Vikan - 05.02.1970, Page 39

— Smygl. Lítum við út sem smygl-
arar? I.itum við út fyrir að vera að
smygla vopnum, koníaki, eða ein-
hverju því líku.
— Nei, en við gætum verið með
eiturlyf. Og það er ekki eingöngu
hash, — það er ennþá ræktað ópíum
í Tyrklandi og Iran, og því er smygl-
að út að sjávarsíðunni. Eftirlitið er
mjög strangt núna, og það er alltaf
verið að herða á því. Það er líka
erfitt fyrir starfsmenn tollsins.
Sjáið þér langferðabílinn þarna?
Langferðabíll stóð við landa-
mærahliðið. Farþegarnir höfðu far-
ið úr honum og stóðu nú f smáhóp-
um í kringum hann, meðan skil-
ríki þeirra voru athuguð. Allt þetta
fólk var með einhvern biðskýla-
svip, eins og það ætti von á því
að vera þarna lengi, og þegar
manni varð litið á bílþakið, þá sá
maður hvers kyns var, það var hlað-
ið af pökkum. Það leit helzt út
fyrir að farþegarnir hefðu tekið með
sér alla sína búslóð.
— Þeir verða að leita í öllu þessu
drasli, sagði Hamid. Það eru ótal
felustaðir fyrir eiturlyfin, þau taka
svo lítið pláss. í síðustu viku var
einn maður grunaður, hann þótt-
ist vera skósmiður, og hafði með-
ferðis heilmikið af leðursólum,
skóm og áhöldum. En innan í leð-
ursólunum hafði hann falið eitrið,
hann hafði hreinlega pressað það
inn í sólana.
Þegar ég gekk aftur út að bíln-
um, var ég fokvond og hugsaði
með mér hvað ég ætti nú að taka
til bragðs. Það var auðvitað óhjá-
kvæmilegt að aka til baka. Hvert
átti ég að láta Hamid fara með iriig.
Kannski til Baalbek ....
En svo datt mér annað í hug.
— Ég held að við verðum þá að
aka aftur til Beirut. Ég verð að snúa
mér til ræðismannsins, og fá hann
til að athuga þennan kjánalega
brottfararstimpil. Það er öruggast
að gera það strax.
— Ég held að við verðum að ná
sambandi við Chef de Súreté, og
fá nýja áritun. Ég skal spyrja em-
bættismanninn þarna. Hann hvarf
inn í blikkskúrinn.
Það var heitt í bílnum, eins og
í glóandi ofni, svo ég fór úr hon-
um og klifraði upp hæðina.
Þaðan sá ég yfir að sýrlenzku
landamærunum, og á vegarenda,
þar sem bílarnir urðu að aka yfir
ána í dalbotninum. Um það bil 400
metrum frá landamærunum hinum
megin, á örmjóum stíg, var kona
með einhverja byrði á höfðinu, að
fikra sig áfram, við hliðina á asna.
Ég horfði á konuna eiginlega eins
og hluta af landslaginu, en svo
hrökk ég við. Rétt hjá stígnum, við
trjáþyrpingu, kom ég auga á eitt-
hvað hvítt. Það var bíll, bíll sem
ég kannaðist vel við.
Éð flýtti mér niður hólinn, og
datt niður í mölina við bílinn, rétt
í því að Hamid kom út úr blikk-
skúrnum.
— Það er rétt hjá mér, það er
la Sureté, sem við verðum að snúa
okkur til. Hvað er að? hefir eitt-
hvað komið fyrir?
— Ég sá bílinn hans frænda
míns. Hann stendur rétt hinum meg-
in við landamærin. Hann hlýtur að
hafa ekið þangað til að hitta mig.
— Ég skil þetta ekki, sagði Ham-
id. — Eruð þér vissar um að þetta
sé bíllinn hans?
— Það er hvítur Porche, og það
er ekki venjulegt að sjá þá hér um
slóðir. Það hlýtur að vera hann. En
þér hafið á réttu að standa, það er
ekki rökrétt. Ef hann hefir haft hug
á að hitta mig, hefði hann getað
hringt. En hvað er hann að gera
þarna? Og svo sneri bíllinn í suður.
Og ég kemst ekki einu sinni yfir,
til að láta hann vita að ég sé hér.
— En það get ég, sagði Hamid,
og hló hughreystandi. — Ég ek yfir
og segi honum að þér séuð hér, og
getið ekki komizt til hans.
— Ég tek með mér matarbita, fer
þarna upp á hólinn og bíð á meðan.
— Og töskuna yðar, já, og jakk-
ann, þér getið þurft á honum að
halda ....
Hann tíndi dótið út úr bílnum. Svo
hló hann glaðlega, veifaði mér og
ók af stað. Ég flýtti mér upp á út-
sýnishólinn.
Porche-bíllinn var kyrr. Landa-
merkjahliðið var opnað fyrir Hamid,
og stóri bíllinn rann yfir þetta eins-
kis manns land. Bíllinn nam staðar
við sýrlenzku landamærin, og ég
sá Hamid stökkva út úr honum, til
að sýna skilríki sín við varðskýlið.
Ég leit aftur í áttina að hvita
bílnum, rétt nógu snemma til að
sjá hann þjóta af stað og sveigja
til hægri í þéttu rykskýi og aka á
ofsahraða í áttina til Damaskus.
Nokkru síðar heyrði ég glöggt ískr-
ið [ hemlunum, þegar hann þaut
yfir brúna.
Framhald í næsta blaði.
Þetta er djöfullinn og
ég var eftirlæti hans
Framhald af bls. 19.
umhverfis hann og bað töffana gera
svo vel. Það gerðu þeir og Charlie
hélt völdunum.
Stúlkurnar urðu að vera reiðu-
búnar hvar og hvenær sem var. Það
náði engri átt að þær neituðu þótt
þær voru vaktar upp og óhugsandi
að þær þættust ekki vera upplagðar.
Maður þurfti ekki að segja eitt ein-
asta orð, heldur aðeins leiða þær að
næstu dýnu eða einfaldlega taka
þær þar sem þær stóðu, í eldhúsinu
eða utan húss. En sjálfar máttu stúlk-
urnar ekki hafa frumkvæði að kyn-
mökum. Það var bannað. Þær fóru í
kringum bannið með smábrögðum,
til dæmis með því að færa manni
eitthvað gott að borða eða núa
brjóstunum utan [ þann, sem þeim
leist á.
Flestar þeirra voru alveg háðar
göldrum Charlies og gerðu hvað
sem hann sagði þeim, lögðust jafn-
vel með öðrum karlmönnum eða
náðu honum í nýjar stúlkur.
Það vnr eins og við öll, piltar og
stúlkur, hefðum selt djöflinum sálir
okkar. Hann veitti okkur kynsvölun
og svefnstað og fíknilyf eins og
hver vildi. í staðinn urðum við hans
með líkama og sál. Tákn þessarar
tilbeiðslu á honum sem einhverju
guðlegu og djöfullegu var ræfils-
legur sloppur hans. Aðeins uppá-
haldsstúlkur hans fengu að sauma á
hann nýjar bætur. Þær klipptu út
smámyndir af álfum og drekum og
allskyns dóti og kepptust um þá æru
að fá að sauma þetta á sloppinn.
Kyn- og fíknisvallið var það, sem
laðaði okkur að fjölskyldunni. Oll
biðum við næsta svalls með óþreyju
og höfðum þau eins og víð þoldum
af líkamlegum ástæðum. Veizlurnar
byrjuðu alltaf með LSD-ferð, eða þá
meskalíni eða hverju sem var öðru,
allt eftir því hvað við náðum í. Öll
fjölskyldan var með frá byrjun, og
Charlie stýrði svallinu, hverju smá-
atriði þess. Hann útbýtti fíknilyfj-
unum með eigin hendi og skammt-
aði hverjum sinn deilda verð.
Það leyndi sér aldrei lengi þegar
svall var í aðsigi. Stúlkurnar fóru þá
að taka til í herbergjunum. Á Barker
Ranch í Dauðadal bjuggum við
þröngt, svo að þar höfðum við
veizlurnar gjarnan úti á hlýjum
tunglskinsnóttum. Yrðum við að vera
innanhúss, þöktu stúlkurnar allt
gólfið með dýnum. Þær hengdu
flauelspjötlur á veggina og settu
púða í hring á gólfið, og á þá setf-
umst við þegar stóra stundin fór í
FRÁ RAFHA
NÝ ELDAVÉL GERÐ HE6614. 4 hellur, þar af 1 með stiglausri
stillingu og 2 hraðsuðuhellur, stór ofn, 56 lítra, yfir og undirhiti
fyrir steikingu og bökun, Ijós í ofni. Fæst með eða án glóðar-
steikar elements (grill). — Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SlMI 10322
“• «»• VIKAN so