Vikan - 05.02.1970, Blaðsíða 49

kannske, of áhyggjufullur eins og
er.
— Já, kannske.
— Þú vírðist vera í einum
hnút, sagði herra Robinson. —
Þú virðist ekki vera — Ben, má
ég segja þér svolítið?
— Já, hvað?
— Hve lengi höfum við þekkt
hvorn annan?
Benjamín hristi höfuðið.
— Hve lengi höfum við, þú og
ég, Ben, þekkt hvorn annan?
Hversu lengi höfum við pabbi
þinn verið félagar í viðskiptum?
— Alveg heillengi.
— Ég hef fylgst með þér í
uppvextinum Ben.
— Já.
- Á margan hátt finnst mér
þú vera minn eigin sonur.
— Þakka þér fyrir.
— Svo ég vona að þú takir það
ekki stinnt upp þó ég reyni að
gefa þér örlítil ráð.
— Nei, mér þætti vænt um að
heyra það.
— Benjamín Braddock, sagði
herra Robinson og hallagi sér aft-
ur á bak í stólnum, — ég veit það
eins vel og ég sit hér að einhvern
daginn átt þú eftir að gera eitt-
hvað stórkostlegt.
Ég vona að þú hafir rétt
fyrir þér.
Ég hef rétt fyrir mér. Það
er fullkomlega öruggt. En Ben . ..
— Já, hvað?
Ég held, hann sló af sígar-
ettunni í öskubakkann, — ég
held að þú ættir að taka þessu
rólega. Rólegar en þú virðist
gera.
Benjamín kinkaði kolli.
Sláðu um þig og skemmtu
þér. Lifðu lífinu með gleði.
Skemmtu þér með stelpunum og
svoleiðis.
Benjamín leit til dyra.
Ben hélt herra Robinson
áfram, — það sem eftir er æv-
innar verður þú með hangandi
haus út af áhyggjum. Ég er
hræddUr um að það sé ekki hægt
að gera neitt við því. En nú ertu
ungur. í guðanna bænum farðu
ekki að hafa áhyggjur strax.
— Nei
Áður en þú veizt af hefurðu
fundið litla, fallega stúlku sem
þú giftist og ferð að eiga krakka
með. En þangað til vil ég að þú
skemmtir þér bara alveg helvíti
vel, og reynir að bæta svolítið
fyrir mistökin sem ég hef gert
með því að . ..
Frú Robinson kom inn í stof-
una. Hún var komin í græna
kjólinn aftur og með gullnæluna
á brjóstinu sem fyrr.
Sitjið þið kyrrir, sagði hún.
Benjamín settist aftur. Frú
Robinson settist sjálf á sófann
og tók upp glasið sem hún hafði
skilið eftir.
Ég var að enda við að segja
Ben að hann ætti að skemmta sér
að vild, sagði herra Robinson. —
Skemmta sér á meðan tími er til.
Finnst þér það ekki hljóma sem
góð ráðlegging.
Frú Robinson kinkaði kolli.
Benjamín kláraði úr glasinu í
flýti og setti það á borðið við
hlið sína. — Ég verð að fara,
sagði hann.
— Rólegur, Ben, sagði hr.
Robinson. — Bíddu þangað til ég
er búinn úr glasinu og þá skulum
við skella okkur út og rúnta svo-
lítið á nýja tryllitækinu þarna
úti.
— Kannski er hann þreyttur,
sagði frú Robinson.
— Ertu þreyttur, Ben?
— Ónei, nei, alls ekki. Hann
tók upp glasið og hvolfdi ísmol-
unum upp í sig. Síðan setti hann
það aftur á borðið.
-— Viltu anjian? ffpurði frú
Robinson
-— Ha? Nei, nei þakka þér fyr-
ir.
—• Þú átt eftir að skemmta þér
í sumar, Ben, sagði herra Robin-
son. — Eg er viss um að þú ert
mesta kvennagull.
— Ónei.
— Haha! hló herra Robinson.
— Þú virðist vera einn af þeim
sem þarft að berja þær frá þér.
Benjamín tók upp glasið.
— Ertu viss um að þú viljir
ekki annan? spurði frú Robinson.
— Já, ég vil alls ekki meira.
Herra Robinson leit á konu
sína. Virðist hann ekki vera einn
þeirra sem á í vandræðum með
að halda konum í hæfilegri fjar-
lægð?
— Jú, svo sannarlega.
— Já, meðal annarra orða,
sagði hann svo. — Hvenær kem-
ur Elaine heim frá Berkeley?
— Á laugardaginn, svaraði frú
Robinson.
— Ben. hringdu í hana, ha?
— Já. allt í lagi.
— Ben, ég veit að þið tvö gæt-
uð átt alveg prýðilega saman.
Hún er indæl stúlka og mér þyk-
ir bara verst hve lítið þið hafið
kynnzt í gegnum árin.
Mér þykir það líka leiðin-
iegt, svaráði Benjamín. Hann
horfði á herra Robinson klára úr
glasinu og stóð svo upp. — Ég
skal koma með þér einn rúnt
eða svo.
— Stórfínt, Ben!
Benjamín gekk á undan Rob-
inson-hjónunum eftir ganginum
og að útidvrunum. Hann opnaði
og frú Robinson kom á eftir þeim
út.
— Benjamín?
Hann setti hendurnar í vas-
ann og gekk niður stéttina án
þess að svara henni.
Benjamín?
— Já, hvað?
— Þakka þér fyrir að keyra
mig heim.
Benjamín kinkaði kolli án þess
að snúa sér við.
— Ég vonast til að sjá þig
fljótlega, sagði hún.
— Heyrðu Ben, sagði herra
Robinson um leið og hann fór inn
í bílinn, — hvernig væri að fara
út á þjóðveginn og sjá hvað hægt
er að koma nýja djásninu?
2. KAFLI
Næstu viku notaði Benjamín
að mestu til göngu. Á tuttugasta
og fyrsta afmælisdegi sínum
snæddi hann morgunverð, og fór
út að ganga. Fyrst gekk hann
nokkrum sinnum upp og niður
götuna og síðan niður í bæ. Þar
gekk hann fram og aftur um að-
algötuna þangað til komið var
hádegi. Þá fór hann inn á kaffi-
hús og fékk sér að borða. Eftir
hádegi gekk hann, hvíldi sig öðru
hvoru á bekk í almenningsgarði,
en var mest á gangi og horfði
beint niður fyrir sig.
Um kaffileytið fór hann heim.
Hann gekk hægt upp stéttina, en
stanzaði fyrir utan er hann tók
eftir fólki í stofunni. Hann ætlaði
að snúa við en áður en honum
tókst það kom móðir hans út.
— Ben?
— Já’
— Komdu inn.
— Ég er að fara í gönguferð.
Frú Braddock gekk hratt til
hans. — í dag er afmælisdagur-
inn þinn, sagði hún.
— Ég veit það. Ég ætla í af-
mælisgöngu.
— Arnold-hjónin komu í
heimsókn. Ég sagði Peter og
Louise að þú myndir gefa þeim
ávaxtasafa þegar þú kæmir aftur.
Benjamín andvarpaði, sneri
síðan við og gekk rólega með
móður sinni upp að húsinu.
— Ég bauð Robinson-hjónun-
um heim, sagði frú Braddock, —
en Elaine varð að vera upp í
Berkeley, svo....
Benjamín snarstanzaði og
starði á móður sína. — Eru þau
þarna inni? spurði hann og benti
á húsið.
— Hvað?
— Eru herra og frú Robinson í
húsinu þarna?
—- Nei.
— Koma þau?
— Nei.
— Ertu viss, mamma?
— Auðvitað er ég viss. Er eitt-
hvað að?
— Nei svaraði Benjamín og
hélt áfram alla leið inn í dag-
stofu.
Frú Arnold veifaði báðum
höndum j'fir höfði sér og hóf að
syngja um leið og hún sá hann:
— Hann á afmæli í dag, hann á
afmæli í dag, hann á afmæli hann
Be-en, hann á afmæli í dag ...
Gamar að sjá þig, Benja-
mín, sagði herra Arnold og stóð
upp til að taka í hendina á
Benjamín.
Peter og Louise hlupu á Benja-'
mín og héngu í buxnaskálmunum
hans, hlæjandi og skríkjandi.
Faðir Benjamíns sat við arin-
inn með glas í hendinni. Ben,
sagði hann, — farðu með krakk-
ana fram í eldhús og gefðu þeim
ávaxtasafa í glas. Komdu svo
aftur hingað við erum með
eitthvað smávegis handa þér.
Benjamín gekk hægt i gegnum
stofuna með Peter og Louise enn-
þá hangandi utan í sér, æpandi og
gólandi. Hann gekk inn í eldhús-
ið og dróst inn. — Sleppið fótun-
um á mér! sagði hann þegar
dyrnar höfðu lokast.
Þau brostu til hans.
— Sleppið mér, sagði ég! end-
urtók hann hastur í rómi.
Þau slepptu og forðuðu sér út
í horn. Benjamin hristi höfuðið
og opnaði ískápinn. — Hvað vilj-
ið þið? spurði hann. — Appel-
sínusafa eða sítrónusafa?
Þau störðu á hann úr horninu
án þess að svara.
— Hvað viljið þið? Appelsínu-
safa eða sítrónusafa? endurtók
Benjamín og steytti að þeim
krepptan hnefann.
— Sítrónusafa.
— Allt í lagi. Hann fyllti tvö
lítil glös. Peter og Louise höfðu
sig í að ganga til hans og taka
við þeim.
— Þakka þér fyrir.
Benjamín hellti í glas handa
sjálfum sér og fór með það inn
í dagstofuna.
— Ben? sagði faðir hans og
brosti til hans, — það má segja
mér að þú verðir virkilega hrif-
inn af afmælisgjöfinni þinni í ár!
Benjamín kinkaði kolli og sett-
ist á sófann við hliðina á frú
Arnold.
— Við vorum að heyra um
hana, sagði frú Arnold, — og við
getum varla beðið.
— Á ég að koma með hana
núa? sagði faðir hans.
— Ha? Hvað?
Gjöfina þina.
Benjamín kinkaði kolli og
dreypti á ávaxtasafanum.
Hr. Braddock stóð upp og fór
út úr herberginu. Þegar hann
kom aftur eftir örstutta stund,
hélt hann á stórum kassa í hvít-
um umbúðapappír. — Innileg-
ustu hamingjuóskir, sonur sæll,
sagði hann um leið og hann setti
kassann á gólfið við fætur sonar
síns.
Ég er svo spennt, sagði frú
Arnold.
Benjamín horfði á hana um
stund en beygði sig svo niður og
reif burtu tvær ræmur af lím-
bandi sem héldu pappírnum sam-
an. Kassinn sjálfur var úr brún-
um pappa. Hr. Arnold gekk þvert
yfir herbergið til að geta fylgst
með því sem var að ske og Benja-
mín lyfti tvískiptu lokinu til að
líta ofan í kassann.
— Hvað er þetta? spurði hann.
,—• Taktu það upp, sagði faðir
hans.
í kassanum var eitthvað úr
svörtu gúmmíi og leit út ein-
hvernveginn eins og harmónikka.
Benjamín dró hlutinn upp úr
kassanum.
-- Flettu úr því, sagði faðir
hans.
Benjamín rétti úr sér og það
flettist úr hlutnum. Það var
einhverskonar klæðnaður. Tvær
ermar og tvær skálmar. Eftir
endilöngum gallanum var renni-
lás og ofan til var hetta.
6. tbi. VIKAN 49