Vikan - 05.08.1971, Blaðsíða 8

Louis Armstrong fæddist
í New Orleans, þann 4. júlí
árið 1900. Skömmu eftir
fæðingu lians hljópst faðir
hans að heiman með ann-
arri konu og móðir Louis
var ein með hörnin. „Hvort
hún vann nokkurntima fyr-
ir sér með vændi, veit ég
ekki“, skrifaði Armstrong
einu sinni, „en cf hún lief-
ur gert það, þá hefur liún
sannarlega falið það vel“.
Hann var 5 ára gamall
þegar liann uppgötvaði tón-
list. Þekktasti dansstaður
laorgarinnar, Funky Butt
Hall, sendi liljómsveit stað-
arins oft á tíðum út á stræt-
in til að auglýsa staðinn.
Og í hljómsveitinni voru
menn eins og Buddy Ilold-
en, Bunk Johnson og Joe
„King“ öliver. Armstrong
elti þá um og hlustaði. Þeg-
ar hann var 12 ára gamall,
gekk hann sjálfur umstræti
og söng tenór í drengja-
kvartett. Dag einn, á gaml-
árskvöld árið 1914, fann
hann skammbyssu á göt-
unni og skaut nokkrum
skotum út í loftið. Hann
var handtekinn og sendur
á vandræðaheimili, Colored
W,aif‘s Home for Boys. Þar
var hann í ár — og fékk
sina fyrstu tilsögn á corn-
ett, en lék á tambúrinu í
skólahljómsveitinni.
Kennari hans sá þó fljót-
lega að tambúrínan var
ekki nógu gott hljóðfæri
fyrir Louis, svo hann var
settur á trommur. Síðan
fékk hann alto-saxófón,
horn og loks cornet.
Ari siðar, þegar Louisvar
orðinn 14 ára, slapp hann
út og stofnaði sína eigin,
litlu hljómsveit, og spilaði
sjálfur á fyrsta cornet. Að-
allega sjíilaði hann i ná-
grenninu. „Ég dáðist að
einu í fari þessara slæmu
manna í New Orleans“,
sagði hann einu sinni og
brosti sinu breiðasta. „Þeim
Þessi mynd var tekin af Louis og Viihjálmi Þ. Gíslasyni, fyrrverandi
útvarpsstjóra, þegar Louis kom til íslands árið 1964.
Fjórðu konu sinni, Lucille Watson, giftist Louis 1942. Hún er mjög
lítil, aðeins 153 cm. á hæð og sagði nýlega að hann hefði verið
svo hamingjusamur maður að hann hefði vaknað brosandi til nýs
dags — og sín.
James K. Penfield (í miðju) sem var ambassador USA þegar Louis
kom hér, hélt boð í sendiráðinu. Hér tekur Louis í hendina á góð-
kunnum íslendingi.
þótti öllum gamau að góðri
tónlist“.
Éndrum og eins samdi
hann sjálfur lög. Eitt þeirra
liét „Get Off Ivatie's Ilead“.
Armstrong hélt því alltaf
fram, að hanjn liefði selt
það lil útgáfufyrirtækis —
gegn því loforði, að ltann
fengi 50 dollara síðar og
það voru ekki milclir pen-
ingar i New Orleans í fyrri
heimsstyrjöldinni. En því
miður láðisl saklausa tón-
skáldinu að heimta skrif-
legan samning. Útgáfufyr-
irtækið fékk tækifærisskáld
til að semja texta við lag-
ið og það varð frægt undir
nafninu „I Wish I Gould
Shimmy Like Mv Sister
Kate“. En Louis var ekki
ánægður. „Þeir borguðu
mér aldrei krónu fyrir það
og settu ekki einu sinni
nafnið mitt við jjað“, sagði
hann. Hann lærði af reynsl-
unni, en samt sem áður
varð liann aldrei slunginn
kaupsýslumaður. Hann
varð þess betri hljómlistar-
maður. Ilann lilustaði á alla
mögulega jazzleikara og
lærði af þeim. „The Origin-
al Dixieland Jazz Band og
Larry Shields og félagar
hans voru þeir fyrstu sem
liljóðrituðu þá tónlist sem
ég lék“, sagði hann. ITann
fylgdist jafnvel af gaum-
gæfni með óperusöngvur-
um. „Ég átti plötur með
Caruso, Henrjr Burr, Galli-
Curci, Lisiu Tetrazzini og
fleirum, þetta voru uppá-
höldin mín. Og svo var ég
geysilega hrifinn af írska
tenórsöngvaranum John
McCormack hann var
dýrlegur“.
Snemma á öðrum tug
aklarinnar vann Armstrong
og spilaði á skennntibátum
sem sigldu upp og niður
Mississippi-fljótið. Og svo
árið 1922, var Louis ráðinn
af helzta átrúnaðargoði
Framhald á bls. 44.
8 VIKAN 31. TBL.