Vikan - 05.08.1971, Blaðsíða 40

— Nú er ég búinn að heyra allt
um þig, hvernig væri að heyra
svo málið frá þínum sjónarhóli?
komast á bannsvæði. Ég var
ákafur. Ævintýri þessu líkvoru
mér mikið að skapi. Það var
reglulegt tilhlökkunarefni.
Framhald í næsta blaði.
MUNAÐARNES...
Framhald af bls. 29.
aði öllum. — Það er engu líkt
að koma að þessu öllu eins og
hér, sagði Þórunn, — hvað þá
fyrir þennan pening sem mað-
ur borgar fyrir þetta. Svo vor-
um við nú svo einstaklega
heppin með tíma, fengum ein-
mitt þá viku sem við báðum
um.
Skátamótastemmjningin sat
ennþá fast í okkur, og við
spurðum aftur út í samskipti
fólksins í „byggðinni“:
>— Þau eru mjög lítil, sagði
Yngvi. — Satt að segja verður
maður aldrei var við, að hér
sé nokkur nema maður sjálíur.
En það hlýtur náttúrlega að
koma að þvi smátt og smátt, að
eitthvað verður skipulagt, svo
sem gönguferðir og annað, en
ég held nú að forráðamenn vilji
heldur' láta það þróast af sjálfu
sér — eins og eðlilegt er.
Daginn eftir ætluðu þau að
halda norður á Dalvik til að
heimsækja ættingja og vini. —
Yngvi ætlar þar á sjó með svila
sínum, sagði Þórunn, — hann
gerir það yfirleitt þegar við
förum þarna norður.
— Ég er sem sé trillukarl á
sumrin, sagði Yngvi brosandi.
— Þó er það nú svo, að ég er
yfirleitt á móti því að kenn-
arar vinni á sumrin. Maður er
í skólanum fram á vor, og þeir
sem vinna, gera það yfirleitt
þangað til þeir byrja í skólan-
um aftur á haustin og verða úr-
illir og argir fyrir bragðið.
En enda þótt sumir kennarar
geti verið argir og úrillir -r-
eins og reyndar hver sem er
— var þessi fjölskylda úr Hafn-
arfirði og Dalvík það ekki.
Þvert á móti. Við sátum lengi
með þeim og spjölluðum við
þau um heima og geima, drukk-
um okkur belgfulla af kaffi og
reyktum stóra vindla. Þau sögð
ust vera álgjörlega úthvíld eft-
ir þessa viku og Friðrika eldri
sagðist ekki eiga orð til að
lýsa ánægju sinni með staðinn.
Það áttum við ekki heldur,
en við áttum hins vegar langa
leið fyrir höndum, og því kom
að því, að við þökkuðum fyrir
okkur og héldum af stað. Á
leiðinni ræddum við nauðsyn
þess að Blaðamannafélagið yrði
hluti af ríkisbákninu: Þá kæm-
umst við aftur I Munaðarnes.
Umferð var lítil niður í
Borgarnes, þar sem við fengum
meira kaffi hjá góðu fólki.
Blikkbeljan okkar (sem varla
er þó hægt að kalla meira en
VW-kálf) spændi upp grjótið
og þyrlaði upp stórum ryk-
mekki. Hundar af bæjum geltu
að okkur og „tjásuklipptar“
kindur, en svo kallaði ljós-
myndarinn þær rúnu, hlupu
jarmandi niður af veginum,
þegar við fórum hjá.
óvald.
BURT MEÐ
VINDINUM
Framhald af bls 21.
kom á hljómleikana, var gott
fólk, sem var ákveðið í að njóta
þess sem fram fór — þrátt fyr-
ir hrakspár ýmissa aðila.
Ævintýri komu mér —• og
sjálfsagt flestum öðrum.líka —
mjög á óvart. „Sándið“ í hljóm-
sveitinni var mjög gott og það
var greinilegt allan tímann að
þeir höfðu gaman af því sem
þeir voru að gera. Þeim hefur
öllum farið fram, ekki þó sízt
Birgi Hrafnssyni, sem allt í
einu er orðinn mjög góður gít-
arleikari. Vitaskuld hefur hann
verið góður hingað til, en fram-
farirnar eru gífurlegar.
Gestir hljómleikanna voru
þeir Bjarki Tryggvason úr
hljómsveit Ingimars Eydal á
Akureyri og Hannes Jón Hann-
esson, sá sem áður var í Fiðr-
ildi (einhversstaðar heyrði ég
að Fiðrildi væri að byrja aft-
ur?). Báðir þessir menn eru
góðir kunningjar meðlima
hljómsveitarinnar og var þátt-
taka þeirra hugsuð fyrst og
fremst sem skemmtun. Fyrir
mína parta fannst mér mjög
gaman að þeim báðum. Bjarki
söng með Ævintýri — og þetta
er allt annar Bjarki en söng
um litlu heiðina — og Hannes
söng við eigin gítarundirleik.
Það er bara verst að ekki skuli
bera meira á Hannesi, eins og
hann er góður gítarleikari.
Hann var og með nokkur lög
eftir sjálfan sig og var ber-
sýnilegt, að þau féllu vel í
kramið hjá áheyrendum. Bjarki
söng nokkur lög eftir menn
eins og John B. Sebastian, John
Fogerty, George Harrison og
fleiri, á kröftugan og skemmti-
legan hátt. Hann var greinilega
í mjög góðu stuði og sagðist
„fíla sig“ mjög vel.
Daginn áður en hljómleik-
arnir voru haldnir, voru þeir
félagar í Árbæ lengi dags við
að reyna tóngæði staðarins,
renna yfir prógrammið og
fleira. Þá heyrðist Björgvin al-
einn allt upp á veg, rétt. eins
og maður væri með eyrað við
munninn á honum. En þá var
líka logn. Á hljómleikunum
sjálfum var ekki beinlínis logn
og allt hljóð fauk útí veður og
vind. Því má segja að hljóðið
hafi farið burtu með vindinum.
En . hljómleikarnir náðu til-
gangi sínum og hafa vonandi
orðið öðrum hljómsveitum
hvatning til að gera slíkt hið
sama eða eitthvað í svipuðum
dúr. Allavega er tími til kom-
inn fyrir margar hljómsveitir
að hrista af sér letidrungann
og taka til óspilltra málanna
við að vinna að einhverju á-
kveðnu verkefni — öðru en
því að æfa eitt og eitt lag í
dansleikjaprógrammið, þó svo
að það sé nauðsynlegt líka.
Þeir félagar í Ævintýri eru
í það minnsta ákveðnir í að
láta ekki þar við sitja, heldur
reyna aftur við fyrsta tækifæri.
„Þetta var hægt fyrir tilstilli
og hjálp góðra manna", sögðu
þeir, „og okkur langar til að
koma á framfæri þökkum til
margra: Borgarráðs, sem veitti
samþykki sitt fyrir hljómleika-
haldinu; Hafliða Jónssyni,
garðyrkjustjóra; Rannveigar
Tryggvadóttur; öllum hljóm-
sveitunum sem lánuðu okkur
tæki; lögreglunni, sem reynd-
ist okkur sérlega vel bæði fyr-
ir og eftir hljómleikana og síð-
ast en ekki sízt fólkinu sem
kom“.
ÝFIRNÁTTÖRLEG
HEFND
Framhald af bls. 13.
sem einhver skemmtun hafði
nýlega fram farið. Ég leit aftur
á úrið mitt: Klukkan var að-
eins eitt, og þó voru allir gest-
irnir á brottu. Ég gekk inn, og
lét hátt í stígvélum mínum á
vaxbornum gólfborðunum. Á
einum stólnum lá yfirhöfn af
barni og brotið leikfang. Hér
hafði verið barnaskemmtun.
’Ég horfði um stund á skugg-
ann minn á gólfinu og skreyt- .
inguna, sem öll var úr lagi
færð og draugaleg í fölri skím-
unni. Svo kom ég auga á stóra,
opna slaghörpu í miðjum saln-
um. Fingur mínir titruðu, er ég
settist við hana, og tjáðu hug
minn allan í veglegum lofsöng,
sem virtist hafa töfraáhrif á
kuldaskó skugganna og vagga
þeim í munaðarblíða værð og
seiða engla fram á tunglskins-
flötinn á gólfinu. Áður en langt
um leið, heyrðist líka þrusk
úti fyrir, eins og unaðurinn
væri að nema sér ný lönd. Eg
tók undir gleðidrukkinn, og
auður salurinn, varð eins og
titrandi tónahaf við svellandi
hljómsveitarspil.
„Heyrið þér“! — „Hvern
fjandann sjálfan — — „Hald-
ið þér kannski, að þetta sé
—■ — „Hvaða djöfuls--------“?
Ég sneri mér við, og allt datt
í dúnalogn. Sex hálfklæddir
menn með úfið hár og kerti í
höndum störðu reiðilega á mig.
Ejnn þeirra hélt á stígvéla-
klauf, sem hann handlék eins
og kylfu. Annar, sá sem fremst-
ur stóð, var með skammbyssu.
Dyravörðurinn himdi skjálf-
andi að baki þeim.
„Mér er spurn“, sagði mað-
urinn með skammbyssuna,
„hvort þér eruð vitlaus, að
raska svefnró manna með öðr-
um eins gauragangi“?
..Á éa að trúa, að yður hafi
mislíkað þetta“? svaraði ég
hævorskleaa.
„Mislíkað betta“! sagði hann
og stanpaði niður fætinum í
bræði sinni. „Þér hafið þó varla
haldið, að við hefðum gaman
að þessum fjanda"?
„Varlega, farið varlega, hann
er geggjaður. maðurinn", hvísl-
aði sá með stígvélaklaufina.
Ég fór að hlæja. Þeir héldu
auðsæilega, að éé væri vitlaus,
voru ókunnir háttum mínum
og höfðu sennilega ekkert vit
á hliómlist, og bess vegna var
misskilnineur þeirra ekki ó-
eðlileffur. þót.t hann væri næsta
skoDlegur. Ég stóð upp. Þeir
bokuðu sér saman. en dyra-
vörðurinn tók til fótanna.
..Mér þ^kir betta leitt. góðir
hálsar". saeði ée. „Ef þið hefð-
uð legið kvrrir ' o» hlustað.
hefðum við allir verið ánæeð-
ari og betri eftir en áður. En
40 VIKAN 31. TBL.