Vikan - 05.08.1971, Blaðsíða 39

að. Hún töfraði mig; — já,
hún var töfrandi.
Þegar hún svaraði, vissi ég
að hún átti von á því. — Ó, ég
er bara komin í rúmið, sagði
hún, þegar ég stakk upp á því
að við færum eitthvað ogfengj-
um okkur eitthvað að drekka.
En ég vissi að hún vissi líka,
að það að fara á fætur var ó-
sköp einfalt mál, þegar eitt-
hvað spennandi er í vonum,
hvort sem það er um morgun,
miðjan dag eða nótt. Ég sagði
henni að það væru óteljandi
staðir í París, sem væru þess
virði að sjá um þetta leyti Ég
hugsaði með mér hvort henni
fyndist þetta nokkuð frekju-
legt.
Ef henni hefur fundizt það,
þá lét hún ekki á því bera. Hún
sagði aðeins að ég hefði verið
fljótur að finna heimilisfang
hennar og ég minnti hana á að
ég þekkti París nokkuð vel.
Við fórum frá einum stað á
annan. Hún hélt sínu fyrra út-
liti og hlátrinum og grettun-
um við nefið og ég var eins
smeðjulegur og Charles Boyer
og það var jafn gegnsætt hjá
mér og honum. En ekkert skeði.
Þetta var reglulega skemmti-
leg nótt. Ekkert annað.
Ég var reyndar mjög feg-
inn, þegar ég kom heim til Cat-
herine. Klukkan var þrjú og
hún svaf eins og saklaust barn.
Ég virti fyrir mér milda and-
litið, svo rólegt, það var eins
og engilsásjóna, englar eru
saklausir, að minnsta kosti trúi
ég því. Svo varð mér hugsað
til Candice, hvernig skyldi hún
líta út í svefni? Fram að þessu
hafði. ég séð þrjú, já, líklega
fjögur svipbrigði á henni;
stríðni, kátínu, uppgjöf, já,
jafnvel tómleika. Og skyndi-
lega fylltist ég af svo miklu
þakklæti til Catherine minnar,
að ég gat varla afborið það.
Ég vakti hana viljandi. Hún
var nokkuð lengi að vakna,
eins og barn, hamingjusamt
barn. En ég þekkti mína konu,
hún var að látast að öllum lík-
indum. Hún er prýðileg leik-
kona. Lengi vel hélt ég að hún
vissi ekki um hliðarspor mín,
en ég veit nú að ekkert fór
fram hjá henni. Ég vissi að ef
Catherine hefur á annað borð
sofið þessa nótt, þá var það
ekki hinn væri svefn, sem hún
svaf venjulega við hlið mér.
— Hvernig fór leikurinn,
spurði hún brosandi eins og
venjulega. Þetta hugrakka bros
lýsti henni svo vel.
— Ágætlega. Drottinn minn
hve hér er kalt, er það ekki?
— Er framorðið. Hún depl-
aði augunum og náði í klukk-
una, sem var á þeim stað, sem
hún gat séð á hana. Hún lét
hana á þann stað vísvitandi,
að ég held.
— Ég veit það ekki, laug ég.
— Tvö — þrjú. Ó, Catherine,
það er svo kalt!
Ég var háttaður, kominn í
náttföt, þegar þar var komið í
samtali okkar og ég smeygði
mér upp í rúmið til hennar.
— Já, mér er líka kalt.
— Fætur þínir eru eins og
ís, sagði ég og hreiðraði um
mig í þægilegri návist hennar.
— Hversvegna kemurðu
svona seint? spurði hún í nöld-
urtón, eins og smástelpa.
— Ó, það var Philip að
kenna, þú þekkir Philip....
— Nei, ég þekki ekki Philip.
— Auðvitað veiztu hver
hann er, ég hefi svo oft talað
um hann. Hann vildi endilega
fá sér einhvern bita eftir kapp-
leikinn og hann byrjaði á þess-
um endalausu bröndurum sín-
um. Hvað get ég sagt þér fleira?
Hann er einfaldlega svona. En
hvernig leið kvöldið hjá þér?
— Það var allt í lagi. Ég fór
í bíó.
— Með Jaqueline?
— Já.
— Hvaða mynd sáuð þið?
-— Hræðilega mynd.
— Þú átt við að hún hafi
ekki verið góð.
— Alls ekki góð. En meðan
ég man, Michael hringdi rétt
áður en ég fór út.
— Gerði hann það? spurði
ég kæruleysislega.
— Já, það var um ferð þína
til Afríku, til að taka þessa
mynd þú veizt?
— Jæja? sagði ég og varð
undrandi, því að hann hafði
ekki minnzt á það allt kvöld-
ið
— Jæja, hann sagðist þá
hitta þig á morgun á vinnu-
stofunni. Svo varð þögn. Við
vorum ennþá í faðmlögum,
notalegum, faðmlögum sem
sameína elskendur, hjón. Þá
sagði hún:
— Hvenær ferðu?
— Ja, ég veit ekki, svaraði
ég snöggt. — Líklega mjög fljót
lega.
— Og hve lengi verðurðu?
— Átta — tíu — tólf daga,
ég veit reyndar ekki hve
lengi ég verð. Eg sagði henni
sannleikann, en ég var undr-
andi vfir þessu öllu. Michael
var ekki vingjarnlegur þetta
kvöld. Gat það verið ameríska
stúlkan? Eða hvað var að hon-
um?
— Ekki lengur, sagði Cat-
herine, — en jafnvel það finnst
mér of langt, það er hræðilegt.
— Hversvegna?
— Ég vil hafa þig hér.
— Hversvegna?
— Vegna þess að bráðum áttu
afmæli.
— Ó drottinn minn, er það
satt. Og ég verð tuttugu og sex.
Ég var þakklátur fyrir þenn-
an útúrdúr, vegna þess að sam-
tal okkar var að verða nokkuð
skuggalegt. — Þú verður að-
eins tuttugu og fjögra, bjáninn
þinn, tísti hún við eyra mitt
og kyssti mig. Svo hvíslaði hún,
með ljúfri rödd sinni: — Þú
loíaðir að gera svolítið fyrir
mig.... að þú myndir loksins
gera svolítið skemmtilegt á
fertugasta afmælisdaginn þinn,
svolítið, sem ég þrái svo mjög
— Hvað? sagði ég og fann
hvernig sektartilfinningin beit
mig. Hverju gsjt ég hafa lofað
í afmælisgjöf Ihanda sjálfum
mér?
— Þú lofaðir að við færum
í stutta ferð.
—Stutta ferð?
— Já, einmitt, ég er að segja
þér það.
— Hvaða ferð?
— Ja, mig myndi langa. . ..
ægilega mikið.... til að fara
til Amsterdam. Mig langar ægi
lega mikið til að fara til Am-
sterdam.
— Ó Amsterdam.
— Það væri gaman að koma
þangað aftur. Mér þætti gam-
an að sjá aftur brúna okkar.
— Brúna?
— Já, brúna, Robert.
-— Ó, já, brúna.
Ég var svo heppinn að sofna
á réttum tíma; ekki eins ró-
lega eins og Catherine, og svo
var það líka heppileg tilviljun
að ég átti stefnumót við mann-
inn sem skrifar fyrir mig hand-
ritin að kvikmyndunum.
Ég komst þangað, næstum
því á réttum tíma og við horfð-
um á fleiri metra af filmum,
sem teknar voru í Þýzkalandi
nasistanna á dögum Hitlers.
Hún var reyndar tekin áður en
ég var ákveðinn með lífsstarf
mitt.
Þetta er mjög undarlegt fyr-
ir nútímafólk. Þessar myndir
sýna baráttu þessa manns, sem
virðizt svo eldgömul og fjarri
nútímahugsjónum . . til að ná
áhrifum skipaði hann fólkinu
að tilbiðja sig, að reisa sér
minnisvarða og þessi hreyfing
hans var ekki eingöngu brjál-
æðiskennd, grimmdarleg og ör-
lagarík mannkyninu, heldur.
— Ef þig langar til að heyra
eitthvað spennandi, þá skaltu
spyrja foreldra þína hvernig þú
Varst til!
líka svo lágkúruleg að það
jaðraði við að vera hlægilegt.
Filmubúturinn, sem ég ætlaði
að nota sem baksvið fyrir
kvikmynd mína um Kongo,
sýndi eina af hinum frægu hóp-
sýningum Hitlers, sem sýndu
siðspillinguna í sinni verstu
mynd. Þarna voru sýndar þús-
undir Þjóðverja, berandi skraut
leg flögg, gunnfána með alls-
konar myndum, en allsstaðar
var hakakrossinum komið fyr-
ir einhversstaðar á fánafletin-
um. Þessi fánaborg var farin
eftir breiðum strætum Núrn-
berg og fyrir aftan fylkinguna
reið foringinn, eins og hann
væri límdur við töfrateppi
(reiðskjótinn var jeppi),meðút
réttan handlegg og lýðurinn
öskraði eins og brjálað fólk.
Þetta var gerill ofbeldisins....
É'g stöðvaði kvikmyndina. Ég
var búinn að finna atriðið, sem
ég ætlaði að nota. Það var gott
atriði og myndi ná tilgangi sín-
um. En þetta hafði meiri áhrif
á mig, en ég hefði trúað. Þegar
ég var að skýra fyrir klipping-
arstúlkunni hvar hún ætti að
klippa, kom Michael inn í her-
bergið. — Er allt í lagi að ég
komi inn?
— Já, já, sæll. Komdu bara
inn.
Við töluðum um þau verk
sem lágu fyrir og ég sagði hon-
um að ég væri ánægður með
það sem hann hefði gert. Svo
fórum við að tala um Afríku-
ferðina og hann sagði að öllum
undirbúningi væri lokið, það
voru aðeins einhver óþægindi
viðvíkjandi vegabréfaáritun til
að fara eins langt og við hefð-
um ákveðið. — Hve langt kom-
umst við án áritunar? spurði
ég-
— Á pappírunum aðeins til
Uganda. Þaðan getum við ekki
komizt án áritunar, við verðum
að vera eins og venjulegir
ferðamenn eftir það... .
Við grettum okkur hvor
framan í annan. Það var svo
sem ekki í fyrsta sinn, sem við
urðum að dulbúa okkur til að
31./TBL. VIKAN 39-