Vikan - 05.02.1970, Blaðsíða 37

Loksins. Loksins eftir allt tekkið: Pira-
System gefur ySur kost á aS lífga uppá
híbýli yðar. Ljósar viSartegundir eru
sem óSast aS komast í tízku. Framúr-
skarandi í barnaherbergi. SkrifborS úr
Ijósri eik. UppistöSurnar svartar eSa
Ijósgráar eftir vali. Smekklegt, nýtt,
margir uppröSunarmöguleikar.
Hvorki skrúfa
né nagli í vegg.
Ekkert annað hillukerfi
hefur þessa kosti.
Því ekki aS velja ódýrustu lausnina,
þegar hún er um leiS sú fallegasta.
LífgiS uppá skammdegisdrungann meS
Ijósum viSi. SkiptiS stofunni meS Pira-
vegg. Frístandandi. Eða upp við vegg.
Bezta lausnin í skrifstofuna. Höfum
skápa, sem falla inní. Bæði í dökku og
Ijósu. KomiS og skoðiS úrvaliS og
möguleikana hjá okkur. Pira fœst ekki
annarsstaSar.
PIRA
Frábær lausn í
húsbóndaherbergið
EINKAUMBOÐ FYRIR PIRA-SYSTEM Á fSLANDI
KÚSooSKIP
Armúla 5 - Sími 844Í5 - 84416
stúlkan — Óskið þér eftir öðru við-
talsbili?
— Já, sagði ég fljótt.
— Nei, sagði pabbi — Líði þér
vel, vina mín, og bíddu eftir Char-
les. Hann veit hvað hann gerir.
— En ekki ég?
— Ó, nei, þú líkist móður þinni.
— Guði sé lof fyrir það, sagði ég
fýlulega. Hann hló og lagði á.
En af einhverri óskiljanlegri
ástæðu leið mér betur eftir þetta
samtal, og raulaði með sjálfri mér,
meðan ég lagaði á mér hárið og
fór að hugsa um hádegisverðinn.
Eftir matinn fór ég út til að skoða
borgina.
Sölutorgið í Beirut er óhreint og
yfirfullt af fólki og söluborðum.
Það var einna mest gaman að skoða
munina hjá gullsmiðunum. Arm-
böndin freistuðu mín, en ég stóðst
freistinguna. Þegar ég kom það-
an, hafði ég ekki keypt annað en
túrkis greiptan í gull, sem ég ætl-
aði að gefa Charles, sem verndar-
grip fyrir bílinn.
Ég var búin að kaupa þetta, áð-
ur en mér datt í hug að ég væri
raunar reið við hann, oq hann ætti
ekkert betra skilið en að ólánsaug-
að grandaði honum.
Það var komið rökkur, og myrkr-
ið skellur fljótt á á þessum slóðum.
Það gat verið að hann væri kom-
inn til Damaskus, — það gat verið
að hann myndi hringja til mín. Ég
tók leigubíl til hótelsins.
Það fyrsta sem ég kom auga á
var Hamid, sem stóð á tali við
dyravörðinn og annan Araba. Að-
ur en ég kom að afgreiðsluborð-
inu hafði dyravörðurinn komið
auga á mig. Hann leit á hólfið mitt,
en hristi höfuðið. Það voru engin
skilaboð til mín.
Ég hlýt að hafa verið vonsvik-
in á svip, því að Hamid kom strax
til mín.
— Attuð þér von á einhverjum
skilaboðum?
— Það var ekkert áríðandi, ég
hélt að frændi minn hefði kannski
hringt.
— Það var hringt frá Dambaskus
rétt áðan, ég hélt það hefði verið
spurt eftir herra Mansel, en það
hefir alveg eins vel getað verið
ungfrú Mansel.
— Ef það verður hringt aftur,
þá vitið þér hvar ég er.
— Ef þér vitið hvar hann er, þá
getið þér sjálf hringt til hans,
sagði Hamid.
— Það er nú það, ég veit ekki
hvar hann er. Hann fór ti! að hitta
góða vin, en ég er búin að gleyma
hvað hann heitir.
— Ungfrú Mansel, hér er símtal-
ið aftur. Það er spurt eftir herra
Mansel, en þar sem hann er ekki
við, vill maðurinn tala við yður.
Hann er á línunni núna, þér getið
tekið það í símaklefanum þarna.
Það var Ben.
— Charlie? Hér? Ekki ennþá, að
minnsta kosti. Hvenær fór hann?
— Ég veit það ekki með vissu,
en það var ábyggilega eitthvað
áríðandi, sem hann þurfti að spyrja
föður yðar að og hann vildi vera ör-
uggur um að hitta hann heima.
— Þessvegna hringi ég. Faðir
minn kom heim í morgun frá Homs.
Ég var búinn að lofa Charlie að láta
hann vita.
— En hann sagði .... hann sagði
ábyggilega . . . Ég var alveg ráð-
þrota. — Jæja, þetta hefir farið
eitthvað öfugt í hann. Hann heldur
að faðir yðar komi heim í kvöld
eða á morgun. Viljið þér biðja hann
að hringja til mín þegar hann kem-
ur.
— Já, það skal ég gera. Þér er-
uð vonandi ekki óróleg vegna
hans.
— Alls ekki, ég er bara reið,
vegna þess að hann skildi mig eftir.
Hann hló.
— Bíðið þér við, mér dettur nokk-
uð í hug. Þér ættuð að koma hing-
að sjálf. Þér getið verið hér í þrjá
daga, eða eins lengi og þér viljið.
Það gerir ekkert til þótt Charlie
komi ekki strax í leitirnar.
— Þetta er freistandi.
— Þá segjum við það. Hittuð þér
lafði Harriet?
— Já, ég hitti hana, en ekki
Charles. — Það er eitthvað sem
hann heldur að sé að hjá henni,
og það er það sem hann ætlar að
tala um við föður yðar. En ég get
ekki talað meira um þetta ( síma,
en honum fannst ekki allt vera eðli-
legt, og svo rauk hann í burtu og
skildi mig eftir.
Hann hló.
— Við skulum fá það upp úr
honum, þegar hann kemur. Við
sjáumst þá á morgun. Hafið þér
heimilisfangið?
— Nei, það hefi ég ekki. Bíðið
andartak, ég verð að ná í penna.
Viljið þér stafa það . . . ? Takk
. . . . og símanúmer líka, til ör-
yggis? Það er bezt að ég lesi þetta
upp .... fínt, það verður gam-
an að hitta yður.
Svo slitnaði sambandið ....
Hamid beið við afgreiðsluborðið.
— Haldið þér að þér getið ekið
mér til Damaskus á morgun? spurði
ég. Ég þarf að fara þangað og
heilsa upp á kunningja frænda
míns.
— Hvenær á ég að koma?
— Klukkan tíu.
— En ef frændi yðar hringir?
— Þá getur hann bara hringt,
sagði ég. — Við förum til Dama-
skus.
En Charles hringdi ekki um
kvöldið.
Og ekki um morguninn heldur.
Ég yfirgaf þennan hljóðláta síma
og gekk niður í anddyrið.
Svarti, gamalkunni bíllinn rann
upp að hóteldyrunum á slaginu tíu,
og ég settist í framsætið hjá Hamid.
Ég hafði farið yfir landamærin
áður í öfuga átt, og ég var viðbúin
langri bið. Hamid tók skilríki fyrir
bílinn og vegabréf mitt, og gekk í
blikkskúrinn, þar sem landamæra-
verðirnir voru til húsa. Tíminn ætl-
aði aldrei að líða.
Hamid kom út úr tollskúrnum.
Hann hristi höfuðið.
— Það er nú, því miður eitthvað
að. Þeir geta ekki hleypt okkur í
gegn, það segja þeir að minnsta
kosti. Vegabréfið yðar er greinilega
ekki eins og það á að vera. Það
er engin áritun til Libanon á því . ,
og ekki heldur brottfararstimpill frá
Sýrlandi. I rauninni eruð þér ekki
hér, svo hann getur ekki stimplað
yður út.
— Ekki hér . opinberlega
hvernig heldur hann þá að ég hafi
komizt hingað? Ég komst yfir landa-
mærin á föstudaginn.
— Það er leiðinlegt. ungfrú Man-
sel, en þetta er rétt, það er enginn
brottfararstimpill í vegabréfinu.
— Ég kom í ferðamannahópi. Og
fararstjórinn var með nafnalistann
okkar. Nafn mitt hlýtur að hafa
verið með hinum.
— Það er oft sem þeir stimpla
ekki hvern einstakling, þegar um
hópferðir er að ræða, nema sér-
staklega sé beðið um það. Þér
hafið ekik beðið þá að stimpla í
vegabréfið?
— Auðvitað ekki, ég tók það
sem gefið að fararstjórinn léti það
ekki ógert. Þeir hljóta að skilja að
ég er ekki hér án leyfis. Og þeir
hljóta að kannast við yður og bíl-
inn yðar?
— Að vísu. Ég og bíllinn getum
farið yfir landamærin hvenær sem
er, en því miður er ekki leyfilegt
að taka yður með. Það eru mjög
ströng ákvæði hér. Við höfum hér
vandamál, mjög mikil vandamál;
meðal annars smygl.
6. tbi. VIKAN 37