Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 46

um horfast í augu viS að þar
er undirstaðan.
— Hvað um leikstjóra?
— Jú, svo hefur sennilega
lengi vantað leikstjóra. En síð-
ustu áratugi hefur nokkuð úr
því bætzt, að minnsta kosti hjá
okkur. Það hafa komið fram
mjög margir ungir menn, og
konur, sem hafa lagt þetta fyr-
ir sig, og ég er illa svikinn ef
ekki verður eitthvað til tíðinda
hjá því fólki.
— Hvernig lízt þér á yngstu
leikarana?
— Mjög vel. Við rákum leik-
listarskóla í tíu ár, bæði af því
að okkur fannst æskilegt að
kostur væri á annarskonar
menntun en í Þjóðleikhússkól-
anum, nú, og í öðru lagi með
þetta svið í huga. Það þarf
alltaf að koma ný kynslóð fram.
Við vorum heppnir með þessa
ungu kynslóð, sem við fengum
út úr skólanum; hún er að mínu
viti mjög miklum hæfileikum
búin. Þar er kannski meiri
breidd en verið hefur hjá nokk-
urri annarri kynslóð leikara.
Það er því ekki nema eðlilegt
að þetta fólk fái að prófa sína
krafta.
— Sumum finnst einmitt
talsvert á það vanta, að ungir
leikarar fái að spreyta sig nógu-
mikið. Það heyrist stundum
sagt eitthvað í þá átt, að það
séu alltaf sömu andlitin, sem
sjást á sviðinu.
— Þetta stafar nú að sínu
leyti af því, að hér eru ekki
nema tvö leikhús, sem rekin
eru á þessum grundvelli. Leik-
hús verður ekki rekið nema
ákveðinn hópur sé fyrir hendi
til þess. En leikhús, sem berst
í bökkum fjárhagslega, verður
þar með að nýta þann starfs-
kraft, sem fyrir hendi er.
— Hversu margt fólk vinnur
við leikhúsið?
— Leikarar eru þrjátíu, þar
af tíu fastráðnir. Aðrir fastráðn-
ir starfsmenn eru tólf. Alls
starfa við leikhúsið þetta sjötíu
til áttatíu manns á hverjum
tíma.
— Og að síðustu Sveinn. Þið
starfið ennþá í sama húsinu og
Leikfélagið byrjaði í fyrir Búa-
stríð, og skyldi maður ætla að
kröfur og þarfir nútímaleik-
húss væru eitthvað aðrar en
giltu á þeim tíma. Er þetta ekki
hreint neyðarástand eins og er?
— Jú, það má næstum svo
að orði kveða. Geymslurými er
langtum of lítið, til dæmis.
Þannig urðum við lengstaf að
geyma leikútbúnaðinn fyrir
Spanskfluguna úti í bíl, og
Máfinn varð að flytja út í
Tjarnarbæ eftir hverja sýningu.
Annað dæmi: Hér eru kannski
tuttugu leikarar á hverri sýn-
ingu, og þeir þurfa að sýningu
lokinni aðstöðu til að skipta um
föt og þvo af sér sminkið. En
það er bara til einn vaskur og
ekkert steypibað. Það er ekki
eitt, heldur allt, sem gerir að
verkum að við vonum fastlega
að Borgarleikhúsið komist upp
sem fyrst. dþ.
SNJÓFLÖÐIÐ
Á STEKK
Framhald, af bls. 13.
yngri, ásamt vinnukonunni
Guðnýju.
Lík hinna látnu, sem öll
voru meira og minna ötuð
blóði og moldu, voru flutt að
Njarðvík og látin standa uppi
í framhúsi, sem var út úr bæj-
ardyrunum og kallað skemma.
Þau voru jörðuð í Njarðvík-
urkirkjugarði skömmu síðar og
fóru öll í sömu gröf. Þessi
sorglegi atburður hafði að von-
um djúpstæð áhrif á hugi
manna í þessu fámenna byggð-
arlagi.
Bærinn að Stekk hefur al-
drei verið endurreistur.
Nokkru síðar kvæntist Högni
Guðmundsson frá Stekk Guð-
nýju, — vinnukonunni, sem
bjargaðist úr snjóflóðinu. Þau
fluttu búferlum til Ameríku
tveimur árum síðar.
(Heimild: Gríma, 19. hefti).
ISKUGGÁ
EIKARINNAR
Framhald af bls. 21.
innan skamms færi hún heim
til sín. Þá gæti hún gleymt
þesu öllu. Henni var nú ljóst
að hún gæti ekki verið þarna
lengur, nú, þegar hún vissi
leyndarmál Nickys litla. Það
gat verið að hjónin hefðu hald-
ið þessu leyndu, vegna þess að
þau hefðu verið hrædd um að
hún myndi þá fara úr vistinni.
Vesalings barnið, hún kenndi í
brjósti um hann og móður hans
líka.
Hún burstaði tennur og hár
og flýtti sér svo niður í eldhús,
án þess að vekja Kollok.
En Kollok var vakandi. Hann
sat við eldhúsborðið og drakk
ávaxtasafa. Hann hafði líka
hellt í glsa handa henni.
— Góðan dag, vina mín,
sagði hann glaðlega og stóð
upp, þegar hann kom auga á
hana. — Komdu og drekktu
safann þinn!
En hún gat ekki komizt í
gott skap og hann tók eftir
því. Hún settist á eldhúsbekk-
inn og bauð góðan dag, án þess
að nokkuð örlaði á gleði í aug-
um hennar.
Hann settist á móti henni og
greip ískalda hönd hennar.
— Svona, svona, stúlka mín,
sagði hann í annarri tóntegund,
— vertu ekki svona leið á svip-
inn. Þetta lagast allt. Við get-
um auðvitað ekki farið neitt
frá, viðgerðarmennirnir hljóta
að koma til að gera við símann.
En við finnum upp á einhverju
til að stytta stundirnar.
Hún kinkaði kolli. Hann var
reglulega hugulsamur. Hann
þrýsti hönd hennar. — Svona
nú, drekktu þessar guðaveigar
. . . En hvernig dettur þér í
hug að kaupa appelsínusafa frá
Flórída, þegar þú veizt að fjöl-
skylda mín býr til miklu betri
safa í Kaliforníu, bezta appel-
sinusafa í heimi?
Hún saup á glasinu. — Er
það í raun og veru svo dásam-
legt að búa þar? spurði hún.
-—• í Kaliforníu? Þú myndir
ekki trúa því þótt þú sæir það
með eigin augum. Bíddu bara
þangað til ég get sýnt þér alla
dýrðina!
Nú sá hann að hún var kom-
in í betra skap. Hún horfði eft-
irvæntingarfull á hann og beið
þess að hann héldi áfram.
— Það er allt til í Kalifor-
níu, hélt hann áfram. — Úthaf,
ár og kristaltær stöðuvötn, full
af fiski. Snævi krýndir fjalla-
tindar, græn engi og grózku-
miklir skógar, fegurstu tré í
heimi. Blómin fögur og fugl-
arnir smágerðir. Dagarnir bjart-
ir og sólríkir og flauelsmyrkar
nætur, stjörnubjartur himinn
. . . í Kaliforníu finnur þú allt-
af heita goluna frá eyðimörk-
inni. Við köllum það Santa
Ana-vindinn.
Augu hans ljómuðu og hann
talaði með lotningu, en hún
hlustaði hugfangin á hann.
— Það er vissan um dauð-
ann, sem gefur lífinu gildi,
sagði hann lágt. — Að lifa án
þess að hafa dauðann að fylgd-
arsveini, er það sama og að
vera dauður.
Hún varð undarlega æst, þeg-
ar hann skipti svona snöggt um
efni. Hún fann hlýjan andar-
drátt hans og orð hans gerðu
hana eftirvæntingarfulla, eins
og hann hefði verið að trúa
henni fyrir leyndarmáli.
Ósjálfrátt andvarpaði hún og
fann að hún titraði.
Hann sá það og brosti.
— Drekktu nú safann þinn,
sagði hann vingjarnlega og
klappaði á öxl hennar. — App-
elsínusafi er hollur, það veiztu.
Og nú skal ég segja þér hvað
við skulum gera okkur til
dægrastyttingar í dag. Við skul-
um spila á spil og leika allt
konar innileiki. Við skulum
ekki láta okkur leiðast.
Hún tæmdi glasið.
Eftir morgunverð hjálpuðust
þau að við húsverkin. Svo sett-
ust þau inn í dagstofuna og
fóru að spila.
Börnin kunnu mörg spil svo
spilamennskan gekk vel. í
fyrstu hafði Heidi auga með
Nicky; hún hafði áhyggjur af
honum og beið eftir einhverj-
um vandræðum. Hún átti
reyndar von á því að hann
fengi nýtt þrjózkukast, en svo
varð þó ekki. Drengurinn virt-
ist rólegur. Hann spilaði við
systur sínar og sýndi hvorki
ákafa né gleði. En hann gætti
þess vandlega að horfa aldrei
á Heidi. Svo fóru þau öll að
spila matador. Nicky og Heidi
voru fljótt úr leik og Venetia
fylgdi eftir, þannig að Amanda
og Kollok voru ein eftir. Þau
voru sigri hrósandi og Kollok
stakk upp á því að þau giftu
sig í stað þess að berjast til úr-
slita. Á þann hátt yrðu þau
ríkari og hamingjusöm um leið.
Amanda var himinlifandi.
Eftir að þau höfðu leikið Lu-
do svolitla stund, fóru þau aft-
ur að spila á spil. Kollok mundi
eftir spili, sem þau kunnu ekki.
Þegar þau voru búin að sitja
að spilum í þrjá tíma. voru þau
í þörf fyrir að hreyfa sig eitt-
hvað og fóru þá í ýmsa leiki
og áður en þau vissu af, var
komið að hádegisverði.
Símaviðgerðarmennirnir voru
ekki komnir, svo þau neyddust
til að bíða eftir þeim. Þau gátu
ekki farið í bíó; þau urðu að
fá símann í lag. Það var held-
ur ekki gaman að fara út í
garðinn, þar sem veðrið var
frekar vont.
Eftir hádegisverðinn opnuðu
þau fyrir sjónvarpið. Það var
barnatími handa litlum börn-
um.
— En barnalegt, sagði Am-
anda yfirlætislega. Hún var
bæði rík og trúlofuð.
— Geturðu ekki kennt okk-
ur póker? spurði Venetia og
horfði biðjandi á Kollok.
Þau lokuðu sjónvarpinu og
fóru að læra póker. Eftir fimm
mínútur hrópaði Venetia undr-
andi: — Er þetta þá svona auð-
46 VIKAN l.TBL.