Vikan - 05.02.1970, Blaðsíða 48

að minnsta kosti viss um að það
verður gert þegar leikurinn verð-
ur settur upp norður í Þingeyj-
arsýslu, eins og nú stendur til.
Og þótt ég sé yfirleitt ekki spar
á komplímentin á frændur mína
þarna norður frá, þá er þetta
eitt það sterkasta sem ég hef
nokkurn tíma gefið þeim. Því að
eins og haft er eftir Goethe:
Hvar söngur ómar setztu glaður;
það syngur enginn vondur maður.
— Og að endingu, Jónas, vildi
ég beina til þín nokkuð nærgöng-
ulli spurningu. Finnirðu ekki
talsverðan skyldleika með ykkur
Jörundi?
Jónas hlær. — Það gæti verið
nokkuð til i því. Jörundur kall-
inn hefur greinilega verið mikið
fyrir hreyfingu. Afi minn, Jón
alþingismaður frá Múla, sagði
einhvern tíma að menn ættu
ekki að koma nálægt pólitík
nema þeir stunduðu hana af
ástríðu hliðstætt skák. Nú er það
þannig með mig að mér leiðist
pólitík, nema þegar einhver ak-
sjón er i hlutunum, þá er ég með
af töluverðum áhuga. Já, ég vil
vera á hreyfingu. Og eins og
konan mín getur borið um, þá
höfum við búið víða á landinu,
alls staðar kunnað vel við okk-
ur og eignazt margt góðra vina,
en samt sem áður höfum við
alltaf flutt saknaðarlaust.
-—■ Jörundur þinn virðist ganga
fremur út á það að leggja áherzlu
á hið góða 3 mönnunum.
— Það er rétt. Eg man eftir
því að Roosevelt forseti sagði eitt
sinn á striðsárunum, þegar allir
voru sem kvíðnastir um úrslitin:
Við höfum ekkert að óttast, nema
óttann sjálfan. Það þótti mér
nokkuð gott hjá honum. í bók-
menntum síðustu tíma hefur
mikil áherzla verið lögð á illsk-
una í manninum, sem auðvitað
er ekkert smáræði, en of mikið
má af öllu gera. Svo mikið er
hægt að mikla fyrir sér eigin
illsku, að maður gefi sig henni
á vald. Og þá væri stórilla farið.
dþ.
Frú Robinson
Framhald af bls. 17.
— Nei, ég held það ekki! Hann
barði höndunum utan í síður sín-
ar. — Eg sagði þér að mér liði
illa vegna þess sem ég sagði, en
mér líður verr að vera hér uppi.
— Hvers vegna?
— Gettu, frú Robinson.
— Ja, ég veit það ekki, sagði
hún. — Við erum góðir vinir —
held ég, svo ég sé enga ástæðu
fyrir þig að vera í öngum þínum
yfir því að sjá mig á undirkjóln-
um.
— Sjáðu nú til, sagði Benja-
mín og benti aftur fyrir sig að
dyrunum. — Hvað ef herra Rob-
inson kæmi inn allt í einu?
— Nú, hvað með það?
— Það liti kjánalega út, er
það ekki?
— Heldurðu að hann treysti
okkur ekki?
— Jú, auðvitað, en hann gæti
fengið eitthverjar skrítnar hug-
myndir. Hver sem er gæti fengið
skrítnar hugmyndir um svona
lagað.
— ÍJg sé ekki hvers vegna. Eg
er helmingi eldri en þú. Hvernig
gæti nokkur ...
— Þeir gætu það kannski ekki,
en þeir myndu gera það samt!
En, sérðu það ekki?
— Benjamín, ég er ekki að
reyna að fá þig til við mig. Eg
vildi að þú gætir skilið það.
— É'g veit það, frú Robinson,
en í guðanna bænum . . þetta er
svo erfitt fyrir mig ..
— Hvers vegna? spurði hún.
—■ Vegna þess að ég er í upp-
námi yfir málunum svona yfir-
leitt. Ég á jafnvel bágt með að
greina raunveruleikann frá því
óraunverulega.
— Þú vilt að ég fleki þig?
— Hvað???
— Er það ekki það sem þú ert
að reyna að segja mér, Benja-
mín?
— Nú fer ég heim. Ég biðst af-
sökunar á því sem ég sagði og ég
vona að þú getir gleymt því. En
nú ætla ég heim. Hann snarsner-
ist á hæli og gekk niður tröpp-
urnar.
Frú Robinson kallaði á eftir
honum. — Benjamín?
Hvað var það frú Robin-
son?
Viltu færa mér veskið mitt
áður en þú ferð?
Hann hristi höfuðið og muldr-
aði eitthvað fyrir munni sér.
- Gerðu það, bað hún.
Ég verð að fara; mér þykir
fyrir því.
Frú Robinson gekk að hand-
riðinu og (héilt kjólnum fyriir
framan sig. Hún leit niður á
Benjamín þar sem hann stóð í
neðstu tröppunni. — Ég nenni
ekki að standa í þessu meira,
sagði hún. — Ætlarðu að færa
mér veskið?
— Hvar er það?
— f stofunni.
Benjamín flýtti sér eftir gang-
inum og fann veskið við hliðina
á sófanum í stofunni. Hann sneri
aftur að stiganum. — Frú Robin-
son?
! — Eg er í baðherberginu, kall-
aði hún að ofan.
— Ég er með veskið.
Viltu koma með það upp?
— Ég skal rétta þér það.
Komdu hérna að rimlunum og þá
skal ég rétta þér það.
Benjamín! Eg er orðin
þreytt á þessu.
— Hverju?
— Eg er orðin þrevtt á allri
þessari tortryggni í þér. Ég er
aðeins að biðja þig að gera mér
lítinn og ómerkilegan greiða.
Beniamín stanzaði andartak en
fór síðan með veskið upp stigann..
— Ég set það í efstu tröppuna,
sagði hann.
— í Guðs almáttugs bænum,
Benjamín, viltu hætta að láta
svona og færa mér veskið!
Hann gretti sig. Ljósskíma kom
undan hurðinni að baðherberg-
inu. Loksins gekk hann rólega
eftir ganginum að dyrunum. —
Frú Robinson?
— Ertu með veskið?
— Já, svaraði hann, — ég set
það hérna við dyrnar.
— Komdu með það hingað inn.
— Helzt ekki, frú Robinson.
— Jæja, sagði hún hinum
megin við dyrnar, — settu það
á ganginn.
— Hvar?
— Hinum megin við ganginn.
í herbergið þar sem við vorum.
— Jamm, sagði hann. — Skal
gert. Hann gekk hratt eftir gang-
inum og inn í herbergi Elaine.
Þar setti hann veskið á rúmið en
um leið og hann sneri sér við,
kom frú Robinson inn á móti
honum. Hún var nakin.
— Guð minn góður!
Hún brosti til hans
— Hleyptu mér út; sagði
Benjamín. Hann rauk að dyrun-
um en hún lokaði á eftir sér og
læsti.
— Vertu ekki svona tauga-
veiklaður, sagði hún.
Benjamín sneri sér við.
— Benjamín?
— Farðu frá dyrunum!
— Mig langar að segj'a svolítið
áður.
Jesús Kristur. Benjamin
setti hendurnar fyrir andlitið.
— Benjamín, ég vil að þú vit-
ir að þú getur fengið mig, sagði
hún. — Ef þú vilt ekki sofa hjá
mér núna ...
Guð minn góður!
— Ef þú vilt ekki sofa hjá mér
núna, þá vil ég að þú vitir að
þú getur hringt í mig hvenær
sem þú vilt og við getum ákveð-
ið eitthvað.
— Hleyptu mér út!
— Skildurðu það sem ég var
að segja?
— Já! Já! Leyfðu mér að kom-
ast út!
Mér finnst þú ákaflega að-
laðandi og hvenær ...
Skyndilega heyrðist bíll koma
upp að húsinu.
Benjamin snerist á hæli og
stökk að dyrunum. Hann hrinti
frú Robinson til hliðar, fálmaði
eftir lyklinum og hljóp út og nið-
ur. Fyrst rauk hann að útidyr-
unum — en fór svo inn aftur og
flýtti sér inn í stofuna. Þar sett-
ist hann með glasið sitt í hönd-
unum og reyndi að kasta mæð-
inni. Bakdvrunum var skellt.
— Er þetta bíllinn hans Ben‘s
þarna úti? kallaði herra Robin-
son.
Eh. já herra, sagði Benja-
mín og stökk upp úr stólnum.
Herra Robinson kom inn í stof-
una.
— Eg ... ég keyrði konunni
þinni heim Hún bað mig að
keyra sig heim, svo ég... ég
keyrði hana heim.
— Flott, sagði herra Robinson.
— Ég er þér þakklátur, Ben.
— Hún er uppi. Hún vildi að
ég biði hérna niðri þangað til þú
kæmir heim.
— Ha ha, þú heldur vörð um
gamla kastalann, ha?
— Já. Benjamín reyndi að
brosa á móti.
— Jæja, sagði herra Robinson,
— það lítur út fyrir að þú þurfir
aftur í glasið.
— Nei takk, ómögulega.
— Af hverju ekki?
— Eh, ég verð að fara.
Herra Robinson starði á hann.
— Er eitthvað að þér? spurði
ahnn. — Þú virðist eitthvað óró-
legur.
— Nei. sagði Benjamín. — Ég
bara — ég er bara svolítið
áhyggjufullur út af framtíðinni.
Bara út af framtíðinni....
— Hvað? Huh, ég held það sé
nú í lagi, sonur sæll. Fáum okk-
ur í glas saman, svona rétt fyrir
háttinn. Ég fékk ekki nógu gott
tækifæri til að tala við þig heima
hjá þér í kvöld.
Herra Robinson tók glasið og
fór út með það.
Benjamín beið þar til herra Rob-
inson var horfinn, en þá and-
varpaði hann nokkrum sinnum
djúpt. Svo stóð hann upp og gekk
fram og aftur þangað til herra
Robinson kom aftur inn með
glösin.
— Þakka þér fyrir, herra Rob-
inson, sagði Benjamín um leið og
hann tók við glasinu.
— Það var ekkert, Ben, svar-
aði herra Robinson hlýlega. Hann
fékk sér sæti við hliðina á stóln-
um sem Benjamín sat í. — Jæja,
sagði hann. — ég er víst búinn að
óska þér til hamingju.
— Jú, þakka þér fyrir.
— Ben, sagði herra Robinson
u mleið og hann dreypti á,
hvað ertu gamall?
Tvítugur. Ég verð tuttugu
og eins i næstu viku.
Herra Robinson kinkaði kolli.
— Þú slepptir einum eða tveimur
bekkjum i menntaskóla, ha? Þess
vegna hefur þú verið svona fljót-
ur?
Já.
Herra Robinson tók upp sígar-
ettur og rétti að Benjamín. Hann
báði eina op setti hana í munn-
inn. Ben? sagði herra Robin-
son um leið og bann tók upp eld-
spítur og kveikti í hjá honum.
það er andskoti góður aldur!
— Þakka þér fyrir.
Herra Robinson fék sér sjálfur
pld og setti svo eldsnítuna í ösku-
bakka. — Eg vildi að ég væri
aftur orðinn tvítueur.
Beníamín kinkaði kolli.
Oe bað er vegna þess...
—- Ha?
— Veena þess að maður verð-
ur aldrei uneur aftur, hélt herra
Robinson áfram.
— Eg veit það herra Robinson.
Og ég held að þú sért,
48 VIKAN 6-tbI-