Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 9

veg fyrir, að ég stykki á fætur
og nældi þessari móðgandi nælu
við hliðina á rínarsteininum
hennar og ekki leið mér betur,
þegar hann sagði: „Já, hún fer
vel við kjólinn hennar, finnst
þér það ekki?“
Við fórum svo öll saman út að
borða, ég og eini maðurinn, sem
ég mun nokkru sinni elska og
viðbjóðslega skrípabrúðan hans.
Óþarft er að segja, að ég hitti
alla, sem ég þekki, þar á meðal
manninn, sem ég vonaði að
gæti notað nokkrar af tízku-
teikningunum mínum.
Eftir þetta streymdu gjafirn-
ar miskunnarlaust til mín, sum-
ar greinilega mjög dýrar, en
allar hræðilega ósmekklegar.
Ein af þeim allra verstu var
blár plastbangsi, sem hann
heimtaði, að ég stillti upp á
vinnuborðinu mínu.
Ég sýndi móður minni gjaf-
irnar, og hún sagði, að kvart-
anir kæmu ekki til greina. Ég
yrði að nota gjafirnar, láta þær
sjást. Ef við giftumst, yrði ég
að reyna að bæta smekk hans,
en ef það mistækist, yrði ég að
sætta mig við, að alla ævina
yrði ausið yfir mig glerstyttum
og hinum ólíklegustu skartgrip-
um. Að gagnrýna gjafir væri
ófyrirgefanlegt.
Mér datt í hug að betra yrði
að eiga við móður hans. Smekk-
ur hennar brást aldrei. Ég
nældi skrípabrúðuna í barm-
inn á gyllta kokkteilkjólnum
mínum og sagði: „Sjáðu, hvað
sonur þinn gaf mér.“
„Trú og dygg,“ sagði hún.
„Mér finnst hún töfrandi.“
Þetta fór að fara í taugarnar
á mér. Dag einn, þegar dásam-
legu augu hans urðu blíð, og
hann snerti úlnliðinn á mér með
vörunum og sagði: „Áttu nokk-
urt demantsúr?“ svaraði ég
fljótt: „Já, nokkur stykki.“
Hefði ég átt peninga, hefði ég
hlaupið út og keypt mér eitt.
Ég gat ekki hætt á að láta hann
kaupa handa mér úr ... Það
hefði líklega verið með andliti
Mikka músar og tíst á klukku-
stundarfresti.
Þegar hann bað mín, var ég
hamingjusamasta stúlkan í
heiminum. En þó að ég hafi
alltaf verið á móti ofbeldi, gæti
ég vel hugsað mér að fara með
byssu á fund þess, sem hannaði
trúlofunarhringinn minn. Hann
manar til lýsingar, en það bezta
sem hægt er að segja um hann
eða fremur það versta er, að
dúfublóðlituðu rúbínunum og
bláhvítu demöntunum hafi ver-
ið þrýst saman til að mynda
pöddu, sem var á svipinn eins
og hún ætlaði að stökkva á
mann. Ég ákvað að segja, að
einn steinninn væri laus og
læðast síðan til skartgripasal-
ans og reyna að skipta á hringn-
um. Hann var frægur fyrir list-
fengi sitt í sambandi við gim-
steina, og ég var viss um, að
hann stæði með mér.
Daginn, sem ég fór þangað,
vildi svo til, að unnusti minn
var staddur í búðinni og var að
velja eina gjöfina enn handa
mér. Hann sá mig ekki, og ég
flýtti mér í hvarf. Húsakynnin
líktust stórkostlegri dómkirkju,
og maður bjóst við að heyra
kirkjuhljómlist þá og þegar.
Afgreiðsiumaðurinn talaði að-
eins í hálfum hljóðum. „Ég er
viss um, að við finnum eitthvað,
sem yður líkar, herra. Við höf-
um svo marga fallega hluti.“
En minn útvaldi svaraði:
„Raunar er ég hræddur um, að
ég sé að leita að einhverju
hræðilega ljótu.“
Afgreiðslumaðurinn stirðnaði
næstum eins mikið og ég sjálf.
„Við seljum ekkert, sem á við
þessa lýsingu, herra,“ svaraði
hann. En minn heittelskaði var
ekki sleginn út af laginu. „Jæja,
sýnið mér bara það allra ljót-
asta, sem þið eigið til. Ó, ég á
ekki við að verðið, það skiptir
engu máli, bara það allra
hræðilegasta."
Þeir völdu rækju. Rækju úr
ljósfjólubláum safírum með
hræðilega demantsfálmara og
grimmdarleg smaragðsaugu.
Ekki var einu sinni svo vel, að
hún líktist þessum nettu, plokk-
uðu, frosnu rækjum, nei, hún
var ein af Dublinflóarisarækj-
unum í fullri stærð. Ég fékk
hana í pósti og dálitla orðsend-
ingu með: „Mér fannst þetta
litla krútt vera alveg eins og
þú, elskan."
Krúttinu litla stakk ég í vesk-
ið mitt ásamt skrípabrúðunni,
demantskönguló og grimmdar-
legu pöddunni. Plastbangsanum
stakk ég undir handlegginn og
þrammaði af stað til íbúðar
hans.
Hann var úti, en Pepíta var
heima og grét ekkasogum
frammi í eldhúsi. Hún nærri
kæfði mig í djúpum síns mikla
barms: „Ó, senjoríta Elene, en
hve karlmenn búa yfir hræði-
legum svikum, og hin senjor-
ítan er ekki næstum eins falleg
og þú.“
„Hin senjorítan?“
„Sí, si, á hverjum degi hringir
senjor til hennar. Stundum
kemur hún hingað. En sjáðu.“
Hún leiddi mig inn í stofuna
með maíslitu veggjunum og
veggjunum og jaðesafninu,
böðuðu daufu sólskini. Á skrif-
borðinu lá minnisbók unnusta
míns opin. Digur fingur Pepítu
benti á hverja innfærsluna eft-
ir aðra, þar sem stóð: Hringja
í Mary Athelwaite. Hringja í
Mary A. Hringja í Mary. Borða
með Mary hjá Peglione kl. 7.30
og svo framvegis nokkrar vik-
ur aftur í tímann. Ein innfærsl-
an var viðvíkjandi mér og fékk
mig til að grípa andann á lofti.
Hún var á þessa leið: Viðvíkj-
andi Elenu. Væri nokkur mögu-
Framhald á bls. 41.
1. TBL. VIKAN 9