Vikan - 05.08.1971, Blaðsíða 37

lagsns, leikur Richard Leech.
Aðrir leikarar í „Gullræningj-
unum" eru m.a.: George Cole,
Katharine Blake, Joss Ackland,
Roy Dotrice, Alfred Lynch,
Jennifer Hilary, Ian Hendry,
Patrick Allen, Ann Lynn,
Wanda Ventham, Bernard
Hepon, George Innes, Daphne
Slater og Jeremy Child.
☆
LIFÐU LÍFINU
Framhald af bls. 19.
hygli félaga síns, sem var eng-
inn annar en Michael, sam-
starfsmaður minn og vinur.
Hún lét líta svo út að hún
beindi allri athygli sinni að
honum og ég þóttizt vita að
hún væri fyrirsæta, sem ætti
góða framtíð á því sviði. Ég
öfundaði Michael mjög mikið
að hann skyldi geta notið nær-
myndarinnar af fagurlöguðu
nefi hennar, sem hrukkaðist
svolítið, þegar hún hló. And-
litsdrættirnir voru fullkomnir.
Ég spurði sjálfan mig hvort
Michael hefði tekið eftir þessu
eða hvort hann hefði nokkurn
áhuga á henni; sennilega ekki.
Lífslöngun hans hafði slaknað
mjög fljótt, líklega allt of fljótt
eða þá of seint. Að minnsta
kosti leit út fyrir að hann tæki
starfið — og orrusturnar of al-
varlega.
Ég var alveg rólegur.
Eftir leikinn tók Michal
nokkrar góðar myndir af am-
erísku stúlkunni. Hún stillti
sér upp, mjög eðlilega, en samt
var stríðnin og innileikinn
gagnvart sigurvegaranum allt-
of innileg, já, jafnvel yfirdrifr
in. Ég hugsaði mér að eftir tíu
ár, þegar hún er orðin þrítug,
myndi hún skammast sín fyrir
þessa mynd, á sama hátt og
fullorðnir karlmenn verða
miður sín, þegar verið er að
sýna mynd af þeim nöktum á
sauðargæru. En þrátt fyrir
þetta, þá var stúlkan fyrsta
flokks fyrirsæta og hnefaleika-
maðurinn var aðeins baksvið,
rétt eins og hann væri vél-
menni. En þvílíkt lífsfjör, hvort
sem það var henni eðlilegt eða
ekki. Og hún var stórkostleg,
á svo eðlilegan hátt eins og
amerískum stúlkum er títt. (Ég
tók eftir því í fjarlægð að hún
hafði jafnvel eins marga fæð-
ingarbletti og sjálf Elisabeth
Taylor). É'g tók eftir því að í
hvert sinn sem smellt var af
ljósmyndavélinni, var hún allt-
af búin að ná réttri stöðu, fög-
ur og töfrandi. Það var ótrú-
legt hve snöggt og mjúklega
hún gat hreyft sig á þann hátt
að það bezta kom alltaf fram.
Hún var ómótstæðileg. Húnvar
lifandi listaverk. En aðdáun
mín var samt aðeins sem á-
horfanda. Það gat verið að á-
kafi hennar í að ná fullkomn-
um árangri hafi haldið svolítið
aftur af mér.
Þegar ég nú hugsa um þetta
kvöld, þá finnst mér það hafi
verið hún sem stakk upp á því
að við færum öll til að fá okk-
ur kvöldverð, þótt mér sé
raunar ljóst að þannig hefði
það orðið, hver sem hefur
stungið upp á því. Ég var samt
ekki ánægður yfir því að fara
svo fljótt yfir strikið aftur, eft-
ir hugleiðingar mínar. Ég er
viss um að ég gerði ekki neitt
í því að gera það að veruleika
að hafa nánari kynni við hana.
En á yfirborðinu var hún fag-
urt, ótamið dýr og mér lék
forvitni á að vita hvað undir
bjó. Ég var ekki beinlínis for-
vitinn, en töfraður af útiliti
hennar. Hvernig gat einföld,
amerísk stúlka, farið að því að
sýna slíka lífsorku? Svo töfr-
andi og viðkvæm og þó var
hún beinaber og eitthvað sveita
legt yfir henni; en hún hafði
allt það til að bera, sem jafn-
vel frægar fyrirsætur voru ger
sneiddar af. Og svo var það
nokkuð annað. Eg hefi dregið
upp mynd af henni, eins og ég
ætti von á því að ekki væri
annað en pappírsfylling í
henni. Hvernig gat svona fög-
ur kona verið annað en tóm
brúða. En hvað svo sem var
innan í henni var hún sérstæð
kona, sérstæð fyrir hvaða þjóð-
erni sem var og hvaða aldur
sem var.
Samtal okkar á veitingahús-
inu var ósköp venjulegt. Ég
komst strax að því að Michael
var hundleiður á veitingastaðn
um og á konunum líka. Mér
var ljóst að hann hafði ekki
minnsta áhuga fyrir stúlkunni,
,sem var með mér, en ég varð
undrandi yfir því hve lítinn
áhuga hann sýndi fyrirsætu
sinni, sem hét Candice. En ljós-
myndarar eru þannig, þeirhafa
aðeins áhuga fyrir útlitinu og
skilningi fyrirsætunnar á starfi
sínu, þar sem innra með þeim
býr, gera þeir sér aldrei far
um að kynnast, enda er það
ósköp lítilsvert í þeirra aug-
um En stúlkan, sem með mér
var, var tortryggin frá byrjun.
Hún sá strax að ég veitti am-
erísku stúlkunni mikla athygli.
Mér þótti þetta leiðinlegt að
sumu leyti, en tími hennar var
að verða útrunninn, hvort sem
v£<r, þetta var okkar síðasti
fundur.
Michael yfirlýsti að matseð-
illinn væri sá sami og annars-
staðar. (Hann valdi sjálfur
staðinn). — Steik? spurði hann
okkur með þreytusvip. — Er
það ekki allt í lagi fyrir alla?
Candice bað þjóninn um
rifjasteik.
— Það verður þá að vera
handa tveimur, sagði hann.
— Allt í lagi, látið mig bara
hafa það.
Ég horfði í jökulblá augun
og sá óánægjusvipinn og ég
sagði strax:
— Það er ágætis hugmynd.
— Þakka yður fyrir, sagði
þjónninn, og ég varð hrifinn af
háttvísi hans. — Viljið þér
hafa kjötið lítið eða mikið
steikt.
Ég sagði honum að ég vildi
alltaf lítið steikt kjöt og Cand-
ice sagði það sama.
Michael horfði undarlega á
hana og sagði að sér fyndist
þetta undarlegt, vegna þess að
hún vildi alltaf hafa kjötið
mauksoðið.
— Hvað á þetta að þýða,
vinur minn, sagði hún. — Það
erum við sem ætlum að borða
þetta kjöt, ekki þú.
Þegar þarna var komið, vor-
um við öll búin að ákveða
hvað við ætluðum að borða.
Það höfðu orðið svolitlar
þrætur um forréttinn, sem þó
var hægt að laga. Svo sagði
ameríska stúlkan við mig:
— Þekkjum við hvort ann-
að? og það var ekki laust við
daður í röddinni.
É'g svaraði henni á þann hátt,
sem ég bjóst við að hún ætlað-
ist til.
— Nei, en það hefðum við
>gbrt, ef við hefðum tekið sam-
an herbergi....
tjónninn var eitthvað furðu-
legur á svipinn, svo ég fór að
veita honum nánari athygli.
Jú, þetta var dyravörðurinn. —
Segið mér, sagði ég. — Voruð
þér ekki í Bas Breau í Bar-
bizon fyrir skömmu?
— Jú, herra.
— Skiptið þér oft um starf?
— Ég hef þann hátt á til að
sjá mig um, skoða heiminn, ef
svo má segja. Svo gefur það
lika meira í aðra hönd.
Mér fannst sem þessi skrítni
náungi væri ekki að segja
sannleikann, en rétt í þessu
þurfti Michael endilega að láta
mig skrifa niður nýja síma-
númerið hans; hann er stanz-
laust að skipta um heimilis-
fang, af því að hann segir vegna
Í! -
— Líttu nú á litlu Jcwkindin,
þeir eru famir að œfa sig, áður
en ég sái blómafrœinu!
þess að annars hefur hann ekki
frið fyrir fyrirsætunum Það
varð úr að hann skrifaði núm-
erið á pappírsblað og ameríska
stúlkan greip það og bætti við
sínu símanúmeri. ’É'g þakkaði
henni fyrir. Gleymda fylgdar-
konan var fýluleg en Candice
ljómaði.
— Má ég hringja til þín
hvenær sem er? spurði ég
Michael, vegna þess að hann
verður stundum ergilegur, ef
hringt er seint til hans.
En það var Candice sem
svaraði: — Auðvitað.
Framhleypni Candice virtizt
koma Michael í vont skap,
sama ástand og Florence mín
var komin í. Hann krafðist
þess að fá sérstakan reikning
fyrir sig, og það gerir hann
sjaldan. Ég vildi ekki ybbast
við hann, svo ég lét hann ráða
og þau Candice yfirgáfu okk-
ur.
Florence hélt dauðahaldi um
handlegg minn, þegar við geng
um út.
— Við hefðum aldrei átt að
fara á þessa hnefaleika, sagði
hún, svo sorgbitin, að það hefði
snert mig illa, ef hún hefði á
annað borð snert mig á nokk-
urn hátt.
Ég jánkaði því. Háttvísi kost-
ar ekki svo mikið.
— Þú hringií þá á morgun,
er það ekki?
— Auðvitað, elskan, sagði ég
og lét símanúmer hennar hverfa
úr huga mér á samri stundu.
Ég fylgdi henni að dyrunum
heima hjá henni, gekk úr
skugga um að hún kæmist
klakklaust inn, og án þess að
líta aftur fyrir mig, nam ég
staðar við næsta símaklefa.
Það var ekkert hik á mér,
þegar ég valdi símanúmer
Candice. Ég hafði reyndar sagt
Michael að ég yrði á vinnu-
stofunni snemma næsta morgr
un, en hvað-um það, ég er ekki
svo værukær, þegar eitthvað
spennandi er á ferðinni og eitt-
hvað annað að gera en að sofa.
Og Candice var eitthvað ann-
31. TBL. VIKAN 37