Vikan - 26.02.1970, Blaðsíða 31

SKEMMTIIEG FRAMIALDSSAGA
Robinson. — Hvernig er með
kvennamálin?
— Hvað?
— Hefur þú grafið upp aftur
einhverja af þessum stelpum sem
þú varst með í menntaskóla?
Benjamín hristi höfuðið. — Ég
hef ekki farið mikið út með
stelpum undanfarið.
— Hvað er eiginlega að þér?
— Ha?
— Láttu ekki svona, Ben, sagði
herra Robinson og deplaði aug-
unum framan í frú Braddock, —
þú færð mig ekki til að trúa að
þú sért ekki með eina einhvers-
staðar.
— Nei, það er alveg satt.
— Hefur þér farið aftur?
— Nei.. ég meina ... ég get..
— Afsakið mig, sagði frú Rob-
inson. Ég ætla að fá mér glas af
vatni. Hún fór út úr herberginu.
— Ben, farðu og aðstoðaðu
hana, sagði frú Braddock.
Benjamín stóð upp og flýtti sér
á eftir frú Robinson, inn í eld-
húsið. — Glösin eru hérna uppi,
sagði hann og rétti henni eitt.
— Benjamín?
— Usssssss! sagði hann.
— Benjamín, ég held að þú
ættir að fara upp til þín eða
eitthvað.
Benjamín hristi höfuðið og fór
aftur inn í stofuna. Frú Robin-
son lét renna í glasið og fór á
eftir honum.
— Heyrðu Ben, sagði herra
Robinson.
— Já?
— Komdu aðeins hérna og
setztu.
Benjamín settist í sófann.
—■ Elaine kemur heim nokkra
daga í kringum þakkarhátíðina,
sagði herra Robinson. — Ég vil
endilega að þú hringir í hana.
— Já.
— ®g meina það.
Ég veit þú gerir það.
— Því ég er fullviss um að þið
tvö mynduð sóma ykkur ljóm-
andi vel hvar sem væri.
Benjamín kinkaði kolli. —
Hvenær.... hérna .... hvenær
kemur hún heim?
— Ég er ekki alveg viss um
daginn, sagði herra Robinson, —
en ég læt pabba þinn vita um
Imð og ée veit það.
Það varð löng þögn. Benjamín
sat og horfði niður á gólfteppið.
Einu sinni ieit hann upp og á
móður sína sem sat í stóln-
um og horfði á hann, síðan
á fætur föður síns en flýtti sér
að líta niður aftur. Móðir hans
ræskti sig. Herra Robinson
hreyfði sig lítillega á sófanum
við hlið hans. Síðan ríkti algjör
þögn á ný?
— Hvað — hvað er að? spurði
Benjamín.
— Ó, nú veit ég hvað það var
sem ég ætlaði að spyrja um, sagði
frú Robinson, og gekk yfir í
hinn enda herbergisins. — Hvar
fenguð þið þennan lampa?
Allir sneru sér við til að horfa
á hana þar sem hún stóð og
beygði sig yfir lampa á borði í
horni stofunnar.
Þessi já, sagði frú Brad-
dock, — var okkur ekki gefinn
hann.
Herra Braddock kinkaði kolli.
— Þetta var gjöf, sagði hann. —■
Við erum búin að eiga þennan
lampa í mörg ár.
— É'g var einmitt að leita að
einum svona í síðustu viku, sagði
frú Robinson. — Sennilega eru
þeir hættir að framleiða þá.
— Ég skal hafa auguln hjá
mér, sagði frú Braddock.
— Það væri indælt ef þú
gerðir það.
— Jú, það held ég væri ekki
mikil fyrirhöfn.
Frú Robinson brosti til frú
Braddock en sneri sér svo að
manni sínum og lyfti augbrún-
unum. — Eigum við ekki að
fara að koma okkur? sagði hún.
Síðar um kvöldið stóð Benja-
mín við gluggann í herberginu
sínu og horfði út þegar móðir
hans opnaði dyrnar og kom inn.
Máttu vera að því að tala að-
eins við mig? spurði hún.
- Ha? Já, auðvitað, sagði
Benjamín!
Hún lokaði dyrunum á eftir
sér. - Benjamín, sagði hún, —
má ég spyrja þig um hvað þú
ert að hugsa?
Hann yggldi sig.
■— Það er eitthvað sem þú ert
að brjóta heilann um, sagði hún.
—• Geturðu ekki sagt mér hvað
það er?
Benjamír. yppti öxlum. —- Eg
veit það ekki sagði hann.
— Er það eitthvað í sambandi
við Robinson-hjónin?
- Ha? hann kipptist við.
— Þú — þú virtist ægilega
hrjáður niðri á meðan þau voru
hér.
Benjamín kinkaði kolli. — Já,
ég var það.
— Nú, er — er eitthvað að?
Hann kinkaði kolli aftur og
gekk út að glugganum. —
Mamma, sagði hann, — ég er
haldinn sektartilfininngu.
— Nú?
— Ég finn til sektar yfir því
að hanga hérna heima. Ég er
hræddur um að vinir þínir álíti
mig bara slæpingja.
— Ónei, Ben.
— Jæja, en þetta er samt sem
áður tilfinning sem grípur mig
öðru hvoru sagði Benjamín. —
É'g fékk hana um daginn þegar
Terchune-hjónin komu hér og
aftur í kvöld þegar þau komu.
—• Benjamín, þau dá þig meira
en ég-veit-ekki-hvað.
— Já, en þeim finnst auðvitað
að ég eigi að vera í vinnu, eða þá
í skóla.
— Ónei, Ben, sagði hún, gekk
í áttina til hans. og tók í hend-
ina á honum. Hann dró hana að
sér aftur og hristi höfuðið.
— Mér finnst ég einskis virði,
mamma. Mér líður ömurlega út
af því sem ég er að gera.
— Þú kemst yfir þetta, Ben,
sagði hún. — Þetta er bara milli-
bilsástand. Þú kemst yfir það.
— Ja, ég vona það.
— Já. það vérður allt í lagi
með þetta elskan mín. Hafðu
bara engar áhyggjur af því. Vin-
um okkar finnst þú vera sá stór-
kostlegasti maður sem til er.
Benjamín kinkaði kolli. Móðir
hans snerist á hæli og gekk aft-
ur út að dyrunum. Þar stanzaði
hún. Benjamín?
— Já?
— Eg ætla að spyrja þig að
dálitlu, en þú þarft ekki að svara
mér frekar en þú vilt.
■— Nú hvað er það?
- Hvað gerir þú þegar þú
hverfur á kvöldin?
— Þegar ég hverf?
Hún kinkaði kolli.
Benjamín starði niður í teppið
og hristi höfuðið.
— Þú þarft ekki að segja mér
það frekar en þú vilt.
— Nei sagði hann, — ég vil
endilega segja þér það.
Það var þögn í nokkurn tíma.
— Ég keyri um, sagði hann
svo.
— Hvað annað?
■— Ekkert annað.
— Ja, þú ert ábyggilega ekki
að keyra frá miðnætti og til há-
degis daginn eftir, Benjamín.
-— Ónei.
— Hvað gerir þú þá? Hittirðu
einhvern?
— Hitti ég einhvern?
Hún kinkaði kolli.
— Hvers vegna spyrðu að því?
— Jæja, sagði hún og and-
varpaði, — þetta er þitt einka-
mál. Hún gekk í áttina að dyr-
unum. — Ef þú ...
— Nei! Bíddu! Bíddu!
Hún stanzaði.
— Ég hitti engan, mamma, en
hvers vegna spurðirðu að því?
Hún hristi höfuðið. — Vegna
þess að ég get ekki ímyndað mér
hvað þú gerir annað.
- En hvað meinar þú með að
ég „hitti einhvern"?
— Gleymum því.
— Nei.
— Benjamín, ég er ekkert að
reyna að hnýsast í þín einkamál,
sagði hún, — en ég vildi heldur
að þú segðir ekkert í stað þess
að segja ósatt.
— Hvað?
— Góða nótt, Benjamín.
— Hva ... Bíddu!
Hún hnyklaði brúnirnar fram-
an í hann.
— Þú heldur að ég sé ekki að
segja satt, ha?
Hún kinkaði kolli.
— Nú? Af hverju — af hverju
heldur þú það?
— Vegna þess að ég veit að
þú kevrir ekki um í tólf tíma.
— Ó, sagði Benjamín. — Nei,
reyndar ekki. Á ég að segja þér
hvað ég geri?
— Ekki ef þú ekki vilt.
— Jú, ég vil það.
— En ég vil alls ekki að þú
sért að búa til neinar sögur
handa mér.
— Auðvitað ekki, sagði
Benjamín. — En ég — ég er
ekkert sérstaklega hreykinn af
bví sem ég geri. Venjulega dett
ég í það Eg keyri til Los Angeles
np hanpi £ börunum þangað til
ég er orðinn fullur. Þá fæ ég mér
hótelherbergi svo ég þurfi ekki
að keyra ölvaður í allri þessari
umferð. Eg meina — ég er svo-
Framhald á bls. 40.
9. tbi. VIKAN 31