Vikan - 05.02.1970, Qupperneq 15

sinni tók kennslukonan eflir
því, að Jack bærði ekki var-
irnar. Hún spurði hann,
hvers vegna hann tæki ekki
undir. Hann svaraði, að liún
hefði eklcert vit á söng og
gæti auðveldlega eyðilagt i
sér röddina. Hún sendi hann
þá til skólastjórans, sem
skipaði honum að skrifa stíl
á hverjum morgni á meðan
söngurinn stæði vfir.
Vænzt þótti Jack um bæk-
ur en þvi næst um hafið.
Hann hékk alltaf þegar hann
gat niðri á bryggjum og von-
aðist til að geta unnið sér
eitthvað inn Bátaeigendun-
um leizt vel á liann, þvi að
hann var svo hugrakkur. Þeir
horguðu honum fyrir að
ineinsa þilfarið.
Þegar Jack var þrettán ára
að aldri, keypti hann sér
fyrsta bátinn Á honum sigldi
hann fram og aftur um vik-
ina. Oft kollsigldi hann og
hvolfdi, en af reynslunni
lærði liann. Ánægðastur var
hann, þegar hann fann öldu-
skvampið undir hátnum og
sæseltuna á vörum sér.
Þrettán ára gamall hafði
hann lokið námi við Cole-
skólann. Nemendurnir vildu
láta hann tala, þegar skólan-
um var slitið, en þar sem
hann átti engin nógu góð
föt, dró hann sig í lilé. John
London liafði svo litla vinnu,
að það var enginn vegur að
láta Jack halda áfram nánvi.
Hann har út og seldi hlöð
og hjálpaði til við lireingern-
ingar á knæpum. Hann var
fátæklega til fara, en dug-
legur og liafði fallegt hros.
llann gat slegizt ef á þurfti
að halda. var tilfinninga-
næmur og uppstökkur.
Að ári liðnu liafði Jack
tekizt að safna sér fvrir segl-
um og árunr og nú lá lieim-
urinn opinn fyrir honum.
IJann sigldi lengva og lengra
út á San Francisco-flóann,
hvernig sem viðraði og söng
sjómannasöngva.
Hann var ekki einungis
hugrakkur. heldur hlátt
áfram djarfur. Því verra sem
veðrið var, því djarfari varð
liann. Hann imyndaði sér að
hann væri víkingur, ræningi,
sem ekkert óttaðist. Og ein-
mitt af því að hann óttaðist
e. tbi. vikAN 15
ekkert, var liann duglegasti
smáhátasjómaðurinn á San
Francisco-flóanum.
Áður en Jack varð íullra
fimmtán ára, varð John
London fyrir járnbrautarlest
og slasaðist illilega. Fjöl-
skyldan hjó í gömlum og
hrörlegum iijalli við vikina.
Jack var ævinlega illa til
fara sem fyrr og alltaf svang-
ur. Hann fékk atvinnu í nið-
ursuðuverksmiðju, þar sem
hann vann tíu til tuttugu
tíma á sólarhring og hafði
tiu aura á timann. IJann fór
i rúmið um liálfeitt og
klukkan hálfsex á morgnana,
reif Flóra ofan af honum
sængina, sem hann hélt
dauðahaldi í — og kuldinn
vakti hann. í myrkrinu
klæddi liann sig, þvoði sér
og drakk skvolpið sitt, sem
átti að lieita kaffi. Siðan
lagði hann af stað í vinnuna
i kolniðamyrkri.
Framhald á bls. 40