Vikan - 05.08.1971, Blaðsíða 41

þið getið ekki látið sem ógert
það, sem á hefur orðið. Gerið
mér því þann greiða að láta
dyravörðinn vita, að ég sé far-
inn til frænda míns, kardínál-
ans. í guðs friði“!
Ég strunsaði framhjá þeim,
og skildi svo með okkur, að
þeir voru að hvíslast á.
Nokkrum mínútum síðar
kvaddi ég dyra hjá kardínál-
anum. Gluggi var þegar opnað-
ur, og tunglið varp bjarma á
hærukoll með dökka hettu, sem
virtist öskugrá, er hana bar við
kolsvartan skuggann neðan
gluggasyllunnar.
„Hver er þar“?
„Zenó Legge heitir hann“.
„Hvað er þér á höndum um
þetta leyti sólarhrings"?
Mér sárnaði spurningin.
„Frændi minn góður", sagði
ég, „mér finnst eins og ég sé
óvelkominn, enda þótt þú mun-
ir ekki til þess ætlast. Vertu
nú svo góður að koma niður
og hleypa mér inn“.
„Farðu í gistihúsið þitt“,
sagði hann þurrlega. „’É'g sé
þig á morgun. Góða nótt“!
Hann hvarf úr glugganum og
lokaði honum.
Mér var ljóst, að ég mundi
ekki verða samur vinur frænda
míns daginn eftir og raunar
aldrei, ef ég léti sitja við þessa
synjun. Ég lét þvf dyrahamar-
inn ganga á hurðinni með
hægri hendi, en hafði vinstri
höndina á bjöllunni, svo að hún
hringdi í síbylju, unz ég heyrði
skrölta í dyrakeðjunni að inn-
an. Kardínálinn var svo alvar-
legur á svipinn, að nærri stapp-
aði önugleik, er hann stóð aug-
liti til auglitis við mig á þrösk-
uldinum.
„Frændi“, sagði ég og þreif
í hönd hans, „þú mátt ekki á-
vita mig. Dyr þínar standa
jafnan opnar öllum þeim, er
bágt eiga. Vökum nú fram í
morgunsár og tölum saman“.
„Þú mátt þakka það stöðu
minni og kærleik, að ég hleypi
þér inn, Zenó“, sagði hann.
„Nágrannanna vegna vil ég
nefnilega heldur að þú leikir
fífl inni í skrifstofu minni en
við húsdyr mínar um þetta
leyti sólarhrings. Gakktu nú
hægt upp, segi ég. Ráðskona
mín er störfum hlaðin, og þú
mátt ekki trufla þann litla
svefn, er hún veitir sér“.
„Mikill drengskaparmaður
ertu, frændi. Ég skal læðast
eins og köttur“.
„Þetta er skrifstofan mín“,
sagði hann, er við komum inn
í illa hýst greni á annarri hæð.
„Sg get ekki boðið þér upp á
aðra hressingu en þessa rús-
ínuhríslu, ef þú þá kærir þig
um eitthvað. Læknarnir hafa
bannað þér að brágða nokkra
hressingardrykki, trúi ég“.
„Hver skrattinn-----------“!
Hann sperrti upp einn fingur.
„Afsakaðu, ég átti ekki að
bölva; en ég hafði alveg stein-
gleymt læknunum. Ég fékk
mér flösku af Grave með
kvöldmatnum".
„Hnu! Þú ættir ekki að ferð-
ast eftirlitslaust. Móðir þín hét
mér því, að Bushy skyldi koma
hingað yfir um með þér“.
„Uss, þetta dauðyfli, sem er
svo huglaust í þokkabót. Hann
neitaði að koma með mér, af
því ég keypti skammbyssu“.
„Hann hefði átt að taka af
þér byssuna og hafa hana í sín-
um vörzlum“.
„Hvers vegna er þér alltaf
svona mikið í mun að fara með
mig eins og barn, frændi? Ég
er mjög áhrifanæmur, það játa
ég, en hef þó ferðazt um allan
heim einn míns liðs og kæri
mig ekki um, að með mig sé
farið eins og reifastranga, þótt
ég skreppi til írlands“.
„Hvað hyggstu að taka þér
fýrir hendur, meðan þú ert
hér“?
Ég hafði ekkert sérstakt í
huga, og í staðinn fyrir að
svara, yppti ég öxlum og skim-
aði í kringum mig. Þarna var
stytta af Guðsmóður, á skrif-
borði frænda míns. Ég horfði
framan í hana, eins og hann
var vanur að gera, er hann
leit upp frá vinnu sinni. Eg sá
eilífan frið í þessari ásjónu.
Loftið varð ljómandi af enda-
lausu neti gimsteinum settra
paradísarhringa, sem stigu nið-
ur til okkar í róslituðum skýj-
um.
„Frsendi", sagði ég og grét
nú fögrum tárum, „ferðarangli
mínu er lokið. Ég vil gerast
kirkiunnar maður, ef þú vilt
styrkja mig til þess. Lesum
saman þriðja hlutann í Fást,
því að nú skil ég hann loks-
ins“.
„Uss, drengur“, sagði hann
og reis upp með hálfgerðum
hræðslusvip. „Stilltu þig“.
„Láttu ekki tárin villa þér
sýn. Ég er rólegur og styrkur.
Fljótur, lesum Goethe:
„Das Unbeschreibliche
Hier ist gethan;
Das Ewig-Weibliche
Zieht uns hinan“.
„Komdu nú, komdu nú. Þerr-
aðu tárin, og hafðu hljótt um
þig. Ég hef ekkert bókasafn
hér“. . . .
„En ég hef það — í tösku
minni í gistihúsinu“, sagði ég
og stóð upp. „Ég vil fara eftir
því. Verð ekki nema fimmtán
mínútur".
„Ég held, að djöfullinn sé í
þér. Geturðu ekki — — — “
Ég greip fram í fyrir honum
með skellihlátri.
„Kardínáli“, sagði ég, „þú
temur þér ljótan munnsöfnuð;
og óguðlegur prestur er ágætis
félagi. Við skulum fá okkur
svolítið tár, og ég skal syngja
fyrir þig þýzka drykkjuvísu“.
„Guð fyrirgefi mér, ef ég geri
þér rangt til“, sagði hann, „en
ég býst við, að hann hafi lagt
á þig afplánun einhverrar synd
ar, auminginn. Viltu gera svo
vel að gefa gaum að orðum
mínum stundarkorn? Ég þarf
að segja þér dálítið og verð
líka að fá mér svolítinn blund,
en ég fer venjulega á fætur
klukkan hálf-sex“.
„Um það leyti er ég einmitt
vanur að taka á mig náðir, —
ef ég á annað borð geri það
nokkuð. En orðið er laust. At-
hygli skortir mig ekki, en ég
er allt of áhrifagjarn“.
„Jæja þá, ég vil senda þig
til Wicklow. Ástæðan til þess
_________ ((
„Skiptir engu máli, hver hún
kann að vera“, sagði ég og stóð
upp. „Mér er það nóg, að þú
vilt senda mig þangað. Ég skal
fara þegar í stað“.
„Zenó! Viltu setjast aftur og
hlusta á mig“?
Ég seig nauðugur viliugur
aftur niður á stólinn. „Ákaf-
inn er glæpur í þínum augum,
jafnvel þótt hann beinist all-
ur að því að leysa af hendi
starf í þína þágu“, sagði ég.
„Má ég skrúfa niður í lampan-
um“?
„Hvers vegna“?
„Til þess að komast í svo
myrkt skap. að ée eeti hlvtt
á mál þitt með fyllstu þolin-
mæði og án leiðinda".
„E® skal siálfur skrúfa nið-
ur. Kemur það ekki að sama
gatmi“?
Ég bakkaði honum fyrir og
bió mig undir að hlusta á hann
í rökkrinu. Mér þótti sem augu
mín glóðu. Eg var eins og hrafn
Poes.
..Ég skal nú skýra þér frá
ástæðunni til þess, að ég vil
senda þig til Wicklow. En fyrst
og fremst er það siálfs þín
veena. Ef þú dvelst hér í borg-
inni eða einhvers staðar þar,
sem nokkur leið er að komast
í klandur, verðurðu kominn á
elska þig!
sjúkrahús, áður en vikan er
liðin. Þú verður að vera úti í
sveit undir handarjaðri ein-
hvers, sem ég get treyst. Og þú
verður að hafa eitthvert starf
með höndum, svo að þú lend-
ir ekki á villigötum og til að
leiða hugann frá skáldskapar-
grufli, hljómlist og málaralist,
en slíkt getur stofnað heilsu
þinni í voða, ekki hraustari en
þú ert nú, eftir því sem Sir
John Richard skrifar mér. Og
hins vegar vakir líka fyrir mér
að trúa þér fyrir verki nokkru,
sem gæti orðið kirkjunni til
hneisu, ef viðkvæmur maður
ætti hlut að. í stuttu máli sagt
langar mig til að fá þig til að
rannsaka kraftaverk“.
Hann horfði fast á mig. Ég
sat eins og assa.
„Hefurðu skilið mig“? spurði
hann.
„Langt því frá“, anzaði ég
hásri röddu. „Fyrirjeefðu",
bætti ég svo við og var skemmt
af þeim grikk, er ímyndunin
hafði gert mér. „Eg skil þig út
í æsar. Haltu áfram“.
„Ég vona, að svo sé. — Jæja,
fiórar mílur frá Wicklow er
Árbæjarþorp. Presturinn þar
er faðir Hickley. Þú hefur lík-
lega heyrt getið um krafta-
verkin í Knock“?
Ég deplaði augunum íbygg-
inn.
„Ég spyr þig ekki um skoð-
un þína á þeim, heldur hvort
þú hafir heyrt eitthvað um þau.
Og mér skilst, að svo muni
vera. Og ég ætti ekki að þurfa
að segja þér það, að krafta-
yerk geta gert kirkju okkar
meira illt en gott, nema því að-
eins, að þau séu sönnuð svo
rækilega, að stungið sé upp í
svarna andstæðinga hennar
með vitnisburði einhvers þeirra
sem sömu villutrú játa. Og því
var það, að mér varð órótt, er
mér barst Wexfordblaðið í vik-
unni sem leið, með lýsingu af
31.TBL. VIKAN 41