Vikan - 05.08.1971, Blaðsíða 43

Góðir bílar
tryggja
skemmtilegt
ferðalag.
Bílaleigan
é 4
SKÚLATÚNI 4 SÍMI15808 (10937)
dularfullum fyrirbærum, er
gerzt höfðu að Árbæ. Mér varð
sannast sagna um og ó, er mér
bárust fréttirnar, og skrifaði
því föður Hickey og fór þess á
leit, að hann léti mér í té
skýrslu um fyrirbærin, ef fót-
ur væri fyrir þeim, en ef svo
reyndist ekki, bað ég hann að
áfellast fréttasnatann harðlega
úr stólnum og mótmæla orð-
róminum í einhverju blaði taf-
arlaust. Hér hef ég svar hans.
Hann segir svo, — jæja, fyrri
hluti bréfsins fjallar umkirkju-
mál, ég vil ekki angra þig með
því að lesa það. Hann heldur
áfram og segir:
„Bíddu við. Ekki er þetta
hans skrift? Ekki þesslegt, að
þetta sé karlmannshönd“!
„Hann er með liðagigt í fingr
um hægri handar, og frænka
hans, munaðarleysingi, sem hjá
honum er, er ritari hans. Jæja
________ «(
„Heyrðu, hvað heitir hún“?
„Heitir? Hún heitir Kata
Hickey“.
„Hvað er hún gömul“?
„Uss, hún er barn. Ef hún
væri komin á þann aldur að
hugsa fyrir framtíðinni, mundi
ég ekki láta þig verða á vegi
hennar. Langar þig til að vita
íleira um hana“?
,’Ég sé hana fyrir hugskots-
sjónum hjúpaða hvítri blæju á
fermingardaginn sinn, — —• í-
mynd sakleysisins. En ekki
meira um það. Hvað segir svo
séra Hickey um svipina"?
„Hér er ekki um svipi að
ræða. Eg skal lesa þér bréfið.
Ahemn“!
„Sem svar við fyrirspurn yð-
ar um síðustu undrin í sókn
minni, leyfi ég mér að tjá yð-
ur, að ég get lagt eið út á, að
þar er ekki farið pieð rangt
mál, og enn fremur, að ég get
ekki einungis fengið staðfestan
vitnisburð minn af sóknarbörn-
um mínum, katólsku fólki, held
ur einnig af öllum öðrum, sem
kunnugt var um fyrri legu
kirkjugarðs þess, er um getur,
og má þar til nefna prófast
mótmælenda í Baltinglas, sem
dvelst hér í grenndinni sex vik-
ur á ári hverju. Blaðafréttin er
ófullnægjandi og óáreiðanleg.
Staðreyndirnar eru þessar: Fyr
ir tæpum fjórum árum settist
hér að maður að nafni Úlfar
Toni Fitzgerald, sem lagði fyr-
ir sig hestajárnun. Um fyrri
ævi hans varð ekkert vitað.
Hann átti enga fjölskyldu, var
einbúi og mjög hirðulaus um
sjálfan sig. Þegar hann var
drukkinn, en það var oft, sví-
virti hann bæði guð og menn.
Og vissulega mætti segja, ef
látinn maður ætti ekki í hlut,
að hann hafi verið úrþvætti,
drykkjurútur og ósvikið þorp-
aramenni. En hitt er verra, að
ég er hræddur um, að hann
hafi verið guðsafneitari, því að
kirkju sótti hann aldrei og var
jafnvel orðljótari um Hans
Heilagleika en drottninguna.
Eg get ennfremur látið þess
getið, að hann var hinn mesti
upphlaupsmaður og gortaði af
því, að afi sinn hefði verið með
í róstunum ‘98, en faðir hans
með Smith O'Brien. Upp á síð-
kastið var hann ekki kallaður
annað en Brennisteins-Billi og
almennt talinn úrhrak allra
manna.
Eins og yður er kunnugt, er
kirkjugarðurinn okkar, sem er
við vatnið norðanvert, víð-
þekktur sökum grafreits nunn-
anna úr reglu St. Úrsúlu,
verndardýrlings Árbæjarþorps.
Enginn mótmælandi hefur
nokkurn tíma dirfzt að krefjast
lagalegs réttar síns til greftr-
unar þar, þótt tveir þeirra hafi
dáið hér í sókninni, síðan ég
tók við henni. Fyrir þremur
vikum dó Fitzgerald þessi í öl-
æðisflogi, og mikillar ókyrrð-
ar varð vart í þorpinu, þegar
kunnugt varð, að það ætti að
jarða hann í kirkjugarðinum.
Vörð varð að hafa um líkið,
svo að það væri ekki tekið og
grafið á krossgötum. Sóknar-
börn mín urðu fyrir sárumvon-
brigðum, er þeim var sagt, að
ég gæti á engan hátt spornað
við því, að maðurinn yrði graf-
inn þar, sér í lagi olli það miklu
um, að ég neitaði, af skiljan-
legum ástæðum, að lesa nokk-
uð yfir honum við jarðarför-
ina. Samt sem áður bað ég
fólkið að láta þetta kyrrt liggja
og jarðarförin fór fram fjórt-
ánda júlí, seint um kvöldið,
löngu eftir lögmætan tíma.
Ekki kom til neinna óspekta
við þetta tækifæri. En morg-
uninn eftir urðu menn þess
valrir, að grafreiturinn hafði
flutzt suður fyrir ána, — nýja
leiðið eftir að norðanverðu; og
situr við þetta enn. Dýrling-
arnir vildu ekki hvíla við hlið
guðleysingjans. Þetta get ég
lagt eið út á sem kristinn prest-
ur. Og ef það er ekki nægileg
sönnun þeim, sem utan kirkj-
unnar standa, getur hver sem
er, sem man hvar grafreitur-
inn var fyrir tveimur mánuð-
um, vitnað um þetta með mér,
eins og ég drap á hér að fram-
an.
E?g leyfi mér virðingarfyllst
að fara þess á leit, að stungið
verði upp á því, að nefnd mót-
mælenda rannsaki svo sem
bezt verður á kosið þetta krafta
verk. Þeir þurfa ekki að taka
góða og gilda neina sögusögn
frá sóknarbörnum mínum.
Uppdráttur herforingjaráðsins
sýnir, hvar kirkjugarðurinn
var, og allir geta séð, hvar
hann er nú. Háæruverðugum
herra kardínálanum mun vera
fullljóst, hvílíkar hrakfarir ó-
vinir kirkjunnar mundu bíða
við það, hinir sömu óvinir, er
reyndu að setja blett á hana
með því að bera brigður á hin-
ar dásamlegu vitranir í Knocks
kapellu. — Ef þeir koma til Ár-
bæjar, þurfa þeir ekki að yfir-
heyra einn né neinn. Enginn
mun biðja þá að trúa öðru en
því, sem þeir sjá með eigin
augum.
Vænti svo svars háæruverð-
ugs herra kardínálans mér til
frekari leiðbeiningar í máli
þessu.
Yðar. . . .“ o.s.frv.“.
„Jæja, Zenó“, sagði frændi
minn, „og hver er svo skoðun
þín á föður Hickey'?
„Frændi, spurðu mig ekki.
Sg vil helzt trúa hverju sem
er, þegar ég er undir þínu þaki.
Og séra Hickey hefur snert
viðkvæman streng í brjósti
mínu, glætt ást mína á þjóð-
sögunum. Við skulum dást að
skáldskapargildi frásagnar
hans, og virðum að vettugi lík-
indamuninn, þar sem annars
vegar mætti hugsa sér prest
sverja rangan eið, en hins veg-
ar kirkjugarð svamla yfir á að
næturlagi og gleyma að hverfa
heim til sín aftur“.
„Tom Hickey lýgur ekki, þar
við þori ég að leggja dreng-
skap minn. En vera má, að
honum skjátlist".
„Slíkur misskilningur stapp-
ar nærri vitfirringu. En hitt er
satt, að ég hef sjálfur hrokkið
upp úr fastasvefni um hánótt
og verið sannfærður um, að
rúmi mínu hafi verið snúið við.
En þegar ég opnaði augun, hef
ég getað áttað mig á hlutunum.
Eg er anzi hræddur um, að
Hickey sé ekki með öllum
mjalla. Þú getur ekki betur
gert en að senda andlega heil-
brigðan mann niður eftir til
þess að kynna sér hlutina. Ein-
hvern bráðskarpan og athug-
ulan mann, sem hefur skynj-
unarfærin í bezta lagi og ekki
er blindaður af neins konar
trúargrillum. Eg er sem sagt
maðurinn til starfsins. Eg mun
geta sent þér sanna skýrslu um
málið, eftir nokkurra daga dvöl
í þorpinu, og þá getur þú farið
að gera ráðstafanir til að flytja
Hickey frá altarinu til geð-
veikrahælisins".
„É'g hef haft í huga að senda
þig. Þú ert athugull í bezta
lagi og alveg upplagður leyni-
lögreglumaður, ef þú aðeins
getur einbeitt huganum að einu
marki. En beztu meðmælin um
starfshæfni þína eru samt þau,
að þú ert meiri flumbrari en
svo, að hætt sé við, að þú vekir
grun hjá þeim, sem þú átt að
njósna um; en hér gætu nefni-
lega verið brögð í tafli. En ég
vona og trúi, að Hickey sé ekk-
ert við þau riðinn. En eigi að
síður er það skylda mín að
gæta fyllstu varúðar í hví-
vetna“.
„Lofaðu mér að skjóta að
einni spurningu, karínáli: Hef-
ur nokkuð borið á geðveiki í
ætt okkar“?
„Nei, ekki nema hjá þér og
svo hjá ömmu þinni. Hún var
pólsk, og þú ert eftirmyndin
hennar. En hvers vegna
spyrðu"?
„Af því að mér datt oft í hug,
að þú værir kannski tæpur.
Fyrirgefðu hreinskilni mina, en
maður, sem hefur helgað sig
því takmarki í lífinu að eltast
við rauðan hatt, maður, sem
heldur alla vitlausa nema sjálf-
an sig og getur hlustað með
fjálgleik á sögu um flakkandi
kirkjugarð, getur naumast ver-
ið með réttu ráði. Þér er óhætt
að trúa því, frændi, að þú þarft
hvíld og breytingu. Blóð pólsku
ömmunnar rennur í æðum þín-
um“.
„®g vona, að mér verði ekki
reiknað það til syndar, að ég
sendi ribbalda í erindum kirkj-
unnar", svaraði hann og var
31.TBL. VIKAN 43