Vikan - 21.09.1972, Blaðsíða 11

tilheyrir íslendingseðlinu, þá
segir sig sjálft að það er um
leið orðið gott og blessað, allt
að því heilagt, hversu mikil
viðurstyggð sem það nú annars
er. Þannig er fullyrt, að ekki sé
hægt að reka atvinnuvegina
með skikkanlegu eftirliti og
aga af hálfu hins opinbera
vegna þess að það hefti blessað
einstaklingsframtakið, sem á að
vera alveg sérstaklega samgró-
ið téðu eðli. Ég fyrir mitt leyti
efast ekki um að þetta eðli sé
til, en bara aðeins á tungu
ákveðinna aðila, sem hafa póli-
tískan og efnahagslegan hag af
að heilaþvo almenninginn með
þessari kynjasögu. Og ég sé
enga ástæðu til að ætla að leið-
inlegur drykkjuskapur sé frem-
ur samgróinn íslendingseðlinu
en fjármálaspilling og skatt-
svik. Kringumstæður valda hér
miklu um.
Hugsum okkur til dæmis
manni sem fer inn á eitthvert
steikarhúsið í miðbænum í há-
deginu og snæðir hamborgara
með eggi, beikon og egg með
frönskum kartöflum, spaghetti
eða einhvern álíka rétt. Á hlið-
stæðum stöðum erlendis, til
dæmis í Lundúnaborg, mundi
maður gjarnan fá sér glas af
góðu rauðvíni með, en í Reykja-
vík gengur það ekki, einfald-
lega vegna þess að steikarhús-
in, sem annars eru heldur
snyrtilegir staðir, hafa ekki
leyfi til að veita slíkan drykk.
Sá, sem hér yrði því gripinn
rauðvínsþorsta af bragðinu af
beikoninu eða frönsku kartöfl-
unum myndi því kannski slæð-
ast til dæmis inn á barinn á
Borginni, og þegar þangað inn
væri komið er trúlegast að
honum þætti liggja beint við
að bergja á einhverjum sterk-
ari drykk en rauðvíni, og hæp-
ið að hann léti eitt glas duga.
Staddur í Lundúnum myndi
hann hins vegar trúlega bara
drekka sitt rauðvínsglas með
matnum og síðan ' ekki sögu
meir.
Annað atriði, sjálfsagt ekki
nema eitt af mörgum, sem
hér kann að valda ein-
hverju um, var ég minntur á
nýverið síðkvöld eitt. Ég varð
Framhald á bls. 42.
38. TBL. VIKAN 11