Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 40

Tilfinningarnar, sem hún
hafði byrgt innra með sér fram
að þessu, brutust nú út, hún
fór að gráta. — Fyrirgefðu mér,
kjökraði hún, — en þetta hafa
verið svo hræðilegir dagar.
Hann reisti hana varlega á
fætur og lagði armana utan um
hana.
—• Þessu er nú lokið, sagði
hann blíðlega. — Nú er ég kom-
inn heim og ekkert getur skeð
framar, sem þú þarft að vera
hrædd við.
— Þú hefur ekki ennþá heyrt
það versta! sagði Helen með
titrandi rödd. — Ég held að
Alan hafi verið myrtur!
Hann hélt henni fast í faðmi
sér, meðan hún sagði honum
frá grun sínum. Hann tók ekki
heldur fram í fyrir henni, þeg-
ar hún sagði honum frá því
sem Alan hafði sagt við hana í
símann.
— Ég held að hann hafi kom-
izt að einhverju þetta kvöld og
þessvegna hafi hann verið
myrtur, sagði hún að lokum.
Hann sleppti henni og fór aft-
ur að 'ganga um gólf og það
leið drykklöng stund þangað til
hann talaði. Hún skyldi því að
hann var æstur og reiður. Hún
bjóst við að hann tryði ekki
sögu hennar, því að henni
fannst sjálfri að frásögn hennar
hefði verið ruglingsleg og óskýr
en svo fann hún að hann hafði
skilið hana, eins og venjulega.
Það var ætíð þannig, þegar hún
talaði út. Það hafði komið
nokkrum sinnum fyrir.
— Það verður að athuga
þetta, sagði hann að lokum.
—• Já, mér datt í hug hvort
ekki væri rétt að tilkynna það
lögreglunni.
—• Lögreglunni? En það eru
ekki neinar sannanir fyrir
hendi.
— Nei, en líkurnar eru svo
sterkar, þær hljóta að vera efni
til rannsóknar!
— Ef ég aðeins vissi hver
það er sem stendur á bak við
þennan djöfulskap hérna á
eynni, þá veit guð að ég myndi
kreista það út úr honum!
— Foringinn er stór og sterk-
legur. Hann var klæddur eins
og Satan . . .
Charles snarstanzaði fyrir
framan hana. — Áttu við að
hann hafi í raun og veru ver-
ið með djöflagrímu?
—• Já. Þau hin voru öll með
glottandi dýragrímur. Hann var
sá eini með djöflagrímu.
Hún hafði aldrei séð hann
öðruvísi en rólegan og skapgóð-
an. Nú sá hún að hann gat líka
verið ofsalega reiður, hættulega
reiður og hún var fegin því.
— Þekktir þú ekki neinn af
þeim? Grímurnar hafa aðeins
hulið andlit þeirra? Var eng-
inn, sem kom þér kunnuglega
fyrir sjónir?
Hún hikaði. Jú, John Har-
vard, hugsaði hún. En hún vildi
ekki koma upp um hann, vegna
þess sem hann hafði gert fyrir
Alan. Hann gat ekki verið einn
af þeim. Hann var vísindamað-
ur og það gat verið að hann
hefði tekið þátt í þessu af for-
vitni. Hann hafði líka látið
hana komast undan.
— Foringinn var óvenjulega
hávaxinn, það er það eina sem
ég veit.
— Hávaxinn, hafði hann
hugsandi eftir henni. — Það
gæti þá verið Rocky.
— Hann er líka sonur Jessie,
benti Helen honum réttilega á.
Penelope var hæglát, þegar
þau settust að matborðinu um
kvöldið. Það var greinilegt að
hún hafði svolítinn ótta af
Charles, þegar hann var í jjessu
skapi, reiður og eins og þrumu-
ský á svipinn og hann talaði
í ströngum tón. Helen hefði
sjálfri verið um og ó, ef hún
hefði ekki vitað orsökina. Henni
fannst þetta aðeins sönnun þess
hve alvarlegt málið var.
Jessie virtist minni og bogn-
ari en venjulega, þegar hún
kom inn með matinn. Augu
hennar voru rauð, eins og hún
hefði grátið nýlega.
Penelope horfði á hana. —
Hvað er að þér Jessie?
Gamla konan vafði sjalinu
betur að sér og svaraði ekki.
Penelope stóð upp og lagði
handlegginn um axlir hennar.
— Segðu mér hvað er að,
Jessie!
Hrukkótta andlitið dróst sam-
an og hún gaut litlu, svörtu
augunum í áttina til Charles og
horfði svo undan. — Herrann
veit bað, hvíslaði hún lágt og
staulaðist snökktandi út úr
stofunni.
— Hvað hefur komið fyrir?
spurði Penelope.
— Ég neyddist til að taka í
hnakkann á Rocky, þegar mér
varð ljóst hvað hann hafði haft
fyrir stafni, sagði Charles.
— Hvað hefir hann gert?
— Hann hefur verið að fikta
við einhverja galdra og kukl.
Framkvæmt einhverskonar
svarta messu í kapellunni og
lokkað hitt fólkið til að fylgja
sér eftir!
— Penelope varð náföl. —
Hvernig komstu að þessu?
— Ég fann djöflagrímu og
aðrar grímur í matstofunni.
Nokkrir karlanna voru gráir i
framan og voru greinilega með
timburmenn. Ég fékk það upp
úr þeim, hvað þeir höfðu haft
fyrir stafni.
Það var reglulega aðdáunar-
vert hve Charles var fljótur að
ákveða og framkvæma, hugsaði
Helen. Nú var hún viss um að
einskis yrði látið ófreistað til
að komast til botns í þessu. Hún
andaði léttar og leit á Penelope.
—• Helen, sástu eitthvað af
þessu í gærkvöldi?
— Já, það gerði hún og varð
nærri viti sínu fjær af hræðslu,
svaraði Charles reiðilega. —
Langar þig til að vita hvað hún
sá og heyrði?
— Nei, sagði Penelope. — Ég
vil ekki vita það! Það er svo
óhugnanlegt.
Þessa nótt truflaði alabasturs-
höndin ekki svefnró Helen. Hún
hafði ekki einu sinni hirt um
að fela hana. Það var eins og
illu öflin hefðu yfirgefið eyna.
Það var ósköp heimskulegt að
búa til hönd í þessari stellingu.
Næsta morgun kom Penelope
með henni til Munkavíkurinn-
ar.
— Hversvegna hefur þú ekki
sagt mér hve sjórinn er dásam-
legur þessa dagana. Ef þú hefð-
ir gert það, þá hefði ég komið
með þér á hverjum degi!
Eftir að þær höfðu synt um
stund, lágu þær lengi í sandin-
um og sleiktu sólskinið. Hárið
á Helen var orðið upplitað af
sól og sjó. Penelope snerti við
því og sagði í áhyggjuróm:
— Þú verður að gæta þess að
láta ekki hárið þorna of mikið.
Ég á reyndar nærandi krem,
sem þú getur nuddað inn í hár-
svörðinn. Ég nota það alltaf
sjálf. Ég skal gefa þér svolítið
af því, þegar við komum heim.
— Það er víst ekki vanþörf.
Þakka þér fyrir.
Þegar þær komu heim, fór
Penelope til að ná í kremið og
ekki nóg með það, hún vildi
líka hjálpa Helen við að nudda
því inn í húðina.
— Ég er snillingur i þvi,
sagði hún. — Það klínist bara í
hárið, ef þú gerir það sjálf.
Henni fórst það mjög vel,
fingur hennar voru liprir og
mjúkir og Helen sagði brosandi:
— Maður skyldi næstum
ætla að þú hafir lært þetta.
Penelope hló. — Það hefi ég
reyndar. Ég var ljósmyndafyrir-
sæta og þá lærði ég að hirða
beeði hörundið og hárið. Það
kemur sér vel fyrir mig nú,
þar sem ég hefi enga möguleika
á að sækja snyrtistofur.
Það var þægileg lykt af
kreminu og Helen tók svolítið
á fingurinn og lyktaði af því.
— Þetta ilmar vel.
— Það er gott að þér finnst
það. Ég hefi búið það til sjálf.
Ég geri það mér til afþreying-
ar. Ég hefi alltaf haft áhuga á
fegrunarlyfjum og ég safna
uppskriftum eins og aðrir safna
frímerkjum. Þú mátt eiga
krukkuna ef þú vilt, ég á meira
af því.
Hún var í bezta skapi, þegar
þær borðuðu hádegisverð á
veröndinni, og mjög skrafhreyf-
in, svo Helen þurfti ekki að
hafa mikið fyrir samræðum.
það var nóg að stinga inn orði
við og. við. Hún var syfjuð og
þung í höfðinu. Líklega hafði
hún legið of lengi í sólinni,
hugsaði hún og óskaði þess
helzt að leggja sig, en hún hafði
lofað Charles að hjálpa honum,
svo hún neyddist til að hrista af
sér slenið.
Hún hafði vonað að göngu-
ferðin til steinnámunnar myndi
hressa sig, en þegar hún var
komin hálfa leið, svimaði hana
svo mikið að hún varð að setj-
ast á stein og hvíla sig, áður
en hún gæti haldið áfram ferð-
inni.
— Ég vona þú afsakir að ég
hefi látið þig bíða, sagði hún,
þegar hún kom inn á skrifstof-
una.
Hann brosti og strauk henni
um vangann. — Það er þess
vert að bíða eftir þér.
Orð hans glöddu hana, en
hún var frekar óstöðug á fót-
unum, þegar hún gekk að skrif-
borðinu. Það var eitthvað að
augum hennar líka, hún sá allt
tvöfalt. Hún hristi höfuðið, eins
og til að losa sig við þessi óþæg-
indi.
— Hvað er að mér, hugsaði
hún og lyfti höndinni, til að
strjúka hárið frá enninu. Hún
fann að enni hennar var heitt
og rakt eins og hún væri með
hita.
Hún heyrði eins og í fjar-
lægð að Charles sagði: —
Helen, hvað er að þér? Og svo
fann hún að hann lagði hönd á
enni hennar. — En barnið gott,
þú ert með hita! Þú hlýtur að
hafa fengið sólsting ...
Svo heyrði hún ekki meira.
Framhald í nœsta blaði.
ÞAU GIFTU SIG
Framhald af bls. 28.
að giftingin og hjónabandið séu
venja, sem sé að verða úrelt
40 VIKAN l.TBL.