Vikan - 05.08.1971, Blaðsíða 19

— ÞaS væri gaman aS koma aftur á brúna okkar í Amsterdam . . .
um mér að hún var að safna
hugrekki til að krefjast trún-
aðarloforðs af mér. Jæja, þó
nokkru áorkaði hún. Að nokkru
leyti hafði ég ekki logið að
henni. É'g var henni trúr á
mína vísu. Og nú var ég bú-
inn að heita því að verða henni
ennþá trúrri, á hinn gamla hefð
bundna hátt jafnvel þótt það
væri nú af eigingirni sprottið.
Hver var svo mismunurinn?
Catherine myndi græða á því.
Og hún myndi fá sín hljóðlátu
kvöld fyrir framan arininn, eða
að minnsta kosti fá þau oftar.
Ég var ekki í neinum vafa um
að það yrðu ósköp daufleg
kvöld; sameiginleg hugðarefni
okkar voru svolítið farin að
þynnast, eins og oft vill verða
eftir langt hjónaband. Ég gat
ekki eygt varanlegt samband á
því sviði, það var svo margt
sem greip inn í hjá mér. Ég
gat ekki skriftað fyrir henni,
jafnvel þótt þetta stríð kynj-
anna gerði mig stundum hrædd
an; að ég var í rauninni dauð-
hræddur um að sálarlegt stríð
og svöðusár, gætu komið til
greina. Hún gat heldur ekki
opnað hug sinn um það sem
við gátum ekki „talað um“,
vegna þess að ég hafði brugð-
izt henni, fest hana í vef, svo
hún var varnarlaus, því að hún
hefði ekki viljað viðurkenna
að hún hefði látið mig gera
það, af frjálsum vilja, hafði
jafnvel stuðlað að því að ég
gæti notað mér þennan tví-
skinnung.
Hvernig hafði þetta orðið
svona, þessi hrúga af föllnu
laufi, þar sem við sátum bæði
og þorðum ekki að hrófla við
einu laufi? Við gætum þá fall-
ið í þá rotnun sem undir býr
og guð má vita hver orsökin
er, en hún er þar, nú og eilíf-
lega. Hversvegna skyldi það
vera að svo fá hjón geta hreins-
að til í því, sem hægt er að
kalla vor og haust í hjóna-
bandinu? Það gæti verið gott
að raka vel yfir þessa hrúgu,
en þá væri grundvöllurinn
ekki traustur. Það var slæmt
að við höfðum ekki eignazt
barn; líklega mér að kenna.
Ég vildi hafa frelsi. Það var
sannleiksást hennar, sem upp-
lýsti mig alltaf um „hættu-
legu dagana“, ég passaði það
reyndar sjálfur, en hún hefði
getað gefið mér rangar upp-
lýsingar. Ég var reyndar ánægð
ur með þessa sannleiksást henn
ar, heiðarleikann og nú var
það sú hlið í fari hennar sem
ég elskaði heitast. En þessar
ungu stúlkur gátu komið blóði
mínu að suðumarki á þann hátt
sem Catherine var ekki fær
um að gera lengur. En ef ég
á að segja satt, þá dugði það
ekki nema í fjögur til fimm
skipti. Upp á síðkastið var ég
orðinn leiður á þessu. Já, það
væri bezt fyrir mig að hætta
þessum leik, meðan ég var enn
þá viss um karlmennsku mína
og fara heim til minnar tryggu
konu.
Þessar dapurlegu hugleiðing-
ar og sú staðreynd að sú sem
ég átti að hitta, var fremur leið
inleg og fúllynd í þokkabót,
gerðu það að ég var nærri
hættur við alltsaman.
Hún tók samt ekki eftir því
og læsti klónum í handlegginn
á mér, með áberandi eignar-
rétti, sem stundum getur ork-
að æsandi á mann.
Ég kom rétt mátulega til að
sjá þegar aðalkeppendurnir
komu inn í hringinn: Heims-
meistarinn Curtis Cook á móti
Fransmanninum Francois Pav-
illa. Ég horfði lengi vel á
leikinn. Þá sá ég hana. ís-
drottninguna, ljóshærðu feg-
urðardísina. Hún brosti stríðn-
islega til mín, þessu ljómandi,
breiða brosi. Ég þóttizt vita að
hún hafði haft augu á mér all-
an tímann. Þetta hristi við mér,
því að mér var ljóst að áhugi
hennar á mér var langt frá
því að vera venjulegur. Hún
kom upp um sjálfa sig, þegar
hún tók af sér gleraugun —
mjög bersýnilegt að hún vildi
láta mig vita að hún væri
þarna og að ég skyldi muna
eftir henni. Þetta snerti mig;
amerískar konur eru mjög til-
finninganæmar og rómantísk-
ar og leggja mjög mikla á-
herzlu á smámuni.
Eftir þetta átti ég mjög bágt
með að fylgjast með leiknum.
Ég vissi að hún veitti mér eft-
irtekt, en með háttvísi gerði
hún það án þess að vekja at-
Framháld á hls. 37.
31. TBL. VIKAN 19