Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 8

Ég sýndi móður minni gjafirnar, og hún sagði, að
kvartanir kæmu ekki til greina. Ég yrði að nota gjaf-
irnar og láta þær sjást. Ef við giftumst, yrði ég að
reyna að bæta smekk hans, en ef það mistækist,
yrði ég að sætta mig við, að alla ævina yrði ausið
yfir mig glerstyttum og hinum ólíkustu skartgripum.
Að gagnrýna gjafir væri ófyrirgefanlegt...
Smásaga eftir Audrey Erskine Lindop
Það byrjaði með skrípabrúðu
og endaði með rækju. En það,
sem særði mig mest var, að
þegar hann keypti eitthvað
handa sjálfum sér, sýndi hann
alltaf afburða góðan smekk.
Klæðnaður hans var óaðfinn-
anlegur. Skyrtuhnapparnir, úr-
ið og sígarettuveskið voru úr
hömruðu gulli, yfirlætislausir
en sérstakir hlutir. Heimili hans
var töfrandi glæsilegt.
Ég leigði litla íbúð búna hús-
gögnum, og enginn hlutur var
þar eftir mínum smekk. Mér
fannst þetta sVo augljóst, að
mér hafði aldrei dottið í hug að
útskýra fyrir honum, að ég
hafði ekki leitað þessa hluti
uppi. Ég hafði reynt að fjar-
lægja allra ljótustu hlutina, en
húsmóðir mín var mjög hrifin
af „skrautmunum" og viðkvæm
gagnvart þeim. Ég varð að gæta
mín.
Samt vonaði ég, að ljós lífs
míns hefði tekið eftir þessum
tveim persónulegu munum, sem
ég hafði haft efni á að eignast
og hann yrði hrifinn af blóm-
skreytingunum mínum. Gallinn
var bara sá, að hann var einn
sá gjafmildasti maður, sem ég
þekkti, og ég var alveg blind
fyrir honum. Ég hélt aldrei, að
hægt væri að elska nokkurn
svo mikið.
Svo var það hún móðir mín.
Hún var ein af þeim, sem segja
að aldrei megi gagnrýna gjafir.
Sjálfri finnst mér, að í sumura
tilvikum sé of mikið gert fyrir
kurteisina, en mamma tilbað
hana og tók hann jafnvel fram-
yfir sannleikann. Til dæmis var
það einu sinni, þegar frænka
mín ein gaf mér hringastand,
sem var í laginu eins og rotn-
andi trjábolur, þá lét mamma
mig segja, að þetta hefði mig
einmitt vantað, þó að ég væri
bara fimm ára og ætti enga
hringa til að hengja á hann.
Uppgerðin er lífseig og þegar
hann gaf mér skrípabrúðuna,
mátti ég ekki á móti mæla sam-
kvæmt uppeldi mínu. Raunar
gaf hann mér hana ekki bein-
línis. Hann lagði hana hjá glas-
inu mínu á dýrlega Sheraton-
sófaborðið sitt.
Hann hafði farið út í bílskúr
að taka út bílinn, og ég var að
laga mig svolítið til. Mér fannst
ég vera glæsileg í ostrulita
kjólnum mínum, sem lét tæl-
andi vöxt minn njóta sín.
Kannski ætti ég ekki að segja
það, en þessi kjóll dregur augu
flestra karlmanna að mér. Ég
bar engan skartgrip, vegna þess
að þar sem ég hef ekki efni á
að kaupa það sem mig langar í,
læt ég mig heldur vanta þá.
Ferkantaða skartgripaaskjan,
sem hann hafði skilið eftir
handa mér, var mjög freistandi.
Ég er ekki ein af þeim, sem
sækist eftir dýrgripum, svo að
hann hefði vel getað látið þetta
vera, en ég varð að viðurkenna
að tilhlökkunarhrollur fór um
mig innan um alla smekklegu
hlutina í stofunni hans.
Þegar ég opnaði öskjuna, lok-
aði ég augunum. Mér fannst
þetta ekki geta verið satt. En
það var satt. Emeljeraða skrípa-
brúðan hvíldi á fremur læknis-
legum baðmullarhnoðra. Hún
var kolsvört og blóðrauð, brosti
hræðilega breitt og var með
brennisteinsgulan hárbrúsk.
Þetta var næla. Ekki bætti úr
skák, að hún virtist vera að
stökkva yfir prjóninn. Hendur
og fætur stóðu út í loftið og
stellingin var fremur óviðeig-
andi.
Fyrst langaði mig til að
skæla. Síðan varð ég bálreið. í
einfeldni minni hafði ég ímynd-
að mér ,að hæfileiki minn til að
klæðast glæsilega, þrátt fyrir
lítil efni, væri sýnilegur hverj-
um sem var. Hvernig í ósköp-
unum hafði ég komið því inn
hjá honum, að ég myndi næla
þessari ófreskju einhvers staðar
utan á mig? Honum hlaut að
finnast ég álíka „smart“ og
þessi elskaða, spánska ráðskona
hans, sem hjúpaði fyrirferðar-
mikinn barm sinn í fjólubláu
satíni og kórónaði allt með
gervirós, sem skrjáfaði í, þegar
hún dró andann? En svo sagði
ég við sjálfa mig, að þetta væri
bara fyndni og allt, sem ég
gæti gert, væri að taka þátt í
henni. Ég nældi skrípabrúðuna
þvert íyrir neðan litla, klæði-
lega kragann minn, dreypti á
drykknum og beið.
Þegar hann kom inn, stóð ég
strax á fætur, lagði handlegg-
ina um hálsinn á honum og
kyssti hann. „Elskan, þú ert
engill, ég er alveg vitlaus í
henni,“ sagði ég og klappaði
stökkvandi hryllingnum undir
hökunni á mér.
Ég bjóst við, að hann færi að
hlæja, segði mér, að þetta væri
gæfumerki eða útskýrði fyndn-
ina á einhvern hátt. En hann
gerði ekkert af þessu. Sagði að-
eins blíðlega: „Ég hélt þetta.“
„Þú hlaust að hafa vitað, að
hún fer vel við allt, sem ég á,“
sagði ég ertnislega.
Hann kinkaði kolli og munn-
urinn, sem ég elska, brosti alveg
glettnislaust. Ég bað um annan
drykk.
Pepíta, spánska ráðskonan,
kom inn með axlafelldinn minn.
Hún var í eiturgulum kjól og
hafði appelsínugulan klút um
hálsinn og stóreflis, glitrandi
rínarstein á barminum. Okkur
þótti vænt hvorri um aðra, og
hún óskaði þess, að hann bæði
mín eins og ég var. Samt sem
áður átti ég bágt með að fyrir-
gefa henni, þegar hún sagði:
„Litla skrípastelpan er mjög
falleg og hæfir senjorítu mjög
vel.“
Uppeldi móður minnar kom í
8 VIKAN l.TBL.