Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 21

Börnin voru fyrir löngu sofn-
uð.
- Þarna sérðu, það var ein-
mitt þetta sem ég vildi þenda
þér á, sagði Kollok. — Ég ef-
ast um að hann sé heilbrigður
að geði.
—• Hvað? hrópaði hún skelf-
ingu lostin. — Hvað áttu við?
Kollok hélt rólega áfram:
—• Mér finnst uggvænlegt,
þegar hann finnur upp á svona
iygasögum. Heilbrigt barn
myndi aldrei gera slíkt . . . Ég
held að Nicky sé sjúkur! Hann
er sjúkt barn.
— En . . . Mótsagnakenndar
spurningar hlóðust upp í hug-
skoti hennar. — En hann er svo
elskulegt barn! Ég hef aldrei
séð hann svona . . . Ég er viss
um að það er ekkert að honum.
— Ertu það í raun og veru?
sagði Kollok undrandi.
Heidi var furðu lostin yfir
þessu áliti Kolloks.
— Hvernig getur þú verið
svona viss í þinni sök? gat hún
loksins stunið upp.
Öll framkoma hans, stúlka
mín, sagði Kollok lágt. -—• Já,
og útlit hans, auðvitað . . .
/lítlarðu að segja mér að þú
hafir ekki tekið eftir því?
— Tekið eftir hverju?
Kollok hristi höfuðið.
— Auðvitað skil ég hvernig
þér líður . . . Það er erfitt að
kyngja þessu, — já, erfitt að
skilja að einhver sem maður
hefur dálæti á, sé andlega sjúk-
ur.
En faðir drengsins er sál-
fræðingur! maldaði hún í mó-
inn. — Hann myndi örugglega
vita ef drengurinn er veik-
ur!
— Hvað kemur þér til að
halda að hann viti það ekki?
Hún starði á hann, mállaus
af undrun.
Að sjálfsögðu veit hann
það, sagði Kollok í meðaumk-
unarróm. — Hann hefur aðeins
kosið að láta þig ekki vita um
það. Hann veit það . . . Og svo
eru líka venjulega ástæður
fyrir að fólk velur eitthvert
sérstakt lífsstarf. Þar sem Hann-
ah læknir valdi geðlækningar
að lífsstarfi, er ekkert senni-
legra en að einhver í fjölskyld-
unni hefði þörf fyrir geðlækn-
ingar.
— En hann var útlærður
læknir löngu áður en Nicky
fæddist.
Það geta verið einhverjir
aðrir í fjölskyldu hans, sem eru
sinnisveikir á sama hátt og
Nicky. Hvernig ættir þú að
vita það. Þekkir þú nokkuð af
skyldmennum læknisins?
— Nei, sagði hún hljóðlega.
— Hefur það aldrei hvarfl-
að að þér að þessi fjölskylda
lifir nokkuð sérstæðu lífi?
Finnst þér ekkert . . . ekkert
undarlegt við þau?
—■ Nei. Þau eru mjög venju-
legt og notalegt fólk. Þau eru
ákaflega hrifin hvort af öðru
og njóta örugglega samvistanna.
Það er aðeins eitt sem mér
finnst annarlegt. Börnin eiga
enga leikfélaga. Þau eru alltaf
ein með móður sinni.
— Þarna sérðu, sagði Kollok.
— Þegar þú ferð að hugsa bet-
ur um þau, þá eru þau ekki
eins og venjulegt fólk. Finnst
þér ekki undarlegt að börnin
skuli ekki eiga neina leikfé-
laga? Heldurðu ekki að það
geti verið ástæður til þess?
— Frú Hannah segir að þau
búi svo afskekkt, svo langt frá
kunningjum og vinum . . . Ég
er sjálf alin upp í Sviss, þar
er allt með öðru móti. Þar
þekkja allir alla, það er öðru-
vísi en hér í London.
•— Lítil börn í London eiga
sér leikfélaga, rétt eins og ann-
ars staðar í heiminum, sagði
hann ákveðinn. — Það hlýtur
eitíhvað að liggja að baki
þessu.
Hún þagði vandræðalega.
Vertu nú ekki leið, sagði
Kollok hughreystandi. Þetta
snertir þig ekki á nokkurn hátt.
Þú ferð bráðlega heim til þín
og þá gleymir þú þessu öllu.
Þau verða að búa áfram við
þetta, ég sárkenni í brjósti um
þau. Drengurinn er líka indælt
barn, ég vorkenni móður hans
Heidi hugsaði til frú Hannah,
sem alltaf sýndi syni sínum
ástúð og umhyggju. Það var
eins og Nicky væri viðkvæm-
ari en systur hans. Var það þess
vegna sem hann var svo ná-
kominn móðurinni? Var frú
Hanna að reyna að vernda
drenginn sinn?
Heidi var mjög niðurdregin,
þegar hún fór að hátta. Þegar
hún lagðist út af fann hún til
samvizkubits gagnvart Nicky.
Skyndilega varð hugsun henn-
ar skýr. Það rann upp fyrir
henni að saga Nickys um Tiddli
átti nokkuð skylt við það sem
hún sjálf hafði orðið fyrir sem
barn. Þetta var hræðileg hugs-
un. Henni fannst snöggvast sem
hún hefði verið beitt brögðum.
En svo stjakaði hún þessari
hugsun frá sér og féll von bráð-
ar í svefn.
FÖSTUDAGUR.
Þegar Heidi vaknaði næsta
morgun, fannst henni að gær-
dagurinn hefði verið eitthvað
svo óraunverulegur. Hún var í
leiðu skapi. Jafnvel sú hugsun
að Kollok væri á næstu grös-
um, veitti henni enga huggun.
Henni datt í hug að kannske
væri hún lasin, hefði jafnvel
fengið inflúensu. Það gæti orð-
ið erfitt. Hún reif sig upp úr
rúminu.
Henni var það huggun að
Framhald á hls. 46.
1. TBL. VIKAN 21