Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 47

velt? Er þetta reglulegur pók-
er?
— Vina mín, sagði Kollok og
brosti, — nú lagðir þú fyrir
mig spurningu, sem þú átt oft
eftir að leggja fyrir sjálfa þig
í lífinu.
Hann greip smágerða hönd
telpunnar og kyssti hana, eins
og til að leggja áherzlu á orð
sín.
Venetia horfði, sigri hrósandi
á Amöndu. Kollok hafði að
vísu beðið Amöndu, en hann
kyssti á hönd hennar.
— Mér þykir skemmtilegra
að tefla, sagði Amanda. — Við
skulum heldur tefla.
Þau gerðu það um stund, en
ákváðu svo að leika „morð-
ingjaleikinn“. Það var farið að
dimma.
„Morðleikur“ með „Dýr-
lingnum", það var ekki til að
fúlsa við! Systurnar voru him-
inlifandi og gleymdu fljótlega
af brýðiseminni. Þeim þótti gam-
an að „morðleiknum“, en Nic-
ky hafði andstyggð á honum.
Og nú var hann valinn til að
vera eitt af fórnardýrum morð-
ingjans . . .
Morðingjaleikurinn var í full-
um gangi. Nicky hafði falið sig
inni í klæðaskáp, bak við vetr-
arfrakka föður síns. Hann von-
aði að sá staður væri öruggur,
því að ennþá gat hann ekki trú-
að því að þetta væri aðeins leik-
ur. Hann var viss um að þetta
væri raunveruleiki. Hann var
fórnardýrið og að lokum myndi
morðinginn finna hann. Og
hann vissi hver morðinginn var
Meðan þau vqru að leika sér.
komu símaviðgerðarmennirnir.
Nicky sat í skápnum undir
stiganum og reyndi sem bezt að
skýla sér bak við frakkann.
Hann heyrði þegar mennirnir
hringdu dyrabjöllunni. Hann
heyrði þá tala við Heidi. En
hann hreyfði sig ekki og gaf
ekki frá sér nokkurt hljóð.
Símamennirnir leituðu um
allt húsið, en fundu hvergi bil-
unina. Nicky heyrði þunglama-
legt fótatak og hann þrýsti sér
fastar upp í hornið á skápnum.
Skáphurðin opnaðist og
Nicky lokaði augunum. 'Hann
fann að hönd lyfti frakkanum
upp.
— Heyrðu mig, hvað ert þú
að gera hér? sagði maðurinn
undrandi.
Nicky opnaði augun og starði
skelfingu lostinn á manninn, án
þess að hreyfa sig og svaraði
ekki heldur.
— Hvað er að þér. drengur
minn? spurði maðurinn vin-
gjarnlega. — Hversvegna fel-
urðu þig hérna?
Nicky gægðist framhjá mann-
inum og sá að enginn var í and-
dyrinu. Það gat enginn heyrt
hvað hann sagði.
Rödd hans var lág og áköf.
— Það er morðingi hérna í
húsinu.
— Jæja, sagði maðurinn ró-
lega. — Hvar er hann?
— Það er hann. Systur mín-
ar kalla hann „Dýrlinginn".
— „Dýrlingurinn“ er ekki
morðingi, drengur minn, sagði
maðurinn hughreystandi. —
Þetta ruglast eitthvað hjá þér.
„Dýrlingurinn" grípur morð-
ingja, hann er ekki einn af
þeim.
— Sá „Dýrlingur" sem ég
tala um er morðingi. Hann drap
Tiddli.
— Hver er Tiddli?
— Tamdi íkorninn minn.
Hann sýndi mér líkið af Tiddli
úti í garðinum. En nú er það
ekki þar lengur ...
Litli drengurinn þagnaði, til
að ná andanum. Símamaðurinn
ætlaði að hlæja að þessu, en þá
sá hann að drengurinn var al-
varlega hræddur; augun voru
gljáandi og svitinn rann af and-
liti hans ...
Maðurinn skildi að drengur-
inn, sem hafði falið sig í skápn-
um, var skelfingu lostinn.
— Hvar er mamma þín,
drengur minn?
Þá þurfti ekki meira til. Tár-
in tóku að renna niður kinnar
drengsins og maðurinn var
sjálfum sér reiður fyrir að hafa
komið af stað þessu táraflóði.
Hann hefði átt að vita að það
hefði róað drenginn, ef hann
hefði talað við hann í ákveðn-
um rómi.
— Hún er ekki hér, hún er í
Feneyjum, kjökraði drengur-
inn. — Ef hún vissi... hvernig
mér líður... þá myndi hún
koma strax heim.. Getur þú
ekki sagt henni það... viltu
gera það ...
— Segðu mér þá hvað hefur
skeð, sagði viðgerðarmaðurinn
rólega.
Hann lofaði að hjálpa Nicky,
en fékk hann ekki til að koma
út úr skápnum. Hann gafst upp
við að spyrja hann og sneri sér
að starfi sínu.
Mennirnir fundu ekkert að
inni í húsinu.
— Það hlýtur þá að vera ut-
an dyra, sagði rauðhærði við-
gerðarmaðurinn, vinur Nickys.
Og það sýndi sig að hann
hafði á réttu að standa. Síma-
línan hafði verið skorin í sund-
ur í garðinum. Viðgerðarmað-
urinn hrukkaði ennið, þegar
hann sá þetta. Slíkar símabil-
anir bentu venjulega til þess að
ekki væri allt með felldu.
— Þetta er viðvaningslega
gert, sagði samstarfsmaður
hans.
— Eða þá að garðyrkjumað-
urinn hefur gert þetta, þegar
hann var að klippa rósirnar,
sagði Heidi, sem stóð við hlið
hans.
— Eða barn með stór eldhús-
skæri, sagði Kollok.
Þegar viðgerðarmennirnir
höfðu lokið verki sínu, bauð
Heidi þeim upp á te í eldhúsinu.
— Þið finnið kannski þann
seka meðal þeirra, sagði Heidi.
— En hvar er Nicky? spurði
Kollok.
—• Viljið þér tala við mig,
ungfrú, sagði sá rauðhærði.
Hann hafði drukkið teið í mesta
flýti.
— Að sjálfsögðu, sagði Heidi.
— Hvað er það?
Viðgerðarmaðurinn leit á háa
Ijóshærða manninn og telpurn-
ar.
Þau horfðu líka öll forvitnis-
lega á hann.
— Ég vona að þér hafið ekk-
ert á móti því að tala við mig
hérna frammi, svo við getum
verið ótrufluð, sagði hann, al-
varlegur í bragði.
— Það er allt í lagi, svaraði
hún með undrunarsvip.
Þau gengu fram.
Framhald í næsta blaði.
— Þegar pabbi kemur og
þykist vera jóiasveinninn, þá
færðu að heyra blótsyrði,
sem bragð er að!
1. TBL. VIKAN 47