Vikan - 06.01.1972, Blaðsíða 20

nekt hennar. Hann hafði svikiS hana. í fyrsta
sinn komst hún í snertingu við sviksemi þessa
heims...
FRAMHALDSSAGA EFTIR PAULE MASON -10 HLUTI
— Hann er alls ekki hjá vin-
um sínum í skóginum. Ég segi
það alveg satt, hann er dáinn.
Ég sá hann — í garðinum.
Heidi vissi ekki hvernig hún
átti að taka þessu.
— Ég sá hann . . .
— í garðinum?
— Já. Hann er dáinn. Graf-
inn í garðinum.
Drengurinn skalf og nötraði.
Heidi átti erfitt um andardrátt.
Hún gat ekki hugsað rökrétt,
hún var dofin um allan líkam-
ann.
—• Hvernig gaztu séð hann
. . . ef hann er grafinn?
— Hann gróf hann upp, sagði
drengurinn, blátt áfram.
— Hver? Hver gróf hann
upp?
- Hann . . . vinurinn þinn.
Jafnvel þótt Heidi hefði bú-
izt við þessu svari, varð hún
ofsalega reið. Hún opnaði
munninn til að æpa, en hún
æpti ekki, því að skyndilega
hafði hún á tilfinningunni að
hún hefði upplifað eitthvað
þessu líkt áður. Hvað hét nú
strákurinn.
— Vinur þinn gróf Tiddli
upp, rétt núna, þegar við kom-
um til baka, sagði Nicky, en
Heidi hlustaði ekki á hann.
Nicky greip hönd hennar, en
hún tók ekki eftir því.
Hinn drengurinn hét Jacqu-
es. Það var Jacques sem hafði
gert henni óleik. Hún var þá
fjögurra ára og Jacques var
bezti leikfélagi hennar. Hún til-
bað hann. Þau léku sér sam-
an alla daga í garðinum og
þetta síðdegi léku þau sér að
venju. Hún fann að samfest-
ingurinn hennar var opinn að
aftan, hnapparnir voru of litlir
í hnappagötin.
— Þegar við komum til baka
sagði vinur þinn að hann ætl-
aði að sýna mér eitthvað. Hann
fór með mig út í garðinn og
þar . . .
Hún hafði snúið bakinu í
Jacques og beðið hann að
hneppa samfestingnum. Hún
fann fyrir heitum höndum hans.
„Ég er búinn,“ sagði Jacques
flissandi. Hún sneri sér við, en
rétt í því fann hún að samfest-
ingurinn rann af henni, hann
hafði hneppt frá, svo samfest-
ingurinn féll til jarðar og hún
stóð þar nakin.
— ... og þar sýndi hann
mér . . .
Jacques stóð þar í sólskininu
og hló að nekt hennar. Hann
hafði svikið hana, í fyrsta sinn
komst hún í snertingu við svik-
semi þessa heims. Hún varð
glóandi af reiði, en hún grét
ekki. Hún beygði sig og tók
samfestinginn upp og fór í
hann, án þess að segja nokk-
urt orð. Jacques roðnaði og
varð skömmustulegur og bauðst
jafnvel til að hneppa. Hún lét
hann gera það. Þau héldu svo
áfram að leika sér, bæði þenn-
an dag og framvegis og hún
var jafn hrifin af honum, eftir
sem áður. En hún vissi að á
bak við brosandi andlit hans
leyndist lygin.
— Hann sýndi mér Tiddli.
Tiddli er dáinn. Það var vinur
þinn sem drpa hann, endurtók
Nicky. Hann var nú orðinn upp-
gefinn, tárin runnu niður kinn-
ar hans og hann hélt sér fast í
Heidi.
Heidi stjakaði honum frá sér.
— Hlustaðu nú á mig, Nic-
holas, sagði hún hörkulega og
þetta var í fyrsta sinn sem hún
notaði fullt nafn hans. — Við
skulum koma út og athuga
þetta, bæði tvö. Þú getur sýnt
mér hvar þetta er. Þú segir að
Tiddli liggi úti í garðinum.
— Já, undir eikinni. Þar sem
vinur þinn skildi hann eftir.
— Við skulum þá koma,
sagði Heidi. Og án þess að segja
fleira, fóru þau niður stigann.
Þau gengu hljóðlega og fóru
gegnum eldhúsdyrnar. Þau
gengu beint að trénu. Þar var
ekkert að sjá.
Nicky varð stjarfur af undr-
un. Hann glennti upp augun i
skelfingu.
— Þú sérð að það er ekk-
ert undir trénu, sagði Heidi
hörkulega, öskuvond og ekki
fær um að hugsa rökrétt. —
Tiddli er ekki hér. Hún endur-
tók þetta aftur og aftur, eins
og það væri eina haldreipið.
En hann var hérna. Ég sá
hann. Vinur þinn gróf hann
upp.
— Þú skrökvar, æpti Heidi.
Hvernig dettur þér í hug að
segja annað eins og þetta um
vin minn? Hvers vegna hatar
þú hann?
— Það er satt, sagði Nicky
ákveðinn, þótt hann væri skjálf-
andi af ótta.
Hún beygði sig niður að hon-
um, rannsakaði svip hans og
rödd hennar var hatursfull,
þegar hún sagði:
— Segðu mér eitt, Nicholas,
þar sem þú sást Tiddli . . . Var
það nokkuð sérstakt, sem þú
tókst eftir? Eitthvað sem var
öðruvísi en það átti að vera?
Var Tiddli öðruvísi en hann
var vanur að vera?
— Hvað áttu við? Hann
skildi að þessi spurning var
mjög áríðandi. Hann saup
hveljur.
— Var eitthvað sem vant-
aði?
— Ég skil ekki hvað þú átt
við . . .
— Var Tiddli alveg eins og
hann var vanur að vera? Var
hann ekki eitthvað breyttur?
— Nei, sagði drengurinn
vndræðalega, án þess að skilja
hvað hún vildi fá fram með
þessari spurningu. •— Tiddli
var bara dáinn.
— Sástu skottið á honum.
— Auðvitað, kjökraði dreng-
urinn. — Auðvitað sá ég skott-
ið. Vesalings, vesalings Tiddli
Hann greip í blindni eftir
pilsinu hennar, en hún ýtti
honum kuldalega frá sér.
— Nei, Nicholas, sagði hún.
— Ég vil ekki koma nálægt
þér. Mér er ekkert um drengi
sem ljúga. Þú ert lygari, Nic-
holas. Ég veit það núna.
Drengurinn stóð grafkyrr,
meðan hún lét þessa dembu
dynja yfir hann. Hann reyndi
ekki aftur að snerta hana. Hann
var hættur að gráta og þrjózk-
an skein úr svip hans.
— Þú ferð beint í rúmið, án
þess að fá mat, hélt hún áfram.
— Það verður að refsa þér fyr-
ir þetta. Þú hefur logið upp á
bezta vin minn. Þú hefur log-
ið upp þessari sögu um hann.
Ég vil ekki sjá þig. Farðu strax
í rúmið.
Hann sneri sér við og gekk
inn, án þess að segja nokkurt
orð.
— Ég hef áhyggjur af Nic-
ky, sagði Heidi við Kollok, síð-
ar um kvöldið. — Ég veit ekki
hvað hefur komið fyrir dreng-
inn.
— Hvað áttu við? spurði
Kollok vinbjarnlega.
En hún gat ekki fengið af
sér að segja honum það. Það
var alltof grimmilegt. Það
myndi örugglega særa hann.
— Hvað hefur hann gert?
— Ekkert, sagði hún og von-
aði að hann spyrði ekki frek-
ar. Það er ekki neitt sem
hann hefur gert, en hann er
bara svo einkennilegur í fram-
komu.
— En hvernig? Augnaráðið
var hlýtt og traustvekjandi.
— Hann er svo undarlegur,
sagði hún og hristi mæðulega
höfuðið. Og svo gat hún ekki
stillt sig, hún sagði honum alla
söguna.
Þau voru ein í stofunni.
20 VIKAN l.TBL.