Vikan - 05.08.1971, Blaðsíða 10

UGLA SAT
r
A
KVISTI
Framhaldssaga eftir Elsi Rydsjö
11. hluti
Nú gat hún aðeins eitt: talaff viff
Yngva. Sagt honum allt af létta. Sagt honum,
að hún hefffi veriff heila nótt
hjá fyrri manni sínum
Þetta hefur gerzt:
KRISTJÁN og ANNA skildu
eftir tveggja ára hjónaband.
Anna hefur gengið að eiga
YNGVA og sætzt við KRIST-
ÍNU, vinkonu sína, sem var
eiginlega ástæðan fyrir skiln-
aði þeirra Kristjáns.
En þótt Yngvi elski hana og
hún hafi það fjárliagslega gott
og geti gert, hvað sem hún vill,
leiðist Önnu í Steinbrú. Hún
þráir að komast aftur til borg-
arinnar og hitta vini sína —
og finna aftur það, sem Krist-
ján veitti henni, en Yngvi gat
ekki.
Kristín hringir til hennar og
segir henni, að hún hafi tekið
gamalt einbýlishús á leigu og
ætli að lialda veizlu og Anna
verður fegin boðinu. En Yngvi
er þreyttur, enda hefur hann
unnið hörðum höndum og hann
fer ekki með henni. Kristján
kemur óboðinn i veizluna og
Anna fer heim með honum ...
Nú átti hún þetta allt aftur.
Hvirfilbylurinn gagntók hana
á ný og eldurinn læsti sig um
æðar hennar. Allt, sem hún
hafði haldið að væri dautt og
horfið leiftraði á ný, sterkara,
heitara og heiftugra en nokkru
sinni fyrr. Hún sá ekkert, sem
umhverfis hana var, vissi ekki
einu sinni, hvar hún var. Bara
það eitt, að þau Kristján voru
saman og sameinuð á ný.
— Svo silkimjúkt, sagði hann
og strauk yfir hörund hennar,
yfir axlir hennar og brjóst, yf-
ir strengdar mjaðmir hennar.
■—• Anna. . . . Anna, við erum
þau einu, 3em kunnum að
elska.
Hún sagði ekki orð, en hún
þrýsti sér að honum og fann
líkama þeirra snertast. Það var
ekki hann einn, sem naut þess
að finna naktan líkama henn-
ar snerta sinn. Hún þekkti
hann líka. Ástríðan olli því, að
hendur hennar voru svo djarf-
ar og hún gældi við hann eins
og hún hafði aldrei gælt við
hann fyrr. Það var ekkert ann-
að til í öllum heiminum, ekk-
ert annað fólk, ekkert tillit,
ekkert samvizkubit. Það var
aðeins ástríðan, sem gagntók
þau bæði.
Hún stundi svo hátt, en hann
heyrði ekki til hennar.
Morgunsólin skein inn um
gluggatjöldin og féll á gólfið
og rúmið. Sólskinið var svo
skært og yfirþyrmandi. Anna
deplaði augunum og færði sig
til, en sængin var ekki nægi-
lega stór til að hún gæti breitt
hana yfir höfuð sér og lakið
var eitthvað svo krypplað -—
en hvað allt var undarlegt. Hún
hafði sett mjúkt lak á rúmið,
hvar var hún — hún þreifaði
umhverfis sig og opnaði svo
augun alveg.
— Ó. . . . Nú mundi hún allt.
Hún kannaðist h'ka aftur við
þessa miklu, velþekktu þreytu;
þessa líkamlegu afslöppun, sem
hún hafði ekki kynnzt svo ó-
endanlega lengi. Þreyta full-
nægingarinnar, ríkidæmisins,
yfirflóðsins. Hún teygði úr sér
í rúminu. Hún var hjá Krist-
jáni og vissi allt, sem hafði
komið fyrir.
Hann svaf ennþá og sneri sér
að veggnum með hendina yfir
andlitinu eins og alltaf. Var-
irnar voru hálfopnar, hann
hraut þó ekki og Anna sneri
sér á hina hliðina. Hún vildi
fá að vera ein um stund, áður
en þau vöknuðu bæði til þess,
sem hafði gerzt og aldrei yrði
hægt að breyta.
Hún losaði um sinn hluta
sængurinna- og breiddi hann
yfir sig. Huldi sig í myrkrinu,
í þreyttri fullnægingu.
Faldi sig, unz bún sá allt í
skýru ljósi.
Þetta varð aldrei aftur tek-
ið. Hún hafði svikið Yngva og
verið honum ótrú. Hún hafði
svikið allt, sem hún hafði heit-
ið honum og fallið í faðmKrist-
jáns um leið og hann bauð
henni hann. Það hafði enginn
efi ríkt í huga hennar og um
ekkert annað verið að ræða.
Hún hafði verið reiðubúin og
eldurinn hafði fuðrað innra
með henni.
Ég gat ekkert að þessu gert!
sagði Anna þrjózkulega við
sjálfa sig. Það er ekki bara
mér að kenna. Ég hef verið
einmana svo lengi og Yngvi
getur ekki — það er ekki eins
að sameinast honum og Krist-
jáni. Fólk ræður ekki sjálft yf-
ir tilfinningum sínum og eng-
inn getur stýrt ást sinni. Ég
vildi vera með Kristjáni, ég
þráði hann. Og ég verð að taka
afleiðingunum!
Hún fór viljandi að hugsa
um nóttina, því að hún vildi
minnast alls sem bezt. En nú
minntist hún þess eins, hvern-
ig Kristján hafði yfirgefið hana
eftir, að þau náðu tindinum
saman — farið frá henni, án
þess að gæli við hana, orða-
laust. Hann hafði snúið sér upp
í horn eins og hann gerði núna
og sofnað.
Það var ekki það, sem hún
hafði viljað muna, en hún
minntist þess þó. Og svo minnt-
ist hún þess einnig, hvernig
hún hafði sofnað í faðmi Yngva
með höfuðið svo örugglega við
öxl hans og hún dró sængina
upp fyrir böfuCið til að fela
sig.
Kristján bærði á sér við hlið
hennar og sneri sér að henni.
Hann þreif til hennar með
höndinni, en hún svaraði ekki
atlotum hans. Hún vildi fá að
vera ein um stund.
— Heyrðu, sagði hann syfju-
lega. — Þetta var oir.s og í
gamla daga, Anna. Hvers v’egna
heldurðu?
Hún gat ekki svarað
— Okkur leið alltaí bezt
saman. Ég held, að það eigi
engar manneskjur jafnv- I sam-
an og við. Komdu oftar til borg
arinnar.
Hún fann, hvernig al'ar til-
finningar, allar ástríður hurfu
henni. Anna lá grafkvrr, en
hún hugsaði sitt.
— Hvað ætlastu nú fyrir?
spurði hún.
Ég? í dag? Já, við verð-
um að koma okkur á fætur.
Við getum farið til Kristínar
og aðgætt, hvort hún á eitt-
hvað að borða og fengið okkur
í glas. Þetta gekk annars ekki
sem verst í gær.
Hann hló við. Anna hló ekki.
Hjarta hennar sló ört og hratt.
Hún átti erfitt með að stynja
orðunum upp.
— Ætli Kristín vilji sjá mig
aftur. Þér var ekki boðið í
gær.
— Eins og hún sé ekki vin-
ur okkar? Við hefðum aldrei
átt að skilja, Anna. En það
skiptir auðvitað engu máli
núna. Við getum alltaf hitzt.
Nú ætla ég ekki að þegja
10 VIKAN 3I.TBL.