Vikan - 05.08.1971, Blaðsíða 44

mikið niðri íyrir. „Við verð-
um, hvað sem öðru líður, að
nota þau vopn, sem okkur eru
fengin í hendur. Ertu til með
að fara“?
„Ef þú hefðir ekki farið að
tefja mig með sögusögnum,
sem ég hefði eins vel getað
kynnt mér nyrðra, væri ég
þangað kominn“.
„Engin ástæða til að flana að
neinu, Zenó. Ég verð að senda
til Hickey og biðja hann að
koma þér fyrir. Ég læt í veðri
vaka, að þú ætlir að vera þar
þér til heilsubótar, eins og líka
er rétt. Og í öllum bænum
vertu nú gætinn og orðvar,
Zenó. Reyndu að breyta eins
og skynsömum manni sæmir.
Deildu ekki við Hickey um
trúarefni. Þar sem þú ert
frændi minn, ættir þú ekki að
gera mér þá hneisu“.
„Ég verð eldheitur páfamað-
ur og þér til stakrar sæmdar,
frændi“.
„Ég vildi, að það yrði orð að
sönnu, enda þótt varla sé þess
að vænta, að kirkjunni yrði
mikill slægur í þér. — Og nú
verð ég að reka þig út. Klukk-
an er langt gengin þrjú, og ég
þarf að sofa eitthvað. Ratarðu
aftur til gistihússins“?
„Ég þarf hvergi að fara. Ég
get sem bezt sofið hérna í
stólnum. Far þú í rúmið, og
hafðu engar áhyggjur út af
mér“.
„Ég festi ekki blund, fyrr en
þú ert kominn út úr húsinu.
Komdu nú, stattu upp og
kveddu“.
Niðurlag í næsta blaði.
DÚETT MEÐ
GABRÍEL
Framhald aj bls. 9.
sínu, trompetleikaranum
.Toe (Tliver, til að spila í
hljómsveit Olivers i Chi-
cago. Bæði gagnrýnendur
og áheyrendur féllu kylli-
flatir fyrir homi hans rétt
eins og veggir .Terikó.
Hljómur Jians gat verið
bæði efst uppi og neðst
niðri. Hann gat verið eggj-
andi og muldrandi og hann
gal líka öskrað upp með ó-
trúlegum lireinleika. Lik-
amlegur styrkleiki leiks
hans var ótrúlegur og kom
keppinautum hans mjög á
óvart. Armstrong þrusaði
háum C-um út eins og sópr-
ansöngkona við Metropoli-
tan i New York. Og alltaf
var fyrir að finna synkóp-
ur og hjartaþrungna
spennu.
H1 j ómplötufyrirtæki
fengu mikinn áhuga á Arm
strong og beztu upptökur
hans voru ótrúlega fljótt
taldar sigildar. „Það hefur
enginn komizt nálægtþann-
ig leik síðan“, sagði liann
árið 1970. „Og það getur
enginn spilað svoleiðis enn-
þá. Það kemst enginn i hálf
kvisti við fyrstu plötumar
minar. Ég hitti aldrei á vit-
lausa nótu í þá daga“. Sag-
an segir, að Annstrong hafi
fundið upp hinn sérstæða
söngstíl jazzsöngvara árið
1926: Á meðan hann var
að syngja Hebbie Jeebies,
missti hann blaðið með
textanum á gólfið og i stað
þess að stöðva upptökuna
mvndaði hann þau hljóð og
orð sem honum fyrst komu
i hug. Skúbídúbídú-ah!
Armstrong hugsaði alltaf
ákaflega vel um varimar á
sér og benti á að betra væri
fyrir trompetleikara að
vera með stinnar varir.
„Það er lítið varið í að vera
með höfuðið fullt af tón-
list, þegar maður getur ekki
komið benni út úr sér“,
sagði liann. Og það var
þetta atriði sem færði hon-
um nafnið „Satchmo“, sem
var stytting úr „Satchel
Mouth“ — Leðurtösku-
munnur.
Hann spilaði inn á nær
2000 hljómplötur og marg-
ar þeirra hafa ekki komið
út. Enn fleiri voru stórkost-
legar, svo sem: When It‘s
Sleepy Time Down South;
Ain‘t Misbehavin; Muskrat
Ramble; Ba&in Street Blues
og hið stórkostlega og á-
hrifamikla When theSaints
Go Marching In. Jafnvel
upp úr 1960, þegar Salchmo
og hans jazz liefði sam-
kvæmt líðarandanum átt að
vera gamaldags, útsetti
hann titillagið úr „Hello
Dolly“ fvrii- sín ryðguðu
raddbönd og gerði lagið
geysivinsælt um allan heim.
Satchmo tókst að ganga
i gegnum hæði aðdáun og
auðævi án þess að það stigi
honum til höfuðs. Þegar á
heildina var litið, var trúðs-
framkoma hans og kátfeit-
ur persónuleiki hans vin-
sælli meðal hvítra en
svarlra, en hafi hann verið
dáður á rangri forsendu, þá
hafði Louis Armstrong
aldrei áhyggjur af þvi.
„Þetta er allt í gamni“, var
hann vanur að segja. „Þeir
vita allir að ég er hér til
að skemmta mér og öðrum.
Ég er hér hamingjunnar
vegna“. Undir lokin voru
þó margir blökkumenn
farnir að ásaka hann fyrir
að vera einskonar „Tómas
Frændi“, en blökkumenn
nota þetta nafn úr sam-
nefndri sögu sem skamm-
aryrði um kynbræður sína
sem þeim finnst sýna hvita
manninum of mikla holl-
ustu og umburðarlyndi. En
þeir gleymdu því alltaf að
þetta var Louis eðlilegt.
Still hans var vaudeville og
i honum gerðu bæði hvítir
og svartir grin að kæruleys-
islegum suðurrikjafram-
burði blökkumanna og
stóru, saklausu brosi þeii*ra.
En hann fann sín sterku
hönd með sinum kynbræðr-
um og systrum. Hann var
auðugur maður, en bjó i
lélegu hverfi (að vísu í
mjög dýru húsi sem sér-
staklega var byggt fyrir
hann) og sagðist kjósa að
búa þar heldur en annars
staðar hjá öðrum ríkum,
„til að vera með mínu eig-
in fólki“ IJann var með
þeim allt til enda, þegar
hann dó í svefniaðfararnótt
7. júlí, sl.
IJann lá á líkbörum á
Manhattan í einnsólarhring
og 25.000 manns gengu hjá
til að votta honum virðingu
sína. Síðan var farið með
líkið heim í hverfið aftur
og þar var hann grafinn.
Frægt fólk, bæði svart og
hvítt, var við útförina, t.d.
Nelson Rockefeller, ríkisst.,
Jolin Lindsay, horgarstjóri
NY; Benny Goodman, Dizzy
Gillespie, Dick Cavett og
fleiri, og eins tugir vina
hans og samstarfsmanna
sem elskuðu hann. Peggy
Lee söng „Faðir vor“ og
söngvarinn A1 IJibbler söng
„Nobody Knows tlie Trou-
hle I‘ve Seen“. Útförin var
kyrrlát, virðuleg og hátíð-
leg. En einhvernveginn
fannst viðstöddum að Sat-
climo hefði þótt meiragam-
an ef trompet hefði hvinið
eftir síðustu blessunina og
brosandi hljóðfæraleikarar
hefðu gengið eftir kirkju-
gólfinu og leikið af fullum
krafti:
Oh, when the Saints,
oh, when the Saints
Oh, when tlie Saints
go marcliing in.
Lord, I want to be
in that number . ..
Louis Armstrong var
nefnilega ekki alvarlegur
maður, heldur kátur mað
ur. „Nóta er nóta á öllum
tungumálum“, var hann
vanur að segja. „Og ef mað-
ur hittir á rétta nótu, þá er
það dásamlegt“!
Louis hitti á rétta nótu.
NOKKUR ÁRTÖL ...
Framhald aj bls. 9.
1929—30:
Upptökur í New York (marz 1929),
hljómleikar í Chicago með Dicker-
son og Dave Payton. Fór síðan til
New York mcð eigin hljómsveit og
var með hana I Savoy Ballrom. Síð-
ar lék hann til skiptist í Connie's
Inn og kom fram í Hot Chocolates
revíunni. Fór til Kaliforníu í júli
1930 og var auglýstur sem sólóisti
44 VIKAN 31.TBL.