Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 19

Þjóðbúningar frá Georgíu
með sér sitt heimagerða vín, úr
eigin vínþrúgum, sem konur
þeirra höfðu fergt. Erlendar
víntegundir — eða með öðrum
orðum vín, sem ekki var upp-
runnið í Georgíu — var að
þeirra hyggju ekki hæft til
drykkjar. í landinu sjálfu fyr-
irhitti ég menn, sem aldrei
báru sér að vörum annað vín
en úr sínu heimahéraði. Og
stundum aðeins sitt eigið heima-
fengna vín.
Þegar lestin var komin suður
fyrir Rostov á Donarbökkum,
fór allt að fá á sig blæ skemmti-
ferðar. Hvenær sem lestin stað-
næmdist, fóru Georgíumenn út
eða inn, flestir með vinkagga
sína i höndum. Þeir hnöppuðust
saman á lestargöngum og í
klefum, se’.du vín sitt, gömnuðu
Kirkja í Tiflis
sér við yngismeyjarnar, sem
með lestinni voru og sungu
söngva. Meðan á stríðinu stóð,
hafði ég oft verið meðal Rússa,
sem drukku, döðruðu og höfðu
galsa í frammi. En það var ekk-
ert, sem minnti á þetta. Georg-
íumenn eru heitlyndir, litríkir,
tennur mjallahvítar, þeldökkir,
sólbrenndir, skapbráðir og aug-
un leiftrandi. En til var önnur
hlið og skuggalegri, sem end-
urspeglaði georgíska arfleifð.
Landið Georgía hafði eitt sinn
verið mikið og glæsilegt kon-
ungsríki, en síðan varð landið
þjakað og kúgað um aldaraðir.
Það var stolt þjóðarinnar eitt
saman sem hélt henni uppi
þrátt fyrir ósigra, ógnir, fátækt
og kúgun öld eftir öld. Og það
var grimmdarlegt, tryllt stolt í
Georgiumenn höfðu lagt undir
sig sviðið.
Við það að líta út um lestar-
glugga og út yfir fagurblátt
Svarta hafið og snækrýnda
fjallatinda, rauð tígulsteina-
þökin, hávaxnar Lombarðaasp-
irnar og pálmatrén í hinum
björtu borgum eða heilsu- og
hvíldarstöðvum, fannst mér ég
ekki lengur staddur í Rússlandi,
heldur í einhverju fjarlægu
landi við Miðjarðarhaf. Ef til
vill var það Ítalía, eða þá Sikil-
ey eliegar Grikkland. Þegar ég
hugsaði mig um, skildi ég, að
ekkert var eðlilegra, þar sem
Íberíuströndin hafði einhvern-
tíma í órafirð tímans verið
numin af grískum hermönnum
og var í menningarlegu tilliti
nátengdari safírbláu Eyjahafi
Kastali í Alazanski-dalnum
þröngum heimi hárra fjalla
Kákasus. Söngvar Georgiu-
manna fjalla um mikla ástar-
harma, um riddaraleg einvígi,
um manndrápsstökk yfir fjalla-
snasir, um skærur milli ætt-
flokka og glóandi ástríður —
brúðarrán — blóðugar deilur —
mannskæðar hefndir — laun-
sátur — eitur — heift — af-
brýði.
Fjöldi Rússa var með lestinni,
en því sunnar sem dró þeim
mun iægra varð á þeim risið.
Þeir virtust troða sér út í klefa-
hornin og missa málið, eftir að
en því mikla landflæmi, sem
Rússland nefnist.
Einhver fyrsta uppgötvun
mín í Georgíu var sú, að hér í
sjálfu heimalandinu var Beria
á vissan hátt meiri persónu en
Stalín. Ef til vill sakir þess, að
Stalín hafði svo lengi dvalizt
fjarri ættlandi sínu eða ekki
komið þar síðan við jarðarför
móður sinnar, árið 1937. Margir
voru því þeir Georgíumenn,
sem hvorki þekktu hann per-
sónulega né mundu hann. Líkt
og Rússum yfirleitt, var hann
Framhald. á bls. 36.
l.TBL. VIKAN 19