“
Af einskærri þolinmæði
rétti hann fram höndina, til
merkis um þögn, og það hrá
fyrir einhverju aumkunar-
verðu i fari lians, þegar hann
sagði. „Svona, svona! Bíðið
þér andartak, maður minn.
Ég er ekki húinn að segja
yður, hvernig töfrarnir
verka. Hringurinn verður
alls ekki kaupandanum að
meini, né heldur seljandan-
um. Ég keypti steininn, þess
vegna er ég óhultur. Ef þér
kaupið hann. getur hann
ekki orðið yður að meini. En
ef þér gefið þennan liring,
bíða þiggjanda hin hræðileg-
ustu örlög. Skiljið þér? Þetta
er afar einfalt. Þetta er auð-
skilið, finnst yður ekki?
Arabíski furstinn varð ást-
fanginn i prinsessu, en hún
elskaði annan fursta. Sjáið
þér? Svo að furstinn horg-
aði töframanninum offjár
fvrir að geru þennan hring.
Síðan þóttist hann votta
kepþinaut sinum bróðurást,
með því að sctja hann á fing-
ur lionum. Þrem dögum síð-
ar át ljón keppinautinn. En
prinsessan. veslings stúlkan;
hún fór upp i rúm og dó af
sorg. Furstinn, sem sá eftir
öllu sainan. náði i hringinn
og faldi liann. En einn hirð-
mannanna í höllinni stal
bonum.“
„Hvað kom fyrir hann?“
spurði ég og vissi um leið,
að Ziska var að ljúga.
„Það færir mönnum jafn-
mikla óhamingju, er þeir
stela honum. Það verður að
kaupa liann og borga. Ræn-
ingjar réðust á hirðmanninn,
skáru hann á liáls og stálu af
honum hringnum og seldu
liann kaupmanni i 'Aleppo.
En þeir höfðu ekki borgað
fyrir liann svo að þeir voru
handsamaðir og hálshöggnir.
En kaupmaðurinn seldi ung-
um aðalsmanni hringinn, svo
að hann þurfti engu að lcvíða.
Hann hafði keypt liann og
borgað fyrir hann. Aðals-
maðurinn, sem ávallt var að
reyna að ná hylli frænda
síns, sem var bæði nízkur og
illgjarn, gaf honum liring-
inn. Og hvað haldið þér?
Sama daginn féll þessi illi
gamli frændi niður af háu
húsþaki og liálsbraut sig, og
ungi aðalsmaðurinn erfði
alla peninga lians. Ég gæti
haldið áfram að segja yður
frá hringnum í allan dag. —
Tuttugu og fimm pund?“
„Ég á engan rikan frænda,
og ég á ekki óvin, sem mig
langar til að kála. Og ég á
ekki tuttugu og fimm pund.“
„Þér haldið ef til vill, að
ég sé ekki að segja satt?“
sagði Ziska.
„Nei, nei!“ mótmælti ég.
„Jú, ég sé það. Þér haldið,
að ég sé lygari. Þér eruð
sama sem að segja upp i op-
ið geðið á mér, að ég sé lyg-
ari. Einmitt. já, og ég sem
tel vður vin minn. Mig lang-
ar til þess að gera vður greiða
og selja vður hinn fræga
Feigðarstein fyrir tuttugu og
fimm pund. og þér kallið mig
nánast svikahrapp, ósvifinn
lygara, svindlara! Jæja, þá.“
„Nei, alls ckki, kæri Ziska.
Þér megið ekki skilja þetta
þannig.“
Til þess að bliðka hann,
varð ég að kaupa brotna
postulínsblekbyttu — þá,
sem Shakespeare notaði,
þegar hann var að skrifa
Hamlet.
Seinna frétti ég, að Ziska
hefði selt Feigðarsteininn til-
finningasamri og magurri
dömu, sem nisti tönnum
milli stenminga og var með
dökka bauga undir augun-
um, sem voru þrútin af gráti.
Hann vildi fá fimnitíu pund
fyrir hringinn, og það fékk
hann. Þetta var sanngjarnt
verð. Hringurinn var fjög-
Framhald á bls. 36.
6. tbi. VIKAN 1»