Vikan - 05.08.1971, Blaðsíða 11

lengur! Nú ætla ég að heimta
hrein svör! Anna kyngdi kekk-
inuín, sem var í hálsi hennar.
— ÍÉg get ekki farið aftur til
Yngva, sagði hún. — Ekki, ef
við eigum að halda áfram að
hittast. •
— Yngva? Hvort þú getur'
Það skiptir' engu máli, Anna.
þegar svona vel fer á með okk-
ur. Segðu mér nú ekki, að þú
sért með samvizkubit! Þú hef-
ur alltaf verið heldur siðavönd,
en það hlýtur að hafa elzt af
þér.
-Eg er ekki að tala um
samvizkubit. Ég er að tala um
— ást.
— Eg líka! Að elskast, heita
hvort öðru trú og tryggð og
öllu slíku! Það getur enginn
gert slíkt. Menn verða að reyna
allt og taka það, sem býðst,
því að hver veit, hvort tæki-
færið kemur aftur.
— Ég ætla mér hvorki að
heita einu né neinu. En það
hlýtur að vera hægt að reyna
að gera það!
Kristján leit undan og and-
varpaði.
— Skelfing ertu álltaf sjálfri
þér lík! sagði hann. —• Þú ert
rómantísk eins og ungmeyjar-
bók. Hugsjónarmanneskja eins
og herragarður. Ef bú færir
ekki svona stórknatlega í rúmi
gæti enginn þolað þig í -hálf-
tíma. Og þú heldur ekki tryggð
við Yngva, þó að þú hafir lof-
að því! Þú hljópst beint í fang
ið á mér.
Og þetta er hann Kristján,
sem ég var gift, hugsaði Anna.
Eg elskaði hann. Ég varð ást-
mey hans í nótt. Elska, elsk-
hugi — fögur orð, það. Því
að undirstaða þeirra allra var
ást og elska. En sé það ekki
þannig, þá — ég ér að kafna!
Hún spratt á fætur og stökk
inn í bað. Náföl sat hún á bað-
kersbrúninni og þorði ekki að
standa á fætur. Hún þorði ekki
að líta upp, því að bá hefði
hún séð framan í sig í spegl-
inum á veggnum.
Kaldur svitinn perlaði á baki
hennar og milli brjóstanna.
Hún sneri sér við og skrúfaði
frá vatninu. Það rann brenn-
heitt í baðkerið. I^ún vildi ekki
nota baðbursta Kkistjáns, en
hún þvoði sér vandlega, skol-
aði og skúraði til að losna við
þetta klístur, sem henni fannst
vera á hörundi sínu. Hún gæti
aldrei losnað við sjálfsfyrir-
litninguna. Hann hafði á réttu
að standa, já, það hafði hann!
Hún hafði heitið þessu og ekki
staðið við það. Hún var ekki
manneskjan, sem gat dæmt
aðra.
Kristján var kominn á fæt-
ur, þegar hún kóm fram. Hann
hafði hitað kaffi og búið um
rúmið. Hann kom til hennar og
vildi faðma hana að sér.
— Geturðu ekki hagað þér
eins og vitiborin manneskja
stundum? sagði hann. — Taktu
nú ekki allt svona alvarlega.
Láttu þetta nægja og lærðu að
grípa gæsina, þegar hún gefst.
Hún virti hann fyrir sér.
Hann myndi aldrei skilja hana.
Hann gat það ekki, og því var
ekki hægt að ásaka hann fyrir
eitt né neitt.
— Þú gerir alltaf það, sem
þér hentar bezt, sagði hún
þreytulega. — Þú lifir’ eins og
þér hentar. Það er bara það,
að ég. get það ekki lengur. ífig
veit það núna.
— Þú ert meiri hræsnarinn,
sagði hann og reiddist. — Þú
heldur, að þú vitir allt og....
— É’g held það ekki, greip
hún fram í fyrir honum. —
Og ég véit, að það hljómar
heimskulega, núna, þegar ég
— þegar við.... En þetta á
ekki við mig.
Hún þagði um stund. — Það
að vera með þér, sagði hún svo
lágt.
Andlit Kristjáns gerbreyttist.
Það var engu líkara en andlits-
drættirnir yrðu slakari og reið-
in hvarf úr svip hans. Hann
vissi, hvað hann hafði gefið
henni. Hann vissi, hvers hann
var megnugur. Hann efaðist
aldrei um getu sína.
— Það að vera með þér er
líkt og að kveikja eld í hálmi,
sagði hún. —■ Hann fuðrar upp,
yljar og funar. Svo er ekkert
eftir.
— Haltu kjafti! Þú kannt
þér ekki hóf....
Hann sneri sér undan og
drakk úr kaffibollanum. Anna
fór inn að klæða sig. Hún hafði
ekkert meira við hann að segja.
— Ég er að fara, sagði hún
seinna. — Ég þarf að hringja
á bíl.
— Gott, ég hef annafc að gera,
en ég get auðvitað keyrt þig.
— Ég held, að ég vilji heldur
taka leigubíl.
— Vertu nú ekki svona leik-
ræn, Anna! Það er allt í lagi
að skemmta sér stundum. Það
eru aðeins smámunir, sem engu
máli skipta.
— Jú, fyrir mig, svaraði
Anna. Hún stóð við símann og
fann, hvernig tómleikinn hel-
tók hana. Kristján starði á
hana, reiður og æstur. Hann
var sár, hann skildi hvorki upp
né niður, honum fannst hún
aðeins haga sér heimskulega.
En hún gat ekki lengur hugs-
að sér að útskýra eitt né neitt
fyrir honum. Það var rétt, að
hún vissi það núna, að þau voru
svo ólík, sem nokkrar mann-
eskjur gátu verið. Þetta hafði
allt verið misheppnað frá upp-
hafi. Óg hún var sú, sem varð
að viðurkenna mistök sín.
— Hvað ætlastu nú fyrir?
spurði hann argur. — Krjúpa
við krossinn og beiðast afláts?
Fara heim og ganga í sauma-
klúbb?
Anna gretti sig.
— Vertu ekki leikrænn
sjálfur, svaraði hún. — Ég veit
satt að segja dtki, hvað ég ætla
að gera, Kristján. En það kem-
ur þér heldur ekkert við.
Svo hringdi hún á leigubíl.
Hún lokaði á eftir sér og fór
niður tröppurnar án þess að
bíða fyrst eftir bílnum. En hún
var naumast komin út á gang-
stéttina, þegax Kristján kom
hlaupandi.
— Bíddu, Anna! hrópaði
hann.
Hún fann til í hjartastað og
kyngdi. Þessi ákafi í rödd hans,
snerting handar hans við henn-
ar — að hann skildi enn hafa
slíkt vald yfir henni! Ef hann
hefði ákveðið að breytast....
Hverju átti hún þá að svara?
—. Anna! sagði hann. — Það
væri gott, ef þú minntir Yngva
á plastlakkið. Ég er i.bálfgerð-
un^ peningavandræðuml ogj hann
virtist hafa áhuga á því.
Sem betur fer kom leigubíll-
inn og hún þúrfti ekki að svara.
Hún kinkaði aðeins kolli. Krist-
Framháld. á bls. 45.
31.TBL. VIKAN 11