Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 10

— Hvar ertu, Helen? Ég veit
þú ert hérna!
Það var eins og orðin berg-
máluðu um litlu kapelluna.
Helen teygði sig á tá og þreif-
aði um hurðina. Loksins fann
hún slagbrand efst uppi. Það
ískraði í honum, þegar hún
skaut honum frá og svo opnuð-
ust dyrnar.
Hún hljóp hraðar en hún
hafði nokkru sinni hlaupið,
gegnum trjágarðinn, yfir gras-
balann og malarstíginn og upp
stigann að herbergi sínu, þar
sem hún læsti í skyndi eftir sér.
Hún hallaði sér upp að hurð-
inni, titrandi og að lotum kom-
in og ennþá heyrði hún þessa
vel þekktu rödd hljóma fyrir
eyrum sér.
Það var dauðaþögn og að ut-
an barst ekki nokkurt hljóð.
Hún kveikti á öllum lömpum
og minntist þess hve friðsælt
hefði verið í stóra anddyrinu,
þar sem allt var fullt af ljósum
og blómum. Þetta var svo mikil
andstæða við það sem hún hafði
upplifað þarna úti í kapellunni.
Hún fleygði sér í rúmið og
reyndi að slaka á spenntum
taugum sínum, of máttlaus til
að reyna að afklæðast.
Þetta var sannarlega frétt-
næm saga fyrir „Örlögin“. Les-
endur myndu glenna upp aug-
un og ritstjórinn klappa henni
á vangann og hækka kaupið
hennar. En hún myndi aldrei
geta fengið sig til að skrifa
þetta niður. Þetta hafði verið
henni slík ofraun og svo snerti
það líka hana sjálfa. Þetta hlaut
að vera það sem Alan hafði átt
við, síðasta kvöldið sem hann
lifði, þegar þaggað var niðri í
honum fyrir fullt og allt...
Þögnin var þrúgandi, vælið í
Sírenugjótunni var hætt. Hvað
sem nú var að gerast í kapell-
unni, þá var enginn hávaði það-
an. Enginn þeirra sem þar voru
myndu voga sér inn í húsið;
hún gat verið alveg róleg.
Hversvegna ætti hún að óttast
þetta fólk?
En skyndilega settist hún
upp. Anddyrið! Það var eitt-
hvað undarlegt við þessa Ijósa-
dýrð þar, og dyrnar höfðu ekki
Framhaldssag^
eftir
Rona Randali
7. hluti
verið læstar. Jessie og stúlk-
urnar voru þá með í þessari
djöflamessu!
Hún starði á alabasturshönd-
ina, sem lá á borðinu og ljósið
frá lampanum gerði hana enn-
þá nábleikari, það var eins og
hún sendi út frá sér einhverja
dularfulla geisla ...
Penelope! Auðvitað vissi
Penelope hvað stelling hand-
arinnar táknaði! Hún hafði
ekki hengt hana á snerilinn í
góðum tilgangi. Helen varð nú
sannfærð um að Penlope var
eitthvað viðriðin þetta galdra-
kukl. Hún var einmitt sú mann-
gerð. Fúllynd og sífelt óánægð
og örugglega reiðubúin til að
gera hvað sem var til að hafa
ofan af fyrir sér. Það var hugs-
an'egt að hún hefði stofnað til
ósátta við Charles í ákveðnum
tilgangi, til að hún gæti fengið
að taka þátt í þessari galdra-
messu. Hún hefði ekki þorað
því, ef hann hefði verið heima.
Að minnsta kosti ekki í kppell-
unni.
He^en leit á klukkuna. Hana
vantaði korter í eitt. Galdra-
messan hafði þá ekki staðið
nema í þrjú korter og hún átti
ábyggilega eftir að standa lengi.
Það var því ekki nein áhætta
að gá hvort Penelope væri í
herberginu sínu og koma henni
á óvart, eða þá að fullvissa sig
um að hún væri þar ekki.
Hún er hugsunarlaus og fá-
fróð í þessum efnum, ég verð
að tala við hana og koma henni
í skilning um að það sé enginn
leikur að blanda sér í þessi mál,
hugsaði Helen. Penelope var
dekurbarn, kjánaleg og grimm-
lynd á barnalegan hátt, hún
hafði aldrei náð eðlilegum
þroska. „Iss, þetta er aðeins til
gamans". fannst Helen hún
bevra hana segja . ..
Hún hafði gengið fram gang-
inn að herbergi Penelope. Hún
ODnaði dyrnar varlega. Þar var
myrkur, en daufur bjarmi af
tunglskininu gægðist inn um
gluggann, því að gluggatjöldin
voru ekki dregin fyrir. Pene-
loöe var þá í kapellunni.
Helen gekk að rúminu og
kveikti ljós. Ljósið féll beint á
andlit Penelope, sem lá þar,
steinsofandi.
Helen varð máttlaus af undr-
un, en samt glöð. Penelope vissi
þá ekkert um þessa hrollvekju,
sem fram fór í kapellunni,
Charles þurfti þá ekki að þola
þá raun að konan hans væri
djöfladýrkandi.
Penelope hreyfði sig í svefn-
inum, svo opnaði hún augun en
það leið góð stund þangað til
hún áttaði sig.
— Ert þú þarna, tautaði hún
og var alls ekki reið að heyra,
yfir trufluninni. — Vantar þig
eitthvað?
- Ég var með höfuðverk,
svo mér datt í hug að vita hvort
þú ættir ekki eitthvað við hon-
um, aspirin eða eitthvað slíkt.
Fyrirgefðu ónæðið.
— Það er ekkert að fyrir-
gefa. Penelope fór út úr rúminu
og gekk berfætt inn í baðher-
bergið. Undir spegilskápnum
var löng hilla, sem líka var úr
spegilgleri og hefði sem bezt
getað verið í snyrtivöruverzlun
svo full var hún af snyrtidóti.
Penelope opnaði skápinn og tók
fram brúnt glas og hvolfdi
nokkrum töflum í lófann. — Ég
fæ þetta í lyfjabúðinni í St.
Peter eftir lyfseðli.
—• Þakka þér fyrir. Ég vona
að þú getir sofnað aftur, sagði
Helen.
Þegar hún sneri sér við, varð
henni á að fella niður flösku
með baðolíu, sem brotnaði og
olían flóði út um gólfið. Það var
ákaflega sterk og sérkennileg
lykt af þessu, ekki óþægileg.
— Ó, Penelope, mér þykir
þetta ákaflega leiðinlegt...
— Það gerir ekkert til. Sarah
hreinsar þetta upp í fyrramálið.
— En baðolían hlýtur að
vera mjög dýr!
Penelope var á leiðinni í
rúmið.
— Nei, nei, ég get búið til
meira af henni.
— Áttu við að þú búir hana
til sjálf?
— Já, það er ekkert skrítið
við það. Það er hægt að búa til
margt úr jurtum. Svo geispaði
hún og slökkti á lampanum, svo
það var ekki annað að gera fyr-
ir Helen en að koma sér burt.
Þegar hún kom inn á her-
bergið sitt, skolaði hún töflun-
um niður í vaskinn. Svo Pene-
lope kunni þá eitthvað fyrir
sér og það nokkuð sniðugt. Hún
var þá ekki eins fávís og hún
leit út fyrir að vera ... Helen
var mjög undrandi og utan við
sig, þegar hún flýtti sér í rúmið.
Og svo rann mánudagurinn
upp og Charles kom heim.
Penelope var úti, þegar hann
kom, en Helen hafði beðið hans
með óþreyju og henni létti mik-
ið þegar hún sá hann. Það var
eins og allt kæmist í fastari
skorður, þegar hann var kom-
inn. Djúp .og hljómmikil rödd
hans, brosið í gráum augunum.
Það var meiri ró yfir öllu, þeg-
ar hann var nálægur.
— Ég verð að fá að tala eins-
lega við þig um alvarlegt mál,
sagði hún.
Þau sátu í bókaherberginu og
á borðinu á milli þeirra var
hrúga af slípuðum steinum, sem
hann hafði komið með. Hún
hafði því fyrst verið neydd til
að beina athyglinni að steinun-
um. En nú þorði hún hreinlega
ekki að bíða lengur. Hún varð
að nota tækifærið meðan þau
voru ein, Penelope gat komið
á hverri stundu.
Hún hóf mál sit með því að
segja honum frá Jessie, segja
honum frá galdramerkjunum,
sem hún var alltaf að gera.
— Hvaða merki eru þetta?
spurði Charles undrandi.
— Hún gerði svona.
Helen tók alabastursöndina
upp úr tösku sinni og rétti hon-
um hana. Hann skoðaði hana
með mikilli athygli.
— Þetta er fagur hlutur,
meistaralega gerður. Hvar
fékkstu höndina? Það var
greinilegt að hann hafði áhuga
á stellingu handarinnar, frekar
en listaverkinu.
— Penelope gaf mér hana.
Hún keypti hana í St. Malo.
Charles sneri höndinni við.
— Ég verð að segja að mér er
ekkert um þessa táknrænu
gerð. En ég er fegin að Pene-
!ope skyldi detta þetta í hug.
Framhald á bls. 39.
Penelope hvolfdi nokkrum töflum í
lófa hennar. - Þetta eru töflur sem ég tek
alltaf. Höfuðverkurinn hverfur,
ef þú tekur tvær. Ég lofa þér því að
þú finnir ekki til...
10 VIKAN l.TBL.