Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 41

RAFMAGNS-
MIÐSTÖÐVARKETILL
ELDAVÉLASETT
ViS Öðinstorg, sími 10322 - Hafnarfirði, sími 50022
Sendum gegn póstkröfu - Greiðsluskilmálar
„Já, á vissan hátt er það
rétt. En lögin og þjóðfélagið
gera fólki eiginlega ókleift að
búa saman án þess að vera gift.
Og þegar maður fer að hugsa
um athöfnina í smáatriðum, þá
er hún á margan hátt úrelt.
Faðir brúðarinnar kemur með
hana inn í kirkjuna, þar sem
brúðguminn bíður eftir að fá
hana. Síðan lýsir presturinn því
yfir að þau eigist, og þá tak-
ast þau i hendur til að stað-
festa skiptin, kaupin eða hvað
á að kalla það. Loks takast
feðurnir í hendur til að lýsa
yfir ánægju sinni með samn-
inginn. Ef maður lítur á at-
höfnina frá þessu sjónarmiði,
er hún jafnvel brosleg . . .“
Leifur horfði á brúði sina og
þau brostu. En það var ekki
bros sem varð til út af ein-
hverju fyndnu. Til hamingju.
ó.vald.
GJAFIRNAR
Framhald af bls. 9.
leiki á að fá hana til að færa
hrifningu sína yfir á annan
mann?
Ég klemmdi aftur augun til
að halda aftur af tárunum, sem
leituðu fram. Þannig var þessu
þá farið. Hann hafið orðið ást-
fanginn af einhverri Mary Ath-
elwaite, og þar sem honum
hafði ekki tekizt að losna við
mig með því að gefa mér hverja
móðgandi gjöfina eftir aðra,
vonaðist hann til að geta látið
mig ganga til annars manns.
Kannski myndi hann sýna mér
nokkur karlmannleg sýnishorn,
en ef þau yrði valin af sama
smekk og gjafirnar hans, gat
ég ekki ímyndað mér, hvernig
hann hygðist losna við mig.
Innfærslan fyrir þann dag,
sem um var að ræða, var: Borða
með Mary hjá Paglione kl. 7.45.
Ég fór í hárlagningu og and-
litssnyrtingu. Ég klæddi mig af
ýtrustu vandvirkni og gerði
skyndiárás hjá Paglione kl. 8
e.h. Ég spurði um borðið hans
og var vísað þangað.
Hann bókstaflega gapti af
undrun, þegar hann sá mig, en
svipur hennar breyttist ekki.
Andlit hennar var fölt og al-
varlegt, og hún hafði þau fall-
egustu, gráu augu, sem ég hef
séð. Þjónninn kom með stól
handa mér, og unnusti minn lét
fallast á sinn aftur. Vinkona
hans virti mig fyrir sér með ró-
legum áhuga.
„Elskan," sagði ég, þegar ég
dró trúlofunarhringinn og önn-
ur afskræmi hans upp úr tösk-
unni minni. „Það eru til marg-
ar ódýrari aðferðir til að losna
við fólk heldur en að eyða pen-
ingunum sínum í það. Einfald-
ast er að opna munninn og
segja: „Bless“.“
Síðan sneri ég mér að henni
og sagði: „Hvað yður viðvíkur,
ungfrú Athelwaite, þá megið
þér búast við einu eða tveimur
áföllum á hverjum afmælis-
degi, jólum og öðrum hátíðis-
dögum, svo gott væri fyrir yður
að byrja með þetta.“
Ég greip vinsti hönd hennar
og þrýsti pöddunni minni á
baugfingur hennar. Hún hélt
áfram að horfa blíðlega á mig
á meðan ég nældi utan á henn-
ar glæsilegu persónu risarækj-
unni, glottandi skrípabrúðunni,
og öllum þessum ósmekklegu
hlutum.
Unnusti minn var eins og
skjaldbaka með, krampa, en
hún sveipaði um sig chin-chilla-
pelsinum og stóð á fætur. Hún
benti á kampavínsglasið sitt:
„Ég hef ekki snert það, svo þér
komið rétt mátulega." Síðan
gekk hún út úr veitingahúsinu,
þakin öllum mínum glitrandi,
höfnuðu gjöfum og liktist einna
helzt gangandi sölubúð á sirk-
usdegi.
„Þetta var Mary Athelwaite,“
stundi hann upp, þegar hann
náði aftur andanum.
„Ef þú hugsar þig um, þá
mannstu kannski, að ég ávarp-
aði hana með nafni, sem sann-
ar, að ég vissi hver hún var.
Ég býst við, að þig langi til að
giftast henni."
„Giftast henni! Hún er sál-
fræðingur!"
„Jæja, þá fær hún ágætt
heimaverkefni þar, sem þú ept.
Sá, sem fann þennan hræðilega
pödduhring, á sannarlega skil-
ið að giftast sálfræðingi."
„Ég fann hann ekki,“ stundi
hann ásakandi. „Ég þurfti að
láta smíða hann sérstaklega
handa þér.“
Ég þreif kampavínsglas Mary
Athelwaite, og þambaði inni-
haldið. „Þetta þýðir ekkgrt,“
sagði ég. „Pepíta kom upp um
allt. Þú hringir daglega í hana.
Þú býður henni heim í íbúðina,
og þú stingur upp á því að
beina áhuga mínum að öðrum
manni. Þú hefðir aðeins þurft
að segja mér, að ég væri fyrir
þér og svo hefði ég farið.“
„En, en, elskan," stamaði
hann. „Ég er að segja þér, að
hún er sálfræðingur.“
„Verður þér gott af að hitta
hana?“
1. TBL. VIKAN 41