Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 16

Fjárhættuspil var bannað
með lögum í Bretlandi,
en þó iðkaði krónprins þess
það af meira kappi en
nokkur annar. Hér segir
frá hneykslismáli, sem
vakti athygli hvarvetna um
Vesturlönd og stofnaði
jafnvel framtíð brezku kon-
ungsættarinnar í voða.
HANS
KQNUNGLEGA
TIGN SKEMMTIR SÉR
Winifred Sturt var full andstyggð-
ar. Siðferðiskennd hennar hefði
ekki verið mishoðið meir þótt hún
liefði séð ríkiserfingja Englands
faðma kórstúlku úr einhverri tón-
leikahöllinni. Sú sjón, sem mætti
augum hennar þetta sinn i þeim
konunglega hústað Sandringham
var að hennar dómi næstum þvi
eins ofboðsleg.
Eftir ósk prinsins af Vels, elzta
sonar Viktoríu drottningar, hafði
heill her af þjónum töfrað fram
bakkarat-borð, og á nokkrum mín-
útum liafði einum salanna í Sand-
ringham-höll verið breytt í miður
siðsamlegan stað, að dómi ungfrú
Sturt, sem alin var upp í fullkom- -
inni virðingu fyrir viktoríönskum
dyggðum.
Prinsinn>af Vels (sem síðar varð
konungur Bretaveldis undir nafn-
inu Játvarður sjöundi) tók upp tré-
kassa lítinn og upp úr honum spila-
peninga, sem ungfrú Sturt gat séð
að voru með skjaldarmerki hans og
giltu frá fimm shillingum upp í tíu
sterlingspund. Siðan settust hann og
gestir hans að fjárhættuspili.
„Það er hroðalegt að hugsa sér,“
skrifaði ungfrú Sturt vinkonu sinni,
„að sjálf hin konunglega fjölskylda
skuli liggja í fjárhættuspili hvert
kvöld. Þetta er alveg eins og í Monte
Carlo.“
KONUNGLEGIR SPILAPENINGAR
Að vísu var bakkarat ólöglegt í
því viktorianska Englandi ársins
1890. En nú vildi svo til að krón-
prinsinn hafði gaman af þessu spili,
og föst venja hans var að þverbrjóta
öll lög, hvers eðlis sem voru, ef þau
settu fýsnum lians og löngunum,
sem voru jafn margvíslegar og þær
voru ofboðslegar, einhvern stól fyr-
ir dyr. Virðingu sína fyrir landslög-
um auglýsti liann til dæmis með því
að merkja spilapeningana, sem
hann flutti með sér hvert sem hann
Sir William Gordon-Cumming, ofursti í skozka
lífverSinum, maðurinn sem stefndi prinsinum
af Vels fyrir rótt.
fór, sínu eigin konunglega skjaldar-
merki-. Að visu var honum ekki
ókunnugt að sumt fólk, eins og ung-
frú Sturt, var eitthvað óánægt með
þetta háttalag, an þess konar vand-
lætingu var honum algerlega fyrir-
munað að skilja. Hann hafði fimm-
tíu þúsund punda tekjur á ári og
átti auk þess liöfuðstól upp á tvö
hundruð þúsund pund, og skyldi
hann þá ekki hafa efni á að tapa
fáeinum pundum? Hið eina slæma
við fjárhættuspil, að hans áliti, var
að safna meiri skuldum en maður
var borgunarmaður fyrir.
Þar að auki var prins þessi af
Vels nú fertugur að aldri, vissi vald
sitt og taldi sér fært í skjóli þess að
skemmta sér að vild, hvort lieldur
væri við fjárhættuspil eða kvenna-
far. Græðgi hans i livorttveggja átti
sér engin takmörk.
Viktoria drottning móðir lians,
sem hafði í sívaxandi mæli dregið
sig i lilé siðan hennar elskaði Albert
dó, var engu að síður við liesta-
heilsu; þess yrði þvi áreiðanlega
langt að híða enn að liann yrði
kóngur í Englandi. Hann gerði sér
far um að leika ldutverk sitt sem
krónprins nokkurn veginn skamm-
laust, og taldi sér þá óhætt að
skemmta sér þess frjálslegar á bak
við tjöldin.
Krónprinsinn lifði þvi heldur
ánægjulegu lífi, og lét einkum fyrir-
berast i höllum sínum Sandring-
ham, Marlborough House, Cowes og
á frönsku Rívíerunni. Og hvert sem
hann fór fylgdist hefðarfólkið með
Iionuin, apaði eftir honum nýjustu
stælana i klæðaburði og kepptist af
öllum mætti um heiðurinn af þvi
að fá að skemmta lionum á heimil-
um sínum.
Það má virðulegur herra af Breta-
veldi eiga að hann hafði andstyggð
á monti og snobbi, og hann var ekki
alltof smámunasamur í vali á dval-
arstöðum og félagsskap, svo lengi
sem félagsandi var góður og einka-
16 VIKAN 1. TBL.