Vikan - 05.08.1971, Blaðsíða 18

FRAMHALDSSAGA EFTIR H. SHEFFIELD
ÞRIÐJI HLUTI
ROBERT
Þetta var hnefaleikakeppni
ársins og að sjálfsögðu varð ég
að vera viðstaddur. Það var
vonlaust að skýra það fyrir
Catherine. Ég vissi að hún var
særð yfir því að ég gat ekki
farið út með henni, en snemma
á hjúskaparárum okkar hætti
ég að skýra það fyrir henni
hve tilgangslaust það var að
koma með aísakanir, þegar ég
fór til að láta taka upp eitt-
hvað sem hún hafði andstyggð
á. Það hvarflaði ekki að mér
að taka hana með mér til að
horfa á aðalhnefaleikakeppni
ársins. Reyndar hafði ég líka
annað að gera, einskonar stefnu
mót; ég hafði ákveðið að fara
létt með hliðarsporin. Það er
reyndar hægt að segja að ég
hefði fengið viðvörun, einskon-
ar andlegt hjartaslag. Það var
alls ekki þess virði að flækja
sér inn á einskisverða ástar-
leiki, sem gátu haft alvarlegar
afleiðingar fyrir lifnaðarhætti
mína. Með „lifnaðarháttum" á
ég við allt sem gat haft
leiðindi í för með sér. Það var
indælt að elska konuna mína,
dásamlegt að búa með henni
og fram að þessu hafði ég ekki
haft neitt samvizkubit, en þeg-
ar það kom í gær, þá varð mér
ljóst að ég gæti alveg eins lát-
ið slík ævintýri lönd og leið,
þau voru hvort sem var einsk-
is virði. En það tók tíma að
hagræða þessum málum. Ég
ætlaði að verða það sem Cat-
herine kallaði „góðan eigin-
mann“, þangað til eitthvað
spennandi ræki á fjörumar.
Þetta myndi gefa mér hæfi-
legt hlé til að skoða hug minn,
því á mínum aldri eru konur
ekki spennandi lengi í einu og
Mirelle var, satt að segja, orð-
in dálítið þreytandi, jafnvel í
rúminu; ástarleikur hennar var
orðinn svo skipulagður, vegna
þess að henni fannst sem hún
hefði eitthvert öryggi í sam-
bandinu við mig. Hún var orð-
in eitthvað í líkingu við hvers-
dagslega eiginkonu. Vesalings
Catherine, það var slæmt að
ég get aldrei talað um þetta
við hana! Þetta taugaveiklun-
arkennda samtal hennar um
Van Gogh var svo bersýnilegt,
svo kjánalega viðkvæmnislegt,
Ég gat ekki skriftað
fyrir henni,
jafnvel þetta stríð
kynjanna gerði
mig hræddan ...
að það náði ekki sínum til-
gangi. Aðdáun hennar á þess-
um ofmetna málara var mér
alltaf ráðgáta, þótt ég skildi
fullkomlega að þessi aðdáun
átti eitthvað skylt við aðdáun
hennar á mér. Það var ein-
göngu vegna þess að við höfð-
um hitzt í fyrsta sinn á brúnni
í Amsterdam, sem hafði orðið
honum svo hugþekkt verkefni.
Að minnsta kosti hafði þetta
eintal hennar haft þveröfug á-
hrif á mig. Ég vissi með sjálf-
veitingahúsinu var ósköp venjulegt.
Hún hét Candice og samtal okkar á