Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 33

Roylon sokkabuxurn-
arfást í flestum vefn-
aðar- og snyrtivöru-
verzlunum um land
allt í úrvali lita og
gerða.
Við gerum okkur far
um að bjóða aðeins
það bezta, svo við-
skiptavinirnir verði
ánægðir með verð og
gæði.
Umboðsmenn: Ágúmt Ármann lif. Ními 23100
HANS KONUNGLEGA
TIGN ...
Framhald af bls. 17.
sem keðjureykti vindla og
renndi fingrunum öðruhvoru
gegnum þykkt skeggið, virtist
ekki hafa heppnina með sér að
þessu sinni. Sem bankastjóri
hafði hann þegar tapað tvö
hundruð tuttugu og fimm pund-
um.
EKKI ALLT MEÐ FELLDU
Sá eini, sem virtist hafa
heppnina með sér þetta ógæfu-
kvöld var einn valinkunnur
sómamaður úr skozka lífverð-
inum — Sir William Gordon-
Cumming undirofursti. Orðstír
hans og lífsferill var ekki síð-
ur virðulegt en nafnið sjálft.
Spilapeningahrúgan fyrir
framan hann hækkaði því meir
sem lengur leið á kvöldið. Og
þá hófst hneykslið, sem skelfdi
allt England og varð kjafta-
kindum allrar Evrópu ærið um-
ræðuefni um langt skeið. Art-
hur Wilson, sonur gestgjafans,
þóttist sjá að hátterni Sir
Williams við spilamennskuna
væri með nokkuð undarlegu
móti.
Nú var Arthur þessi hvergi
nærri eins smámunasamur og
ungfrú Sturt, en jafnvel í fjár-
hættuspili eru vissar reglur í
gildi. Og því lengur sem hann
gaf Sir William gaum, því
sannfærðari varð hann um að
hann spilaði ekki alveg heiðar-
lega.
Arthur sneri sér að öðrum
spilamanni, undirmanni Sir
Williams er Berkeley Levett
hét, og hvíslaði:
„Hafðu auga með Sir Willi-
am. Fjandinn hafi það, ég held
hann hafi rangt við.“
Hafði Sir William rangt við?
Og það meira að segja í návist
prinsins af Vels? Það var hegð-
un, sem naumast gat talizt
sæmandi herforingja og hefð-
armanni. Og ærin sök til að
gera hlutaðeigandi útlægan úr
samkvæmislífinu.
Grunsemdir unga Wilsons
virtust á rökum reistar. Ofurst-
inn, sem hallaði sér upp á oln-
boga fram á borðið^ virtist
stöðugt ýta spilapeningum
fram og aftur yfir hvítu lín-
una, þegar aðrir sáu ekki til.
Þetta sýndist hann gera þegar
hann hafði litið á spil sín: væru
þau góð, ýtti hann peningum
inn yfir línuna, en tilbaka ef
hann hafði fengið vond spil.
Þetta var bragð, sem fastagest-
ir í Monte Carlo þekktu vel.
Það var kallað La Poussette.
En nú vildi svo til að staður-
inn var ekki Monte Carlo. Þetta
spilahóf fór fram á Tranby
Croft, virðulegu sveitaheimili,
þar sem slík hegðun hefði ver-
ið talin óhugsandi. Wilson
yngri trúði foreldrum sínum
fyrir grun sínum, og næsta
kvöld höfðu nokkrir gestanna
vakandi auga með Sir William.
SPENNA í LOFTINU
Herra og frú Wilson komust
að þeirri niðurstöðu að sonur
þeirra hefði á réttu að standa.
Hvað ættu þau að gera? Prins-
inn var alveg grunlaus ennþá.
Það lá spenna í loftinu, og Wil-
son-hjónunum leið ekki sem
bezt. Það yrði að gefa ofurst-
anum viðvörun og upplýsa
prinsinn um sannleikann í mál-
inu. En hver ætti að taka það
að sér? Og hvernig væri hægt
að leysa þetta hræðilega vanda-
mál með sem minnstum fyrir-
gangi? Opinbert hneyksli var
öllum jafn umhugað að forð-
ast.
Um kvöldið trúðu þeir, sem
þóttust hafa staðið Sir William
að svindlinu, tveimur öðrum
gestum fyrir grunsemdum sín-
um. Þeir voru Coventry lá-
varður og Owen Williams hérs-
höfðingi. Þeir gáfu sig svo á
tal við Sir William og báru á
hann sakirnar, og hefur sá at-
burður varla átt sér mörg for-
dæmi.
Sir William neitaði ásökun-
inni af miklum móði og lýsti
sig blásaklausan. Hann krafðist
þess að fá að ræða málið við
prinsinn, sem var gamall vinur
hans.
Þegar prinsinum hafði verið
kynnt málið, sagði hann Sir
William að þýðingarlaust væri
fyrir hann að neita ákærunni.
„Hlustaðu nú,“ sagði hann,
„við viljum ekki vera óþarf-
lega hörð við þig.“ Prinsinn
vildi þar með láta málið nið-
ur falla, og hefði verið látið
þar við sitja hefði það ef til
vill aldrei komizt í hámæli. En
Coventry lávarður og hershöfð-
inginn, sem að vísu vildu fyrir
hvern mun halda atburðinum
leyndum, vildu endilega fá
skriflega játningu frá Sir Willi-
am, í þeim tilgangi að fyrir-
byggja að nokkur grunur gæti
fallið á prinsinn. Þeir skrifuðu
því eftirfarandi:
„Með tilliti til loforðs, sem
undirritaðir hefðarmenn hafa
gefið um að gæta algerrar þag-
mælsku viðvíkjandi hegðun
mína við bakkarat mánudags-
og þriðjudagskvöld, áttunda og
níunda september 1890, í Tran-
by Croft, vil ég fyrir mitt leyti
heita því hátíðlega að spila al-
drei á spil héðan í frá, svo
lengi ég lifi.“
JÁTNING
Sir William leit einu sinni á
blaðið, sótroðnaði og neitaði
ákveðið að skrifa undir. Hann
benti á að undirritun jafngilti
játningu af hans hálfu. Coven-
try lávarður og hershöfðinginn
hótuðu þá að gera málið opin-
skátt, ef hann neitaði að und-
irrita.
Um síðir gaf ofurstinn sig,
LTBL. VIKAN 33